De 'je' tussen haakjes omdat Zanouk inmiddels eigenlijk allang geen Zanoukje meer is.. (zéven jaar!) maar ik dat stiekem toch blijf vinden.
Mijn instructrice was het hier eind februari toch echt niet meer mee eens en dat werd mij in één les eigenlijk wel vrij plotseling erg duidelijk gemaakt. Kleine meisjes zijn na zeven jaar écht weleens groot, dus een beetje minder brutaliteit van Zanouks kant en wat meer van mijn kant was de boodschap..
Maar het is toch ook gewoon heel vertederend wanneer ze aan het begin van het rijden met haar hoof schudt, overdreven hard rondjes draaft en een mislukte bok geeft als ik haar been geef?
Nou, ik mag er nog steeds om lachen (gelukkig), maar na een kwartiertje losrijden moet er nu toch blijkbaar ook écht gewerkt worden. Uh.. écht gewerkt? Het gaat toch best heel goed zo? Kijk eens hoe fijn ze haar beentjes optilt en hoe weinig ik daarvoor hoef te doen... pomtidomtidom...
Uh, ze loopt niet rúim genoeg van voren? Pfff... dan rij ik haar toch vooruit?
Oh. Daar was de bok weer... grinnik. 'Nee ríjden Nienke, vooruit'.
Oh. Ze is serieus. Kom Zanouk, we gaan écht vooruit. Zanouk schudde nog eens met haar hoofd, huppelt achter nog eens wat omhoog en gaat dan inderdaad als een plank vooruit. En hou haar rond om je been. En los in de kaak. En los van voren. En je been er áánhouden. Dat is dus niet afsteken. Ah. Oh ja. Zo zat dat. Pfff. Is het half uur al om?
Nee. We gaan wijken. Wíjken?! Maar dat doe ik soms weleens in stap, voor de grap. Omdat het dan zo leuk voelt. In draf ook weleens, maar alleen als het al goed gaat. Anders lukt het niet zo goed. En gaat ze zo hangen op m’n hand.
Ja, wend nu maar af Nienke. Auw. Kom Zanouk, we gaan wijken. ‘Hou haar bovenin, meer voorwaarts dus, niet teveel stelling, blijf zelf recht zitten, nu weer rechtuit.’ Rechtuit Zanouk, kom we gaan réchtuit. Rechtrecht…oh.. Ja nu zijn we al bij de korte zijde. Laat nu maar zitten.
‘Wend nog maar een keer af, even helemaal rechtuit.’ Pfieuw. Ho. Zanouk, we gaan rechtuit. Je hoeft niet over je buitenschouder weg te huppelen, we gaan gewoon rechtdoor…
Goed. Terug naar de volte dus. Na het mini-wijk-drama moesten we uiteraard ook nog galoperen. In middengalop. En weer terug. En weer weg. En weer terug en weer… Pfff. Zeiknat. Was ik.
Zanouk niet. Zie je nou? Ze moet echt meer aan het werk gezet worden.
Nou vooruit.
Gelukkig was dit februari. In maart ben ik braaf heel streng geweest. En gelukkig was instructrice ook weer wat blijer. Ik eigenlijk stiekem ook wel, dit was de Zanouk die ik gewend was om te rijden. Eind maart een wedstrijdje. Ze liep daar weer zoals het bij mij wel vaker gaat: voor mijn gevoel voor geen meter, maar volgens de jury geweldig. Nou ja. Prima toch. Gaan we thuis weer trainen op hoe het eigenlijk had gemoeten.
Ondertussen had Zanouk ook dit jaar in oktober weer een ontzettende jeuk over haar hele lijf en beet ze zich zelfs open. Om over de (voormalige) hekken nog maar niet te spreken. Lang leve het stroomdraad, maar echt fijn was het voor Nouk natuurlijk niet.
Ten einde raad nu naar Den Hoek gegaan. Ver weg. Duur grapje. Zanouk heeft Eva, die haar behandelde even ingepakt. Eva heeft Zanouk ook ingepakt. Eva blijkt namelijk een lopende snoepmachine!
Zanouk aan de acupunctuur. Eva: nu moet ze eigenlijk even rustig staan. ‘Ontvangen’ noemen we dat. Ah. Zanouk maaide met haar voorbenen, schudde met haar hoofd, bleef maar gapen en ondertussen naarstig op zoek naar aandacht en misschien nog wel meer snoepmachines. Stil uit haar zicht gaan zitten bleek de oplossing.
Maar goed de behandeling, lijkt toch echt aan te slaan. Ponylief is écht allergisch voor de jaarlijks door de knhs verplichte inenting… pff. In de praktijk betekent dat voor nu een hoop druppels, een stinkend poedertje door haar voer en dat we de volgende enting in een voor Zanouk ‘gunstige’ periode gaan geven, met een anti-stof erbij geënt, als ik een DA kan vinden die dat voor mij wil doen. Anders mogen we voor een enting heen en weer naar de Bilt
(of stop ik misschien maar gewoon met de knhs-wedstrijden..)Zanouk net weer opgepakt na haar wedstrijd-debuut in 2010, bleek ponylief vorige week toch echt niet helemaal fijn te ademen. Een beetje te luid. Na een kwartiertje maar weer uitgestapt. Zanoukje had een witte snotneus en kuchte nog eens wat. Ships.
De volgende dag even naar Laarakker gebeld. De laatste keer dat ze hoestte is ze door de DA gelijk een aantal weken met antibiotica volgestopt maar met al die ingewikkelde druppels en poeders van Laarakker wilde ik de werking van antibiotica hierop vooraf toch even checken.
Ja inderdaad, liever niet dus. Wel nog wat druppels erbij die zouden moeten helpen. Voor de anti-natuurlijke mensen hier een kleine geruststelling: een andere kleur snot dan wit betekent echt nog steeds de dierenarts bellen hoor
Nu heeft Zanouk dus al een weekje vrij. Ze hoest sinds ze de druppels krijgt wat meer slijm op.
Af en toe zet ik haar even in de bak, waar ze zich dan uitleeft alsof ze nergens last van heeft. Koorts heeft ze gelukkig ook niet, dus we kijken het nog even rustig aan.
Twee mei was eigenlijk haar m2 debuut. Maar de kans dat we dat gaan uitstellen is wel erg groot inmiddels.
Ook Tasja tussendoor weer een beetje opgepakt. Misschien moeten we maar frauderend op wedstrijd. Die pony loopt nog lachend een travers
Vanavond weer eens met Tasja naar de clubles. Hoeven we alleen de stap-galop overgangen maar even te bevestigen, kan ze weer mee op wedstrijd 
<-speciale editie van mijn onderschrift 
