Woudina en ik zijn qua onderlinge verstandhouding al wel een stuk vooruit gegaan, alleen het staken is nog niet verdwenen. Dit bleek zondag al met de buitenrit samen met Douwina en Karlien. Gelukkig verdween het snel nadat ik even goed streng was.
Maar vandaag was het weer zover. Ik had eerst een paar rondjes in onze bak gereden. Maar die is zo klein dat je dat gauw hebt gezien. Toen wilde ik nog even lekker het zandpad over. Na ruim 100 meter was het echter weer zover. Op de rem en níet vooruit willen.
Ik dacht: je doet maar, het is lekker weer dus ik vermaak me wel even

Teugels los en lekker stil staan. Maargoed, (on)geduldige ik hield dat toch niet zo ontzettend lang vol. Dus ondertussen op allerlei verschillende manieren geprobeerd om haar voorwaarts te krijgen. Dit lukte een paar keer, waardoor we uiteindelijk een pas of 10 vooruit zijn gekomen. Mijn motto van de dag was: ik stap niet af en ik draai ook niet om! Nou dat is iig. gelukt

Gelukkig kwam Douwina toen aangelopen met een zweepje.
Dus even een paar tikken verkocht en toen gingen we eindelijk voorwaarts

Ik heb haar de rest van de heenweg de hele tijd in draf en galop gehouden, om haar goed op gang te houden. Alleen bij de huizen halverwege ging ze eventjes op de rem. Maar daarna ging het super. De galop werkte ook lekker ontspannend, waardoor de terugweg in een rustige stap ging. Dat vond ikzelf een wonder, want met wandelen gaat ze dan juist een versnelling hoger.
Toen we weer bij stal waren besloot ik het laatste stukje van het zandpad ook nog even te doen. Was Woudina het natuurlijk niet mee eens. Dus de zweep kwam weer van pas. Ze waren verderop hout aan het verbranden, dat vond ze eng. Maar ik heb haar erlangs gekregen! Al ging het niet helemaal vloeiend. En het laatste stukje terug ging ook prima.
De volgende keer neem ik iig. een zweepje mee, en dan maar kijken wanneer we van het staken af zijn. Opgeven doe ik iig. niet!