Zo ik meld mij ook weer.
Even een tijdje hier niet meer geweest. Ga zo even bijlezen.
Met Edgard gaat alles super.
Ik rijd hem veel minder (tijdgebrek) Maar dit vind hij volgens mij veel fijner..
Hij loopt de sterren van de hemel...
Vorige week donderdag echt gereden zoals je met een 5 jarige rijd. Tot in de puntjes.. stelling, buiging, wijken echt super gaaf!
Maaar....... Ik zit met mezelf in de knoop....
Hij is mij alles, doet alles top, vrolijkt mij op....
En toch heb ik steeds meer moeite naar hem toe te gaan...
Als ik er eenmaal ben, is het echt top.. Maar ik zit mezelf op te peppen om erheen te gaan...
Ik begrijp er helemaal niks van.. zit hier met tranen in mijn ogen
Houd zoveel van hem, Hij vrolijkt me op en het is geweldig....
Waarom heb ik dan zo,n kloof???
De stal is super, hij doet het super, maar ik heb geen zin om te gaan rijden of erheen te gaan...
Ik ga dan toch en als ik er ben vind ik het heerlijk en heb ik 1 dikke smile....
Ik begrijp het niet......

Misschien gewoon even een dipje?
Het is de laatste maanden zo door mijn hoofd gaan spoken..
Vanmiddag ga ik met de grootste tegenzin heen, zie mijn knolletje en ben zo gelukkig met hem.... Ga er lekker opzitten en daar is mijn big smile...
Zoo raar..... Maar het punt dat ik er heen moet, verzin me allerlei smoesjes, geen zin om te gaan omkleden, koud, enzovoort..... Wat een strijdd in mijn hoofd..
Mijn vriend zegt al een paar weken, wat is er toch met je.. Maar uitspreken kan ik het niet... Mijn lieve paardje die me de afgelopen 2,5 jaar overal doorheen heeft gesleept, en ik laat hem nu stikken?? Hoe is het mogelijk.....
Ik heb zelf het idee dat ed het voelt, hij is zooo enorm lief voor me en doet echt alles wat ik vraag.....
Voel me zo schuldig naar hem toe....
Ik wil hem niet kwijt..... Maar toch is er daar van mijn kant iets wat ik niet kan verklaren....
Trouwens, Edgard krijg momenteel 3 kwart kilo brok per dag. (verdeeld dus over 2 keer voeren.
Hij wordt 4 keer per dag gevoerd met hooi.