Verschillende mensen streden hier voor een opknapbudget ter waarde van maximaal een miljoen euro, voor hun monumentale pand.
Zo ook "Stichting de Paardenkamp" te Soest, een rusthuis voor oude paarden en pony's, die mogen genieten van hun oude dag na jaren trouwe dienst. Mijn nieuwsgierigheid werd getrokken, het is voor ons een uur rijden met de auto, maar we zijn er met onze ouders vroeger eens een keer of vijf geweest.
Zo googlede ik wat rond op een saaie middag, en kwam op youtube een filmpje tegen over de Paardenkamp, het filmpje duurde lang en na 3 minuten wilde ik bijna wegklikken tot ik dacht : Heeeeee, dat lijkt Amber wel.... Ik dook in het scherm, en spoelde terug. Nou echt... ik werd helemaal stijf, er hing een naambordje boven haar stal met 'Amber', dit kon niet missen... Amber, mijn verzorgpaardje van 18 jaar terug, leeft ze nog, zo lange geleden, wat een toeval, ik kon het niet geloven...
Toen ik 11 jaar was mocht ik van mijn ouders een verzorgpony, dit werd Amber, ze stond op een pensionstal, en ik reed haar 3 keer per week. Dit heb ik 1,5 jaar gedaan tot ik op mijn 12,5 Justin kreeg, jullie weten allemaal dat zij januari dit jaar helaas is overleden na net geen 19 te zijn geworden. Mijn paardenverleden is dus erg klein naast Rakker van de manege, waarvan ik weet dat ze niet meer leeft, was ik alleen Amber uit het oog verloren na de koop van Justin.
Ik heb er nog vaak aan gedacht, zal ze nog leven, waar zal ze zijn? Maar ja, daar kom je toch nooit meer achter, en ze was toen ook al niet meer de jongste. Maar ze leefde dus nog...
Op de site van de Paardenkamp stond ook haar profiel, Amber was al 32, jeetje. En ze stond al 6 jaar op de Paardenkamp, iets in mij zei: ga er heen, snel!! Zo'n oudje kan zo wegvallen toch.
Dus wij met z'n alle op Hemelvaartdag richting Soest. Ik vond het nog best spannend, daar aangekomen stond ze naast een oude fries in een groot weiland, we mochten dichterbij van een medewerker. Wij er dus heen gelopen,daar hebben mijn zusje Sterre en ik haar even een aai gegeven, dat was toch wel een heeeel speciaal gevoel.
Dan staat de tijd even stil.
Sterre was 8, ik was 11, daar stonden we naast een paardje terwijl we nu 26 en (zaterdag) 29 jaar zijn. Ik met al 2 kindjes, jeetje, dan is het even een blik terug in de tijd, erg apart bijzonder gevoel.
Amber zag er echt nog super uit voor haar leeftijd, natuurlijk kende ze me niet meer, ik was natuurlijk maar een bijrijdstertje van 11, whaha. Omdat ze valk is, zag je haast niet dat ze op haar kaken al grijs is, echt een kranige tante dus, een echte merrie.
Ik zal haar denk ik niet meer zien, toch een end rijden, maar voel me gezegend, dat ik na zoveel jaar een oud bijrijdpaardje nog mag ontdekken, en zo vrij kan bezoeken, geweldig toch???
(nog even vertellen)
Doordat Amber geel/valk is, vond ik fjorden altijd zo mooi. Maar er moest dressuur gereden worden, dus er kwam een kwpn-er. Na Justin (vos) dus 16 jaar te hebben gehad, heb ik nu toch lekker twee gele streepkonten, vertelde de meiden altijd, dat ik die gelige kleur altijd mooi gevonden door Amber, leuk dat ik haar nu aan hun heb kunnen laten zien, in het echt nog wel!!
We hebben Yvon een foto laten maken van Sterre, mij en Amber. Ik wist dat ik die thuis ook had, maar nu dan van 18 jaar later...
Hier wat foto's:
Ik op Amber, 1993
Ik op Amber, 1993
Amber en ik na het rijden voor de stal, 1993
Ik, Amber en Sterre, 1993
Sterre, Amber en ik, 2010
Ze is nog net zo mooi als toen, goed ziet ze er uit he voor haar 32 jaar.
Ahhh Ambertje, ik vind het haast ontroerend om naar haar te kijken, kan het nog steeds niet geloven haar zonder te zoeken gevonden te hebben.
Dat opgetrokken neusje herinner ik me nog van vroeger.
Ahhhhhhhhh....
Als je goed kijkt, zie je haar grijs rond haar kaken.
unieke bles, stipje op haar neus is bijna niet meer te zien.
Dag Amber...
ze ziet er inderdaad nog heel goed uit voor haar leeftijd!
