Sorry voor mijn lange afwezigheid, maar ik moet heel eerlijk toegeven dat de drempel
erg hoog was om jullie up to date te houden. Vanaf eind oktober ben ik namelijk aan
het klungelen geweest met Trix. En ik kon het gewoon niet aan om dit op het forum
te plaatsen. Sorry daarvoor!
Nu gaat alles gelukkig weer goed *klopt af*, en durf ik het weer aan om jullie bij te
praten.
Begin november was Trix wat grieperig, het leek erop alsof ze de overgang van najaar
naar winter niet zo goed trok. Eventjes een op-pep-kuurtje van de paardendrogist
gegeven, en ze ging weer als een jonge fjord. Dat duurde helaas niet lang, want toen
brak de vorst- en sneeuwperiode aan. Een tijd waarin ze bijna niet op de wei kwam
doordat het gewoon te link was. Zo heel af en toe was de grond goed begaanbaar,
en dan zette ik haar zelf nog wel eens op de wei. Zo ook op nieuwjaarsdag. Het
zonnetje scheen lekker, en de sneeuw was voor het grootste gedeelte weg. De grond
was nog wel wat hard, maar ik vond het prima voor oma die de wei toch wel rustig
in ging. Dacht ik...
Ik haalde haar uit de stal, en ze wilde eigenlijk al niet meer rustig lopen. Kon haar echt
amper houden. Toen we dicht bij de wei waren, liet ik haar maar los omdat ze anders
met me aan de haal zou gaan. Eenmaal in de wei had ze alleen maar oog voor de grasjes
verderop, en daar galoppeerde ze in een noodvaart op af. Zonder een opstaande rand
met grond te zien die nog bevroren was. In een fractie van een seconde gebeurde alles,
ze struikelde over de rand heen, en knalde met een gigantische klap met haar borst
op de grond. Het was zo'n ontzettend naar geluid, dat ik er eigenlijk al vanuit ging dat
er iets gebroken moest zijn. Ik liep naar haar toe, en op het moment dat ik haar been
aanraakte, zette ze hem weer neer. Gelukkig maar, niets gebroken dus!
We zijn toen heel voorzichtig richting stal gestrompeld, maar daar viel me eigenlijk niets
van tegen. We zouden naar mijn ouders toe gaan, dus ik liet het eventjes rusten, om
een half uurtje later weer te gaan kijken. Ik hoopte dat er gewoon een spiertje verkeerd
zat, die eventjes goed moest 'schieten'. Toen ik na dat half uur de stal weer open deed,
lag ze kreunend van de pijn in haar stal, op haar zij. Haar ogen... Wat is dat toch erg,
die blik vergeet je gewoon nooit meer. Heb toen meteen de DA gebeld, en samen hebben
we haar weer overeind getild. Hij wilde haar immers wel zien lopen, en liggen is ook niet
goed. Hij schrok gigantisch, ze was er echt slecht aan toe. Op transport om foto's te
maken was gewoon geen optie, dus hij belde met zijn collega. Als er iets gebroken was
geweest had ze niet meer gelopen zeiden ze, dus dit moest gewoon een hele zware
kneuzing zijn in haar schouder, been en borst. Ze had écht geluk gehad! Hoeveel
engeltjes heeft een fjord eigenlijk??
Trix kreeg een ontstekingsremmer en een pijnstiller, en 2 dagen later moest het beter
gaan. En inderdaad, het ging een stuk beter. Maar beter dan dat werd het niet meer.
Na een maand aan de hand stappen kon je nog steeds duidelijk zien dat ze er erg
voorzichtig mee was, en dat het haar gewoon pijn deed. Mijn gevoel zei dat een
massage wel eens kon helpen. Dus een sport masseuse laten komen, en ze zei dat
Trix er buiten die kneuzing om, erg goed aan toe was. Een bejaarde pony die erg
goed in haar vel zit. Ze vond alles ook heerlijk, heeft 2 uur lang staan flehmen, hihi.
Na deze behandeling heeft ze 2 daagjes spierpijn gehad, maar daarna klaarde de
lucht zienderogen op. Wonderbaarlijk genoeg liep ze na een aantal weken weer
helemaal goed, en nu zijn we zelfs alweer aan het rijden. Oma is een taaie, laat
zich niet zomaar uit het veld slaan, blijkt wel!
Vorige week zaterdag heb ik haar wel geschoren, omdat ze wel wat moeilijker uit
haar wintervachtje komt. Maar ach, als dat het enige is? Ik vond in ieder geval
dat er weer een heel sexy dame onder al dat haar vandaan kwam!

Dinsdag wordt ze alweer 29, feestje!!
