Gisteren stond er voor ons een fikse buitenrit op het programma. Twee mensen zouden meegaan met manegepaarden en de overige groepsleden gingen mee met hun eigen paarden. Het zou een leuke bende worden van vrienden die elkaar al een tijdje kennen. Iedereen tamelijk doorwinterd, waardoor we er een stevig tochtje van 5 uur van konden maken aan een behoorlijk tempo. Dat dachten we toch...
Daags voor de buitenrit had iemand die we toch echt liever niet mee wilden lucht gekregen van de rit. Het betreft een vrouwtje, een schat van een mens, echt heel lief, maar ze zou beter niet op de rug van een paard gaan zitten... Voor het overige rijdt ze niet meer dan een half uur in de piste, volledig in stap, omdat haar paard zijn pezen draven niet zouden aankunnen, maar ze wilde wel opeens mee op een dagrit van 5 uur... (imo licht hypocriet, paard heeft geen spieren en geen conditie). Smid raadde het haar diezelfde dag nog af, maar ze wilde niet luisteren. Meegaan zou ze. Omdat dit een vrij land is konden we haar niet verbieden mee te gaan natuurlijk. De reden waarom niemand zo happig was op haar komst is de volgende: het mens is een regelrecht gevaar in een groep paarden.. Dat zou ook weer maar eens blijken.
De groep vertrok met mijn vriend op Jaldiña in de kopgroep samen met de begeleider en een ander eigenaarspaard. Dan volgde de twee manegepaarden met de grootste en braafste als bumper voor dat vrouwtje. Ik reed achter haar (heb haar zo'n 300 keer verwenst) en speelde zelf bumper voor de haflinger van een vriendin. Het was de eerste keer dat die meeging met zo'n grote groep en hij was nogal ehm... enthousiast
daarachter volgde nog een andere vriendin.De eerste helft van de rit verliep vlekkeloos, zij het met veel ergernis. Ik ben echt blij dat Falco zich niet veel van andere paarden aantrekt. Ik erger me al aan auto's die harmonica rijden in het verkeer, maar dit was nog veel erger: harmonica rijden te paard...
De hele groep zat op stap. Vrouwtje voor me vond de blaadjes en de wolkjes en de boompjes schijnbaar veel boeiender dan het paard waar ze op zat en de groep die voor haar stevig de pas erin zette. Nadat ze een gat van 200m liet vallen besloot ze dat het tijd was om aan te sluiten. Ik heb al een gloedhekel aan mensen die treuzelen en dan bijdraven... Dit ging echter in volle galop naar voor (gewoon omdat ze hem niet kan houden), waardoor de haflinger achter me een sterk: leuk-ik-doe-meegevoel ontwikkelde en Falco zijn rol als bumper tot het uiterste dreef. Hoezo rekening houden met onervaren paarden? Eenmaal aangesloten (wat wij dan gewoon in uitgestrekte stap deden), zat dat mens vrolijk op de benen van haar voorganger te walsen en in de kont van dat paard te boren, stomverbaasd dat ie zijn oren in zijn nek legde en dreigend achterom keek.. Ondertussen ging ik al van 
om zoveel onbedachtzaamheid. Nadat ze haar voorganger dan ook nog eens op een bijzonder smalle weg voorbij schoot omwille van een fietser, zal het je wellicht niet verbazen dat de eerste galop een fiasco was.. De haf achter mij, die ondertussen knettergek was liep opeens naast en nadien schuin-voor me, terwijl mevrouw brokkenpiloot voor me opeens in de kopgroep liep... I.p.v. haar paard tegen te houden (meisje met de haf deed echt haar best, zette de haf op zijn nummer, waarna ie de hele wandeling vrij braafjes was) gaat ze gewoon naar voren hangen en doet ze niks meer. Ze beseft gewoon niet dat wat ze doet gevaarlijk is. Na een luid "arrêtez, arrêtez!" van mijn kant (het zal niet de eerste keer zijn dat ze de ganse groep voorbij stuift) stond de hele groep stil en namen we de gebruikelijke volgorde weer aan.. Tot zover de stevige rit dus...
Afgezien van het treuzelen om dan weer bij te sjeezen verliep de voormiddag zonder incidenten. Na een heerlijk middagmaal halverwege was ik blij mijn vriend terug te zien en was Falco maar wat bij om Jaldiña terug te zien! Vriendje was lichtjes bezorgd, maar Falco hield zich gelukkig echt kranig, en ik ook, want ik zou niet weten wat er was gebeurd als ik niet tussen the rider from hell en die haf in had gezeten...
Terugrit zou echter een regelrecht fiasco worden... Na het zoveelste rondje aansluiten in galop van zijn voorganger, kreeg ook Falco het stilaan op zijn heupen... De kopgroep ging in draf, mijn voorganger, die wederom een groot gat had laten vallen, kon haar paard (voor de verandering) niet inhouden en stoof ervandoor.. Omdat er een bocht aan kwam ging ik er met de rest in een ietwat rustiger galopje achteraan. Bovengekomen stond de rest op ons te wachten.. Ondertussen hadden ik en de ruiters achter me stilaan het kookpunt bereikt..
Wisten wij veel dat het ergste nog moest komen? Na een zoveelste gat vertrok de kopgroep in een rustig drafje naar boven toe een weg in. Ik kende deze weg en wist dat het eerste stuk van die weg er erg slecht bij lag. Op de tweede helft zou er echter een galop volgen, omdat het daar anders erg steil is voor de paarden.. MAAR, als er een gat valt, en de eerste helft van de groep vertrekt in een drafje, dan zit je nog steeds in de blub tegen dat zij in galop gaan.. Zoals gezegd vertrekt de eerste helft rustig op draf. Paard voor me stuift weg waardoor Falco opeens geen paarden meer ziet (er zat een bocht). Met alle moeite van de wereld houd ik hem op draf, maar we gaan te snel waardoor hij schuift, de haf schuift en er dus plots twee paarden op de grond lagen. Falco lag echt plat op zijn buik, voorbenen voor zicht uit op de grond... Wat een nachtmerrie. Hij krabbelde snel overeind en de haf ook, waarna we onze weg vervolgden en de groep weer inhaalden. Op dit moment moest ik mezelf echt bedwingen om het niet uit te schreeuwen. Lichtjes in paniek riep ik op mijn vriend te wachten, waarbij ik vertelde dat Falco gevallen was. Snel afgestapt, gekeken of er uitwendige schade was en even aan de hand gestapt om te kijken of alles in orde was, wat gelukkig het geval was, waarna we verder konden. De rust was helaas wel helemaal verloren
Ben je maanden bezig om je paard op buitenrit rustig te krijgen, krijg je een of andere bimbo voor je die niet weet waar ze mee bezig is en is in één moment alles naar de vaantjes... Hierna had ook de begeleider er meer dan genoeg van en hebben we de rest van de wandeling bijna alleen maar gestapt, op de allerlaatste zandweg na.. Ook hier ging het weer goed mis en stoof het vrouwtje voor me haar voorganger voorbij... Gelukkig was dat maar een korte weg.
Samengevat waren ik, het meisje op de haf, die andere vriendin en de vrouw op het manegepaard die dat vrouwtje constant moest bumperen licht tot zwaar gepikeerd en eindigde de rit voor mij en mijn vriendin op de haf helemaal in mineur.. Wat een leuke, ontspannen en technisch iets zwaardere rit moest worden, werd een nachtmerrie. Ik ben echt blij dat Falco zo'n betrouwbaar paard is geworden in de jaren dat ik hem heb. Hij heeft zich naar omstandigheden prima gedragen.
Ik ben echt boos, niet omdat de rit voor mij niet fijn was, maar om de zin voor verantwoordelijkheid die bij sommige mensen compleet zoek lijkt te zijn! Het onbesef dat als je je paard niet de baas bent, dat je dan niet alleen jezelf, maar de hele groep in gevaar brengt! Het ergste van alles is dat dat paard beter naar mij luistert dan naar haar. Als ik "HO" zeg om Falco te stoppen, dan vertraagt haar paard ook.. I.p.v. moeite te doen laat ze die knol maar lopen en vertrouwt ze op de kont van haar voorganger om hem te stoppen, met betrapte benen en voeten tot gevolg.. Het ergste vind ik dat er twee paarden de dupe worden en onderuit gaan omwille van de roekeloosheid, onkunde en onbedachtzaamheid van een ander. Als ik of dat andere meisje waren gevallen, dan wil ik niet weten hoe de uitkomst in dat geval was geweest. Ik denk dat we echt geluk hebben gehad...
Volgende keer dat ze mee wil blijf ik mooi thuis op de sofa denk ik..
.
