Op stal werden we hinnikend begroet; ze zag de trailer en zoals altijd wilde ze ook deze keer graag mee. Nog eventjes poetsen, nog eventjes knuffelen, nog eventjes verwennen met een kilo slobber en een halve emmer snoepjes.
Toen met knikkende knieën de trailer op en gaan.
Helaas was het haar allerlaatste ritje... Rond half 10 is ze heel rustig maar snel ingeslapen. We hebben haar gesteund tot het allerlaatste moment en zij ons.
We zijn nog een half uur bij haar gebleven, maar dan komt de tijd dat je toch echt moet gaan.
Nog één keer omkijken en nog één aai over haar zachte neus...
Dag lieve pony, dag dappere kanjer. Nu heb je geen pijn meer.
Je bent weer herenigd met je oude geliefde baasje.
We kunnen het nog niet bevatten... kwartje valt nog niet.
Zal een dezer dagen wel komen.
Van een vriendin kreeg ik dit zelfgeschreven gedicht...
Baasje ik voel me niet fijn
Houd je me even vast?
Je zachte streling verzacht mijn pijn
Mijn lichaam is nu mijn last
Heel even dicht bij je
We weten dat het einde komt
Je praat heel zachtjes tegen me
Al het geluid verstomd
Ik ben heel sterk, ik doe mijn best
Mijn lichaam is zo moe
We weten beiden wat nu rest
Maar we zijn er niet aan toe
Ik voel me sterk, zo dicht bij jou
Helaas, mijn lichaam wil niet meer
Houd me warm, ik voel de kou
Het naderende afscheid doet ons zeer
Ik leg mijn hoofd op je arm
En ik kijk je even aan
Ik voel me slap en niet meer warm
De tijd is daar, tijd om te gaan
Mijn hartje slaat voor de laatste keer
Huil nu niet, maar lach
Ik ga niet weg, je ziet me weer
Dag vrouwtje, dag!
San, het ga je goed daarboven. Geef papa een dikke knuffel.
Je was en bent een kanjer!
.
Mindy Z2+15 en met pensioen 
