De stal is leeg, nooit geen Bas meer, nooit meer......
Het is allemaal heel mooi en rustig gegaan.
Bas heeft 2 uurtjes staan doezelen in de wei nadat hij zijn kalmeringspasta had gekregen.
We hebben nog heerlijk gepoets en getut.
Lekker emmertje met worteltjes en Bas liep braaf de trailer op, hier hebben we erg tegen op gezien.
Een lieve vriendin heeft ons naar de kliniek gereden.
Daar is Bas om half 5 heel rustig en kalm ingeslapen.
Maar wat een verdriet als je daar met z'n tweetjes staat, zit en bijna naast hem ligt.
Hem zijn laatste knuffels en aaitjes geeft, met je handen over zijn lijf gaat van het puntje van zijn oren naar het puntje van zijn staart.
Het is niet te beschrijven wat er dan door je gaat, en als je op staat om weg te gaan toch nog weer even terug gaan, nog een aai en een laatste kus.
Het was en is zo ontzettend moeilijk....
We zullen Bas nooit vergeten, het zijn 2 gouden jaren geweest!
Dit 2 foto's die onze vriendin op de kliniek gemaakt heeft