Ik aan een vriendin, waar ik vaak mee ga rijden, gevraagd of zij dan mee wilde met Rachel (paard) want die gaat heel makkelijk het water in.
Ik had me al wel voorgesteld dat ik Castor zou moeten smeken met lekkere snoepjes om het water in te gaan. Veel mensen hier kennen het wel, met geen mogelijkheid het water in te krijgen. Castor is niet voor veel dingen bang, maar als hij iets eng vindt, gaat hij er echt niet zomaar langs, overheen of doorheen...
Vandaag vond ik wel een mooie dag om eindelijk eens naar het water te gaan lopen.
Omdat ik wat mensen ken, had ik de mogelijkheid om even prive een stukje natuurgebied in te gaan. Hier komen alleen heel af en toe wat wandelaars, maar verder is het een afgesloten gebied. Met een paard mag je hier eigenlijk niet komen. Wel lopen er wat koeien.
Deze plaats was de plek om te oefenen met water. Niet snel diep en lekker de ruimte. Aan het strandje zou het vandaag toch veel te druk zijn om een beetje te oefenen.
Castor zijn moeder is overleden toen hij 2 weken was en toen ging ik vaak een stukje in het bosje achter het huis van mijn ouders wandelen met hem. Gewoon los. Hij bleef toch wel bij me.
Maarja Castor werd ouder en hoefde niet zo nodig meer bij me te blijven. Dus sindsdien moet hij gewoon vast aan een touwtje meelopen.
Omdat dit gebied afgesloten is (wel 350 ha) en mijn vriendin met paard mee was, heb ik toch maar besloten om Castor los te gooien. In het pad alvast losgegooid voordat we bij de open vlakte waren en ik hem niet meer zou kunnen vangen. Nou eerst even van ons vandaan draven.. oh oh... daar gaat ie... Die kunnen we straks een kilometer verder weer vangen..
Maar even later stopte hij weer tot we vlakbij waren en ging hij weer een stukje vooruit. Nou ik wist wel genoeg, die blijft wel bij ons.
Toen waren we bij het water. Eerst was de overgang van gras op slik (zand) wel even eng. Maar wij liepen door, met het idee die wil niet alleen blijven, dus volgt hij wel.
Ging dat droppie over de grasrand heen en weer draven, van help niet weggaan! Ik maar naar hem toegegaan en gezegd: kom maar je kan hier wel lopen.. Oh oke en hup gewoon het slik op. Toen nog een klein stukje naar het water. Nu gaan we het krijgen dacht ik...
Maar wat dacht Castor heeeee water erin lopen en lekker drinken!! Hahaha geen enkel probleem dus. Het slik was enger dan het water. Het enige was dat het water hartstikke zout is.. (Grevelingen meer). Maar hij nam toch een paar grote slokken...
Daarna ging die vriendin beetje door het water lopen, Castor volgde wel. Draven, ook goed. Galop, jo ik kom eraan!
Toen een stukje dieper water. He ik weet niet hoor.. Maar wij liepen door en ik riep hem. Toen: Plons plons plons: hier kom ik aan! In volle draf door het diepere water heen.
En heel de tijd dus lekker los meelopen! Die vriendin met Castor op d'r hielen nog een paar keer heen en weer door het water.
Was echt zo'n gaaf gezicht! Je kon ook echt zien dat Castor het ook naar zijn zin had. Lekker los lopen, af en toe afstand van ons nemen om dan in volle galop weer naar ons toe te komen kletteren.
Dit was nou echt een geweldige wandeling die ik gewoon met jullie moest delen!
Foto's volgen op PP!
