Nu ik een heel moeilijk besluit heb genomen, het moeilijkste tot nu toe in mijn leven, wil ik dat toch even met jullie delen...
Al heel lang rijd ik eigenlijk nauwelijks op Mabel m'n fjordje. Het is iedere keer zo'n strijd met haar en het kost zoveel energie dat eigenlijk de lol van het rijden er steeds meer af ging....
Ook kreeg ik steeds minder tijd. Ik werk veel en heb sinds vier maanden een vaste relatie. Mijn vriend woont aan de andere kant van Nederland dus ik ben daar vaak een lang weekend.
Ook zeggen mijn ouders dat als ik ergens anders ga wonen dat hun niet voor de paarden blijven zorgen. Mijn vader is ook ziek dus hij heeft liever dat ze dan weg gaan... Wat ik goed kan begrijpen. Het zijn mijn paarden, en nu moeten hun in de weekenden dat ik weg ben ook voor ze zorgen. Dat doen ze met alle liefde hoor, maar het blijven mijn paarden natuurlijk.
Om Mabel echt de baas te kunnen blijven en met plezier wil kunnen rijden op haar moet je echt elke dag met haar bezig zijn. En dan nog levert het vaak een strijd op.
De allerlaatste keer dat ik een buitenrit heb gemaakt met haar is ze er zo hard vandoor geschoten dat ik huilend thuiskwam. Mijn buurman die me voorbij zag zweven heeft ook nog gebeld of ik heelhuids thuis was gekomen. Hij was in de tuin bezig en is zich rot geschrokken toen ik voorbij kwam racen!!!
En nu staat Mabel al zo'n lange tijd alleen maar in de wei te staan... En dat voelt echt naar. Ze is echt een paardje die aandacht nodig heeft en die aangepakt moet worden, en dat heb je ook echt een goede aan haar! Dus ik voel me elke dat schuldig dat ze daar maar staat...
Heel lang heb ik oogkleppen op gehad. Ik dacht telkens: "ik pak het rijden wel weer op! Als ik eenmaal weer begonnen ben, dan zet ik wel weer door!"
Maar na zo'n lange tijd zie ik zelf ook wel in dat dat niet meer gaat gebeuren...
Ik ben gewoon té bang geworden om met haar de weg op te gaan. Ik zie er haast tegen op om haar in de wei te rijden.
Dat kan gewoon niet goed zijn, en is ook niet eerlijk tegenover haar.
En wat echt de doorslag heeft gegeven waarom ik heb besloten Mabel niet meer te houden is dat Doortje haar kleine weidemaatje, die niet van mij is, ook weggaat.
De eigenares van Doortje gaat naar Frankrijk emigreren en wil Doortje graag meenemen daarheen.
Dit omdat ze gauw ziek is, hoefbevangen. Ik ben steeds minder vaak thuis en mijn vader let nergens op en geeft haar telkens teveel gras, hoevaak je ook zegt dat hij dat niet moet doen.
Vandaar dat ze dit heeft besloten.
En Mabel en Doortje zijn zo gehecht aan elkaar. Dat zijn echt jut en jul. Dus ik heb gevraagd of ze Mabel ook mee wilden nemen naar Frankrijk. Ook kan ik het niet over mijn hart verkrijgen Mabel aan een 'vreemde' weg te doen. Waar komt ze dan terecht? Word ze dan misschien niet weer doorverkocht na een paar jaar?
Bij deze mensen weet ik zeker dat ze het goed krijgt. Ik ken hun al zo lang. En ze hebben zelf vijf fjorden.
En gelukkig mocht ze mee naar Frankrijk!
Ook willen ze het veulentje van Doortje, Lucy, graag meenemen.
Wel een ontzettende klap in je gezicht als je bedenkt dat je dan ineens al je drie paardjes kwijt bent...
De eigenares van Doortje zei alleen op een gegeven moment dat ze niet voor Mabel wilde betalen en dat ik alles zelf moest betalen (vervoerskosten naar Frankrijk en keuring door de DA). En ook dat hun niks met haar zouden gaan doen. Ze hebben zelf vijf fjorden en zullen daar erg druk zijn met verbouwen. Ze zitten een tijd krap omdat ze daar niet meteen werk zullen hebben. En nog een fjord erbij hoeft van hun niet perse van hun...
Hier ben ik wel van geschrokken omdat ik altijd voor Doortje heb gezorgt. Ik heb daar ook nooit geld voor gevraagd. Maar het beestje wel uit de dood gered en veel aandacht en energie in haar gestoken.
Dus toch maar even heel goed nagedacht. Nu voelt het net of Mabel een stuk vuil is die maar even afgevoerd word naar Frankrijk en dat vind ik niet eerlijk... Dat deed me echt ontzettend veel pijn!
Vorige week zijn we bij een vriendin van mijn moeder, mijn surrogaattante
op bezoek geweest. Zij heeft een boerderij gekocht. Zij en haar man hebben nooit kinderen kunnen krijgen en hebben nu hun grote droom verwezelijkt door een boerderijtje te kopen op een prachtig plekje. Ze hebben twee rijpaarden, één met een veulentje en een oude shetlandpony. En nu kunnen ze na jaren eindelijk alle paardjes bij huis houden. Ze hebben prachtige stallen en het is geweldig om te zien hoe ze met de paarden omgaan!!!En nu heeft zij enorm veel intresse in Mabel! Ze wil echt aan de gang met haar. Les op haar nemen en haar eens goed aanpakken. Ze vind die grote rijpaarden maar niks, daar rijd haar man op. En ze zocht al een tijdje een haflinger of fjord voor haarzelf om lekker mee te hobbelen. Ook vond zij het niet kloppen dat ik zelf alles kon gaan bekostigen voor Mabel om haar naar Frankrijk te laten gaan. En dan word er nog niks mee gedaan ook. Dat vond ze niet eerlijk. Zij vond dat echt heel erg zonde van zo'n mooie fjord en ging toch eens hard aan het nadenken...
De volgende dag belde ze al dat ze Mabel wilde kopen van mij. Ik was echt dolgelukkig!!!!
Ik weet dat ik geen betere plek voor haar kan vinden. Ze komt heerlijk tussen de andere paarden te staan. Ze heeft haar eigen supermooie stalletje. Ze word aangepakt en bereden en krijgt de aandacht die ze verdient. Ze zal het daar super krijgen, daar ben ik van overtuigd!
Ook ken ik haar mijn hele leven al. Ze is echt een tante voor mij geweest omdat ik die zelf niet had. Een geweldig mens! Ik wil Mabel aan niemand liever kwijt dan aan haar!
Wel gaat het me ontzettend aan het hart dat Mabel en Doortje dus toch uit elkaar worden gehaald....
Maar Mabel komt bij die andere paarden in te staan en bij de oude shetlander.
Doortje blijft lekker bij haar kleine dochter Lucy.
Doortje en Lucy blijven ook zolang bij mij staan totdat de eigenares van Doortje naar Frankrijk vertrekt, en dat duurt nog eventjes, dus gaan ook niet alle paardjes in één keer weg.
Mabel gaat waarschijnlijk volgende week al weg omdat mijn tante er ontzettend graag mee aan de slag wil!!!
Maar het doet ook vreselijk veel pijn... Mabel was echt mijn alles, mijn soulmate, waar ik ontzettende goede tijden mee beleefd hebt.
Ik was altijd apetrots op haar!
Dat zij MIJN fjord was! Ik vind het dan ook heel moeilijk om haar af te staan... Ik heb ook geen moment spijt ervan dat ik haar toen gekocht heb nadat ik haar al drie jaar verzorgde!Maar ik weet dat dit niet eerlijk is tegenover haar vandaar mijn besluit. En ik weet dat ze het super krijgt daar. Dat ik haar altijd kan opzoeken en altijd nog een keertje op haar kan zitten.
Als ze naar Frankrijk was gegaan kon ik haar hoogstens één keer in het jaar op gaan zoeken.
Nou ja goed, mijn besluit voelt goed. En toch doet het veel pijn.... Maar soms kom je gewoon in een andere levensfase terecht en moet je beslissingen nemen.
Ik weet dat alle drie de paardjes een goed leven krijgen en dat vind ik het aller allerbelangrijkste. Het maakt me niet uit als ik geen geld voor ze krijg, het enige wat me scheelt is dat ze een goed en eerlijk leven krijgen!!! En dat gaat zeker goedkomen!!!
Nu alleen zelf alles verwerken en op een rijtje zetten want dit zijn heftige beslissingen....
Groetjes Jessica
.
)