Ros was akelig vrolijk en Cratos was de rust zelve. We waren bijna in het bos en komen langs een huis waar vaak mensen met een vrachtwagentje hun paarden neerzetten om dan lekker met hun aanspanning het bos in te gaan. Zij hadden net hun pony’s geladen en waren bezig met de klep (hydrolisch) naar boven doen. Rosje vond dit ernstig spannend en draaide op zijn achterbenen om. Botste bijna tegen Cratos op waarop ik het natuurlijk weer ging proberen. Dat ging een paar keer zo en uiteindelijk heb ik maar eieren voor mijn geld gekozen en Dennis met Cratos eerst laten gaan. Al snurkend gingen wij langs de vrachtwagen op
. Die mensen waren overigens wel netjes gestopt hoor met het omhoog doen van de klep omdat ze mij zo zagen worstelen. We gingen dus weer lekker relaxed door richting het bos. Toen we er waren zei ik tegen Dennis dat ik wel alleen verder ging omdat ik dan een beetje door kan rijden. Zo gezegd zo gedaan en ik draaf een pad op en Ros zet een heel rustig verzameld galopje in, hij galoppeerde bijna op de plaats. Dat deed hij natuurlijk omdat hij bij Cratos wilde blijven dus ik ging wat fanatieker te werk. Al kronkelend (Ros probeerde steeds achterom te kijken waar Cratos bleef) gingen we verder. Tot dat ik ineens een hartverscheurende hinnik hoorde van Cratos. Ros pruttelde wat terug, die heeft zo’n hele lage huhuh hinnik normaal gesproken, en zette er een hals op. Ik heb hem maar terug genomen en al dribbelend met een enorme hals gingen wij verder. Wederom een enorm gebrul van “ergens” uit het bos. Ik kwam er dus achter dat mijn fjord wel degelijk kan hinniken, mijn hemel wat een kabaal. En zo ging dat steeds over en weer. Ik weet niet of jullie wel eens een trekpaard hebben horen hinniken maar die zijn erg herkenbaar. Ondertussen werd ik raar aangekeken door wandelaars op mijn dribbelende, gillende ezel. Ik heb een paar keer verontschuldigend gezegd dat zijn vriend ook ergens in het bos rondliep en dat ze naar elkaar aan het roepen waren. Ik had nog steeds mijn handen vol aan mijn altijd brave Roscootje.
Op een gegeven moment kwam ik 3 andere ruiters tegen die heel schuchter aan me vroegen of ik op een hengst zat en of ik dan uit wilde kijken
. Ondertussen had Dennis ook zijn handen vol aan een bokkende en schreeuwende Cratos. Hij had de meiden er maar vanaf gehaald want Cratos werd steeds drukker. Hij wilde een pad naar rechts inslaan maar Cratos wilde perse naar links. Dennis is naar links gegaan en dacht dan maar een korter rondje als het daar rustiger door wordt. En geloof het of niet…op een kruising treffen we elkaar. De jongens hinniken nog een keer lief naar elkaar en de rust was weer terug. Ik heb niet erg lekker kunnen rijden, maar het was weer een hele ervaring. Stelletje uilskuikens kunnen niet eens zonder elkaar. Dat weten we dan weer voor de volgende keer, alleen van huis gaan is geen probleem
.
. Toen ging ie dus bokken en galopperen. Het zijn en blijven een stelletje komieken die paarden van ons.
. Wel fijn als je per ongeluk ooit eens verdwaald 
apart van elkaar (ja hoe je dat voor elkaar zou moeten krijgen weet ik ook niet...).
