Over het algemeen heb ik een heel schattig en lief fjordje. Als er een kind vanaf valt, doet ze dat niet expres (he Marijke? ze schrok gewoon
) En Amber gooide ze ook niet vrijwillig op de grond (ze viel gewoon) Met inrijden ging alles van een leien dakje. De noodgedwongen rustpauzes (van een paar maanden) namen we maar voor lief, en ondertussen is ze alweer 5 jaar. Dus alleen de basis zit er nog maar in. Nou prima, we hebben nog 20 jaar de tijd, take it easy!
Sinds 1,5 week trekken wij er bijna dagelijks op uit. Vaak gaat er een moeder of een broer mee, dan is ze net wat rustiger en voor mij gezelliger.
Vandaag was er niemand binnen handbereik, dus stoer als we zijn gaan we met z'n tweetjes op pad.
Het eerste stukje ging gepaard met hevig gebries. Dus flink benen lang maken, hakken uitdrukken en de zogenaamde lijm aan je reet. Ze is altijd één en al turbo in stap en draf. Dat heb ik er expres ingehouden, want dat zit zalig. Dat is gewoon haar tempo geworden, en de stop-knop is ook heel makkelijk te vinden.
Maar van het één kwam het ander en voor ik het wist knalden we in volle galop over een plattelandsweggetje. WAT? Ze ging er vandoor! Dat had ze nog nooit gedaan. En ze blijkt een prof: neus zo ver mogelijk de lucht in, zodat je niet meer kan sturen of remmen, rug bol, staart ging waar ie niet gaan kon. Dus ik vloeken en tieren en dat werkt blijkbaar rustgevend.
Nouja, de rest van de rit ging hetzelfde. Ik heb een aantal keer God verdomd. Daar zal de christelijke buurt blij mee zijn
We vlogen regelmatig als een achterlijke langs de weg, er zat geen houvast meer aan. Thuis aangekomen blijken mijn handen lekker gescrubt (auw) en Ysha dr mond is wat gevoelig (goh)
Stiekem heb ik er wel lol in, zo'n losbollige fjord, zolang het maar niet gevaarlijk wordt
Puber
Ysha
]
En ach het gevloek is je vergeven hoor. 