Me moeder kwam meteen naar me toe rennen, me broertje pakte Jouke en ik kon even niks. Ik probeerde overeind te komen maar kreeg geen lucht. Wat is dat eng!!! Jesus, ik hoop dat niet meer mee te maken. Maar goed, na 2 minuten was me adem terug maar nog wel kort. Ik kon overeind komen maar vanaf dat moment deed echt alles me zeer.
Ik ben nog naar Jouke gelopen, heb nog een ronde door de bak gestapt, maar ik kon er niet meer opkomen. Deed te zeer en ik was gewoon angstig.
Ik weet dat het niet goed was, maar ik kon gewoon niet. Nou hup, heb nog even laten rollen op stal en ik naar huis.
Gedouched, pijnstiller en naar bed. Slapen ging min of meer, maar ik lig maar te piekeren. Wat te doen? Ik kan nu absoluut niet rijden, rechter ribben zijn volgens mij flink gekneusd, me schouder ook. Ik durf me mams er niet op te zetten. Die durft nu overigens zelf ook niet. Dus ik ga vandaag Tatjana bellen en vragen of zij hem wil rijden en eens kijken of hij ergens last van heeft of iets degelijks.
Het is een super lief dier, echt een teddybeer van groot formaat. Maar ik moet er niet aandenken dat het me moeder was geweest die er zo afvallen zou zijn. Ik ben nog jong, geneest allemaal wel. Me moeder [of zusje] is toch heel anders.
He dritt, baal hier zo van. We gaan geen overhaaste beslissingen nemen, natuurlijk. Maar dit is niet leuk
