

Hier hoort hij de mama's hinniken, we waren nog valk bij ons huis


Toen liepen we verder, langs de stuw, die Kayo totaal niet eng vindt, heeft hij vaker gezien en vooral gehoord.
Langs de weilanden van de koeien, die nu op stal zijn. Sandra had een rondje in gedachten, maar in dat rondje zit een bruggetje, gewoon een stuk brede sloot die dichtgegooid is zo dat wandelaars erover kunnen. Geen leuning, ik vond het doodeng, heb het ooit met Marga gedaan. Nu op die grote Joep. Maar ik wilde me niet laten kennen en ging erover. Ik wilde net zeggen: "nu Kayo nog" maar meneer was er al over, geen probleem. Toen een stuk langs de Hunze gewandeld, daar was hij wel wat druk. Waar wij langs de Hunze weer de weg op moesten zijn we nog even naar rechts gegaan over de grote brug met asfalt en leuningen. Kayo liep er zo over (brug? Welke brug?) Expres even gewacht dat er een auto over reed, dat maakt wat lawaai. geen reactie.
Toen weer langs een sloot over het schouwpad terug. Onderweg een heuvel opgelopen, dit is waterwingebied en er zitten overal heuvels. Vond Kayo wel geinig, vooral naar beneden (bok bok). Ineens zagen we onze schaduw in de sloot en het leek net of Sandra op Kayo zat, dus snel een foto

Het laatste stukje drukte Sandra Kayo in mijn hand voor een foto. Dat valt me niet mee, ik heb moeite om Joepie met mijn gehandicapte linkerhand goed vast te houden. Zo even voor de foto lukt wel. Kayo werd hier wat moe. We hebben de wandeling op Endomundo opgenomen en het was bijna 5 kilometer. Kayo leert een hoop en heeft een ideale leermeester, daar ga ik straks onder het zadel alleen maar plezier van krijgen, zulke wandelingen. We hebben ook nog steeds een andere route gelopen, is ook goed. Ik heb veel plezier van mijn kereltje
