Een nogal bewogen jaar heb ik achter de rug eigenlijk eentje die begon met het laten inslapen van mijn Brass op 1 november 2012.
Ondanks dat ik geen penny ging zijn en het naast me neer zou leggen, zoals ik met mezelf had afgesproken, mis ik haar nog elke dag. Ik had geen idee dat het fysiek zoveel pijn kon doen je maatje te verliezen zelfs als je weet dat je de juiste beslissing hebt genomen.
Toen kwam daar op 26 november Belle in mijn leven. Tjonge wat een dikke speklap en zo onopgevoed, maar wel een waar project! Met drie keer in de week aan het werk, met 10 kg goed hooi per dag en een beetje krachtvoer, kwam ze al heel snel in model. Het mooie paard dat ik uit 2007 kende zat echt nog wel onder die enorme laag spek, uitgezakte spieren en haar.
Ze liep in Leersum een keurige eerste klasse I uit en na het nodige beraad met deze en gene besloten ook in Ommen te starten. Ze deed het super, was al veel rustiger in haar kop en lijf en liep een super rit! Trots op de poown!
Na een weekje rust op het land (Waarbij mijn paarden altijd direct worden terug gezet in krachtvoer , wat ze toch al niet veel krijgen en mijn pony’s natuurlijk 24/7/365 buiten staan) viste ik haar er spierbevangen weer uit… Belle was struikelig en had een licht vibrerende flank, had weinig darmgeluiden, mestte vaak dus nadat ik het idee van bevangenheid aan de kant had gezet (tenslotte liep ze gewoon en had ze hele zachte en soepele spieren) dacht in eerste instantie aan een koliek. Ook daar ze slecht wilde eten haar Colosan gegeven. Half uurtje later at ze weer en liep ze gewoon rond, waren er weer darmgeluiden, maar ze was nog niet happy.
In totaal 4 uur (!!!) gewacht tot ze ging plassen en ja hoor, hartstikke donker… Direct de DA gebeld en haar een infuus laten geven, ondanks dat ze gewoon liep en haar spieren soepel en zacht waren dus toch spierbevangen! Bloed laten afnemen en de uitslag was wel even schrikken, niet een beetje bevangen zeg maar. Haar baas had ik natuurlijk ook op de hoogte gebracht.
Dan de reflectie. Wat is er fout gegaan? De week voor en nadat het Bellebeest bevangen werd heeft het in de kliniek Utrecht paarden geregend die min of meer onverklaarbaar spier/hoefbevangen waren geworden. Wat kan ik bedenken? Nou dat de wei voor het eerst in jaren was bemest, de dames hadden er vier weken niet opgelopen voor ze er weer op mochten, het was niet veel gras en het fructaan was niet schrikbarend hoog. Dat Belle van dikke pony naar rijpaard is gegaan in relatief korte tijd. Haar baas zei dat ze altijd veel heeft gewerkt maar nu ik meer informatie heb blijkt dat toch niet helemaal waar te zijn geweest en stond ze al zowat 2 jaar stil. Inmiddels had haar baas gevraagd of ik haar niet wilde kopen. Maar dat kon ik gewoon niet. Mentaal en financieel kan ik niet weer een paard snel verliezen. Over een half jaar verder kijken.
Heel lang verhaal kort, een verhaal met veel stress, veel nadenken. Na 10 weken waren haar bloedwaarden pas weer normaal.
Rustig, heel rustig weer begonnen. Want nog een keer bevangen raken zou gewoon geen optie zijn. Veel stappen, dit uitgebouwd naar 2 ½ uur in 3 ½ week (blegh!) Daarna weer bloed genomen, verbeterd ondanks het stappen. Dus daarna weer in draf, een rustig schema gehanteerd waarbij ik steeds met 5 minuten meer ging draven, op 20, 35 en 45 minuten gestabiliseerd door die afstand/tijdsduur 3 keer te draven alvorens wat verder te gaan. Ondertussen ook de drafsessies afgewisseld met stappen in het water, daar moesten we een half uur voor met de trailer, knie diep 30 minuten ploegen.
In de tussentijd was Ilonk natuurlijk ook weer fit want de meeste km’s maakte Belle naast Ilonka aan de hand. Dit resulteerde er in dat Ilonk als 25 jarige toch maar weer op wedstrijd ging. Al voor de zoveelste keer met pensioen, maar het is gewoon haar ding niet niks doen.
Lol hebben we wel! Endurance Renkum
Uiteraard weet Ilonk precies hoe het moet
Ook Holten liep ze (tegewoordig heet die Haarle). 15 jaar geleden liep ze daar haar eerste rit, ze liep haar eerste klII en ook haar eerste klIII daar. En nu haar eerste kennismakingsklasse want een startkaart hebben we niet meer ;-) Het was erg warm maar ook erg leuk.
Tja en toen werd het tijd om weer dingen te plannen met het Bellebeest, hoe eng ook. Want tja als het fout gaat…
Dus een aantal dagen Eifel gepland. De baas van het Bellebeest nog even op de hoogte gebracht die nu toch wel eens wilde weten of ik haar wilde kopen. Ehm tja, da’s nog steeds een beetje snel. Dus eerst naar de Eifel.
Ruim 4 a 4 ½ uur op de trailer, pauze bij Maastricht
Ze deed het super, op dag één stortte ze zich nog van de berg af hop achter de zwaarte kracht aan, op dag twee ging dat beter en op dag drie wist ze haar poten te controleren.
Heel veel gestapt, heel veel er naast gelopen. Ilonk mocht de snellere ritjes doen.
Klaar voor vertrek
Steile bergen
Doorwadingen
En vergezichten
Bijzonder ik op Ilonk, mijn lief op Belle
En na de Eifel, tja toen kocht ik haar gewoon! Ilonk is meer dan stapel verliefd op haar, en ik, ik mag haar ook wel ;-)
Dus verder toen, op naar endurance Wanroij. Hoe bijzonder met mijn twee paarden en mijn vriendinnetje op Ilonka!
Belle deed de hele weg stuiterdestuiter en Ilonk deed wat ze moest doen, braaf zijn, doordieselen.
Uitstappen voor de finish, Belle zoals het niet moet, die moet ik nog inhouden
Ilonk zoals het wel moet, ontspannen aan het herstellen
Hopelijk vanaf nu alleen nog mooie dingen, wat mij betreft heb ik mijn portie pech wel gehad!
