
In al die tijd dat ik Aran nu rijd, ben ik er niet één keer afgevallen. Hoe gek hij ook doet, het is hem nog niet gelukt. Tot gister....
Aran was super relaxed en we maakten een rustig galopje. Door de bomen naast het ruiterpad, zie ik een vrouw lopen. Op het moment dat ik me afvraag of daar wellicht een hond bij hoort, staat hij al voor onze neus, draait Aran zich om en galoppeert de andere kant op. Zonder mij



Wat echter (naar mijn mening) niet door de beugel kon, was het feit dat die vrouw, zonder op of om te kijken, gewoon doorliep. Ze riep haar hond niet terug, niets. Dus onderwijl dat Aran weer netjes naar me toe komt, roep ik naar haar dat er minimaal best een sorry vanaf had gekund. Nou, zij vond van niet, want het was een openbaar bos. Ik zeg: dat klopt, maar ik loop op het ruiterpad en jouw hond ook en daar hoort ie niet. Maar ik moest niet zo zeuren. Ik vloek niet zo vaak, maar nu dus wel.
De stoom kwam uit mijn oren

Affijn, weer opgestapt en verder gereden. Verderop is een nieuw ruiterpad aangelegd. Nou ja, zo wordt het genoemd; het is niet meer dan een lange smalle strook mul zand. Je moet sturen om erin te blijven, want het is te mul en te smal. Ik kwam halverwege het pad iemand tegen, die ik kende en stond daar even mee te praten. Aran kan slecht tegen stilstaan; dus graven en achteruit lopen. Ineens ging hij wel heel erg graven, dus ik zeg: Ik ga verder, anders ligt ie zometeen. En met dat ik dat zeg...plof, ligt ie. Ik neem een duik, om er niet met mijn been onder te komen en kom daardoor op het fietspad. Zo'n fijne met kleine steentjes

Opnieuw Aran gevangen en er weer op. Handen onder het bloed en mijn knie ook.
Ik ga ervan uit dat ik nu weer voor 7 jaar vanaf ben

En vandaag ben ik lekker stijf en blijk ik met de eerste val tot ergens opgekomen te zijn met mijn hoofd, want er zit bloed in mijn haar. Klein plekje maar, maar toch.
Tja, ik ben ook geen 20 meer
