Zo hadden ze op de manege het briljante idee om een nieuwjaarsborrel te houden voor de pensionklanten. En dan naast de bitterballen en de salade zouden we ook 'iets' met de paarden gaan doen. Dat 'iets', zo bleek later, zou een behendigheidsparcour worden. Om, jawel nu komt het, een betere relatie met je paard te krijgen.
Zo gezegd, zo gedaan, en vanavond was het zover. Gehuld in spijkerbroek (ik dacht, we staan vast lang en vooral heel stil in de rijhal en dat is koud) kwam ik aan. Wat bleek, je moest erop. Geen probleem, wij de paarden gezadeld (voor wie durfde, de rest ging aan de hand) en op naar de binnenbak.
Het eerste paard liep naar binnen en kreeg bij het zien van de eerste parasol al een hartverzakking
Je moest namelijk allerlei obstakels 'overwinnen'.
- over een zeil
- door een koepel/tunnel van zeil
- een paardenvoetbal verplaatsen (spannend)
- slalommen door staanders met parasols en andere vage dingen
- langs een grote beer (
)- over de wip heen lopen
Het paard wat eerder die hartverzakking had, kreeg er nog 100.
De ander bleek ineens erg snel van de ene kant naar de andere kant te kunnen, en dan niet op commando van de persoon die erop zat.
De beer in de hoek bleek angstaanjagend voor een aantal
En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Over Sjors kán ik heel veel vertellen. Maar ik zal het kort houden: het minst opgevoede paard van stal liep overal over- en onderdoor alsof hij het dagelijks doet (ja, ok we hebben wat fjovrilivoorsprong
) Zelfs een wip deed hij zomaar. Hij stond wel te kijken van: Goh, de grond beweegt onder me. 
Naja, paard heeft zich wel weer bewezen en mag nog even blijven. En met het 'overwinnen' van de obstakels en het opbouwen van onze relatie zit het volgens mij wel snor. *kuch*
SJORSJE 
<-speciale editie van mijn onderschrift 
