en dan zouden we samen even een bosritje maken. Ze rijdt zelf ook al jaren, heeft een
haflinger gehad die net verkocht is. Ze zou op een paard van de manege-eigenaresse
gaan rijden, die nog voor lessen wordt gebruikt.
Eenmaal op stal aangekomen hebben we allebei de paardjes lekker gepoetst en opgezadeld,
niets aan het handje. Daarna opgestapt en heerlijk ontspannen het bos in gestapt. Ik had
haar al gezegd dat we hoofdzakelijk zouden stappen. Dit omdat het net zo warm was geweest
en omdat ik met Trix voorzichtig ben in het bos omdat ik bang ben dat ze struikelt. Prima, zo
gezegd zo gedaan, en ik vroeg nog of Suzanne een mobiel bij zich had omdat ik hem
toevallig was vergeten, want je weet maar nooit. Gelukkig was dit het geval, en we stapten
verder.
We waren ongeveer 10 minuutjes onderweg, toen Trix in stap tóch wat struikelde over een
boomwortel. Ze draafde 1 pasje om zichzelf te herstellen, tot ik Suus ineens heel hard mijn
naam hoorde schreeuwen. Ik keek om, en voor ik het kon bevatten zag ik haar door de lucht
vliegen waarna ze met een harde klap op haar rug terecht kwam.
Luton, het paard waar zij op zat, ging er meteen vandoor. Ik wilde er nog achteraan gaan,
maar wist dat het zinloos was en dat hij toch richting stal zou galopperen. Dus ben ik afgestapt
en ik zag dat het niet goed was met Suus... Ze kon alleen maar op haar zij liggen, en was erg
duizelig. Ik heb toen de telefoon uit haar zak gehaald en de manege-eigenaresse gebeld.
Godzijdank weet ik dat nummer al jaren uit mijn hoofd.
Aangezien we midden in het bos stonden is het moeilijk uit te leggen waar je precies staat. Maar
Thea (eigenaresse) zou de auto wel starten en kijken waar ze uit zou komen. Uiteindelijk zag ik
in de verte 2 mensen lopen en toen begon ik maar te roepen. Gelukkig was het Thea, maar ze had
haar auto helemaal in de modder vast gereden, dus geen auto waar Suzanne in vervoerd kon worden...
Omdat ze nog steeds niet op kon staan, liep Thea weer richting de manege om een steekwagen te halen
die wel door de modder kon. Op dat moment vroeg ik aan Suus of ze het aan zou durven om op Trix
te stappen, zodat zij haar naar stal zou kunnen brengen. Dat wilde ze wel, dus ik Thea weer terug
geroepen en toen hebben we haar er met 3 man op getild. Die lieve pony van mij deed zo voorzichtig.
Eenmaal op stal even rustig aan gedaan, en toen naar de huisarts gereden, een half uur verderop.
Die verwees haar toch door naar het ziekenhuis, waar ze door de CT-scan moest. En wat bleek?
Ze heeft onderin haar rug een breukje. Wat moet die meid een pijn hebben! Ik vind het zoo zielig
voor haar, en ik voel me zo ontzettend schuldig.... Denk je even fijn een bosritje te maken, en dan
gebeurt er dit...
Zal wel een warrig verhaal zijn, maar ik ben best wel onder de indruk. Wat een dag...
, dat hier geen ambulances naartoe kunnen komen. 
Vera 