Rust zacht lieve Flash...
Geplaatst: di 19 nov 2013, 21:56
Afgelopen zaterdag besloten dat ik mij lieve shettie in zou laten slapen. Hij werd heel snel oud en had moeite met eten, was erg vemagerd en was niet meer zijn eigen ik. Zijn weerstand en bespiering holde achteruit nu het weideseizoen 2 weken geleden echt afgelopen was. Hoewel hij nu nog 'redelijk' goed was, heb ik beloten hem de winter niet meer aan te doen en te kiezen voor hem.
Liever een week te vroeg afscheid nemen dan 1 dag te laat is altijd mijn motto met de dieren.
Hij heeft gelukkig niet geleden en een waanzinnig mooi leven gehad...
We zullen hem missen.
24,5 jaar… Rust zacht lieve, kleine donder
Ruim 24 jaar geleden kwam je in ons leven. Mijn zus heeft gewerkt, gespaard en alles op alles gezet jou te kunnen behoeden voor een te kort leventje. Je was als papierloos shetlanderhengstje bestemd voor de slacht. Als 8 jarig meisje mocht ze jou kopen van pap en mam, op voorwaarde dat ze zelf het aankoopbedrag bij elkaar spaarde. Dit lukte door het doen van vele klusjes en je werd van haar. Je kreeg de naam FLASH.
In je eerste levensjaar werd je heel ernstig ziek en zelfs opgegeven door de dierenarts, er was zeer weinig kans dat je het ging redden. Jij bewees het tegendeel, knokte door en overleefde, wel bleef je daardoor altijd gevoelig op je luchtwegen.
Vele jaren van kattenkwaad en genieten volgden. Ijzersterk, altijd buiten en zelden tot nooit ben je ziek geweest. Ik leerde op je rijden, je werd beleerd voor de wagen. Later haalde ik zelfs met jou en de wagen hooibalen op, zo braaf was je. Tegelijkertijd kunnen we een dik boek schrijven over jouw streken van vroeger. Alles van 24 jaar kan je nooit allemaal opschrijven, maar een aantal dingen schieten gelijk te binnen:
Het eeuwige ontsnappen, hoe vaak ben je niet uit ons voerhok, moestuin of zelfs van de weg gevist. Je vrat dan de voertonnen helemaal leeg,(waarbij rustig 20 kilo biks verorberd werd, en dat zonder koliek te krijgen). Eén keer maakte je een gat in het gaas, wurmde je erdoorheen en besloot de appelbomen te plunderen. Gezien jouw geringe formaat kon je alleen bij de appels op de grond. Helaas voor jou waren die allemaal rot, en ik heb je dus flink uitgelachen toen ik je ’s morgens betrapte en uit ongeveer iedere appel 1 hap genomen was (ze waren vast niet te vreten). Ook stiekem ontsnappen was je sterke kant, wij konden het gat in de heining niet eens vinden en jij was er wel doorheen. Waardoor wij voor een raadsel stonden hoe je in hemelsnaam aan de andere kant van het hek gekomen was.
Ook de schapenboer te slim af zijn was jouw hobby, hem weten te verrassen, een vette hooiwei invliegen, hem een uur achter je aan laten lopen zonder je te laten pakken. Vervolgens werd het baasje opgetrommeld en kwam je vrolijk met pretoogjes terug naar de goede wei.
Onze geiten ontsnapten toen ze klein waren regelmatig over een behoorlijk hoge omheining. Ook dit was een raadsel… Na een paar weken vertelden de omwonende buren ons,dat jij ze via jouw rug over het hek liet springen. Dat soort dingen geloof je pas als je het ziet. Jij graasde dan langs het hek, geit sprong op je rug en via jouw rug zo over de heining.
De hoefsmid was jouw grootste vijand, we moesten hem doorgaans 4 weken van te voren beginnen te bellen, want hij kwam liever niet voor de sh*tlander. Niet zo gek want alleen met 3 man sterk was jij te beslaan. Hoefsmid, assistent en mijn moeder. Later ging dit veel beter met Peter, die vond je wel lief. En gelukkig hoefde je vanwege je vroegtijdige pensioen geen ijzertjes meer.
Geen hekje kon je op een kiertje zetten, want je zag het, trok een sprintje, duwde je neus ertussen en je piepte ertussenuit.
Zo ook met rijden, zeker als ik zonder zadel ging galopperen was er niets leukers dan uit volle galop te stoppen, koppie omlaag te steken het gras in, waardoor ik als een soort katapult gelanceerd werd en vooruit van jouw nek afvloog. Vervolgens je bliksemsnel omdraaien en wegcrossen, waarbij jou vangen ongeveer onmogelijk was.
Zweepjes apporteerde je als veulen. Tot je doorhad wat een zweep inhield uiteraard… ‘Dood’ liggen kon je ook.
Later was je een fijne opvoeder voor Sharon en Yuri, die na jou aangekocht werden. Je was in onze jeugd en hele pubertijd een enorme steun voor ons wanneer dat nodig was. We hebben bij jullie gelachen en gejankt wanneer het moment daar was. Je was altijd gek op kroelen en aandacht. Ook was jouw fansgehalte hoog, zeker Christa en Kim waren helemaal gek op jou, oude (eigen)wijze opa.
Zelfs afgelopen zomer nog wist je tijdens onze vakantie je lieve ‘oppas’ Malou te verrassen, die jou mee dacht te nemen naar het erf aan je manen in plaats van een halster te pakken. De laatste jaren was je immers heel wat minder ondeugend. Haha, jij vond de andere wei toch interessanter, en nam uiteraard gelijk de benen. Malou ook weer lichaamsbeweging gehad bij een poging tot jou vangen.
De laatste jaren kon ik overigens beter lachen om je streken, vroeger heb ik je er ook regelmatig om vervloekt, kwam je met je schone kleren even voeren, en dan maakte jij ze in recordtempo wel weer vies. Of ik had maar even tijd, en je ontsnapte. Dondersteen op en top.
Ik heb altijd voor je gezorgd, eerst samen met mijn zus en later steeds meer alleen. Toen zij 8 jaar geleden niet meer voor jou kon zorgen door haar verhuizing en allergie heb ik dan ook niet lang hoeven nadenken, en beloofd dat ik voor je zou zorgen zolang het zou gaan. Dit heb ik kunnen doen, hoewel het pittig was, 3 paarden. Maar je was het waard! En gelukkig was er ook altijd hulp!
Vorig jaar kwam je slecht de winter door. Je werd snel ouder en ook overleg met de dierenarts leverde op dat je gewoon echt flink ouderdomskwaaltjes begon te krijgen. Je hebt nog een geweldige zomer op de wei gehad, maar nu de winter weer in begon te vallen zag ik jou achteruit gaan. Ik wilde het je besparen een lijdensweg te krijgen of langzaam weg te teren. Dat verdiende je niet… Ik heb met heel veel moeite en verdriet voor jou gekozen, nu je nog redelijk pijnloos en vrolijk was. Ik wilde liever op tijd zijn dan te laat. Ik wilde jou tot je laatste moment op jouw plekje laten, waar je nagenoeg je hele leven hebt gestaan.
Maar wat is zo’n keuze moeilijk, ik heb je gekend van mijn 3e tot mijn 27e. Alles heb je meegemaakt. Alle leuke, en minder leuke dingen. Lieve, lieve Flash, bedankt voor alles kanjer! Ik zal je missen en vergeten zullen we je nooit..
Liever een week te vroeg afscheid nemen dan 1 dag te laat is altijd mijn motto met de dieren.
Hij heeft gelukkig niet geleden en een waanzinnig mooi leven gehad...
We zullen hem missen.
24,5 jaar… Rust zacht lieve, kleine donder
Ruim 24 jaar geleden kwam je in ons leven. Mijn zus heeft gewerkt, gespaard en alles op alles gezet jou te kunnen behoeden voor een te kort leventje. Je was als papierloos shetlanderhengstje bestemd voor de slacht. Als 8 jarig meisje mocht ze jou kopen van pap en mam, op voorwaarde dat ze zelf het aankoopbedrag bij elkaar spaarde. Dit lukte door het doen van vele klusjes en je werd van haar. Je kreeg de naam FLASH.
In je eerste levensjaar werd je heel ernstig ziek en zelfs opgegeven door de dierenarts, er was zeer weinig kans dat je het ging redden. Jij bewees het tegendeel, knokte door en overleefde, wel bleef je daardoor altijd gevoelig op je luchtwegen.
Vele jaren van kattenkwaad en genieten volgden. Ijzersterk, altijd buiten en zelden tot nooit ben je ziek geweest. Ik leerde op je rijden, je werd beleerd voor de wagen. Later haalde ik zelfs met jou en de wagen hooibalen op, zo braaf was je. Tegelijkertijd kunnen we een dik boek schrijven over jouw streken van vroeger. Alles van 24 jaar kan je nooit allemaal opschrijven, maar een aantal dingen schieten gelijk te binnen:
Het eeuwige ontsnappen, hoe vaak ben je niet uit ons voerhok, moestuin of zelfs van de weg gevist. Je vrat dan de voertonnen helemaal leeg,(waarbij rustig 20 kilo biks verorberd werd, en dat zonder koliek te krijgen). Eén keer maakte je een gat in het gaas, wurmde je erdoorheen en besloot de appelbomen te plunderen. Gezien jouw geringe formaat kon je alleen bij de appels op de grond. Helaas voor jou waren die allemaal rot, en ik heb je dus flink uitgelachen toen ik je ’s morgens betrapte en uit ongeveer iedere appel 1 hap genomen was (ze waren vast niet te vreten). Ook stiekem ontsnappen was je sterke kant, wij konden het gat in de heining niet eens vinden en jij was er wel doorheen. Waardoor wij voor een raadsel stonden hoe je in hemelsnaam aan de andere kant van het hek gekomen was.
Ook de schapenboer te slim af zijn was jouw hobby, hem weten te verrassen, een vette hooiwei invliegen, hem een uur achter je aan laten lopen zonder je te laten pakken. Vervolgens werd het baasje opgetrommeld en kwam je vrolijk met pretoogjes terug naar de goede wei.
Onze geiten ontsnapten toen ze klein waren regelmatig over een behoorlijk hoge omheining. Ook dit was een raadsel… Na een paar weken vertelden de omwonende buren ons,dat jij ze via jouw rug over het hek liet springen. Dat soort dingen geloof je pas als je het ziet. Jij graasde dan langs het hek, geit sprong op je rug en via jouw rug zo over de heining.
De hoefsmid was jouw grootste vijand, we moesten hem doorgaans 4 weken van te voren beginnen te bellen, want hij kwam liever niet voor de sh*tlander. Niet zo gek want alleen met 3 man sterk was jij te beslaan. Hoefsmid, assistent en mijn moeder. Later ging dit veel beter met Peter, die vond je wel lief. En gelukkig hoefde je vanwege je vroegtijdige pensioen geen ijzertjes meer.
Geen hekje kon je op een kiertje zetten, want je zag het, trok een sprintje, duwde je neus ertussen en je piepte ertussenuit.
Zo ook met rijden, zeker als ik zonder zadel ging galopperen was er niets leukers dan uit volle galop te stoppen, koppie omlaag te steken het gras in, waardoor ik als een soort katapult gelanceerd werd en vooruit van jouw nek afvloog. Vervolgens je bliksemsnel omdraaien en wegcrossen, waarbij jou vangen ongeveer onmogelijk was.
Zweepjes apporteerde je als veulen. Tot je doorhad wat een zweep inhield uiteraard… ‘Dood’ liggen kon je ook.
Later was je een fijne opvoeder voor Sharon en Yuri, die na jou aangekocht werden. Je was in onze jeugd en hele pubertijd een enorme steun voor ons wanneer dat nodig was. We hebben bij jullie gelachen en gejankt wanneer het moment daar was. Je was altijd gek op kroelen en aandacht. Ook was jouw fansgehalte hoog, zeker Christa en Kim waren helemaal gek op jou, oude (eigen)wijze opa.
Zelfs afgelopen zomer nog wist je tijdens onze vakantie je lieve ‘oppas’ Malou te verrassen, die jou mee dacht te nemen naar het erf aan je manen in plaats van een halster te pakken. De laatste jaren was je immers heel wat minder ondeugend. Haha, jij vond de andere wei toch interessanter, en nam uiteraard gelijk de benen. Malou ook weer lichaamsbeweging gehad bij een poging tot jou vangen.
De laatste jaren kon ik overigens beter lachen om je streken, vroeger heb ik je er ook regelmatig om vervloekt, kwam je met je schone kleren even voeren, en dan maakte jij ze in recordtempo wel weer vies. Of ik had maar even tijd, en je ontsnapte. Dondersteen op en top.
Ik heb altijd voor je gezorgd, eerst samen met mijn zus en later steeds meer alleen. Toen zij 8 jaar geleden niet meer voor jou kon zorgen door haar verhuizing en allergie heb ik dan ook niet lang hoeven nadenken, en beloofd dat ik voor je zou zorgen zolang het zou gaan. Dit heb ik kunnen doen, hoewel het pittig was, 3 paarden. Maar je was het waard! En gelukkig was er ook altijd hulp!
Vorig jaar kwam je slecht de winter door. Je werd snel ouder en ook overleg met de dierenarts leverde op dat je gewoon echt flink ouderdomskwaaltjes begon te krijgen. Je hebt nog een geweldige zomer op de wei gehad, maar nu de winter weer in begon te vallen zag ik jou achteruit gaan. Ik wilde het je besparen een lijdensweg te krijgen of langzaam weg te teren. Dat verdiende je niet… Ik heb met heel veel moeite en verdriet voor jou gekozen, nu je nog redelijk pijnloos en vrolijk was. Ik wilde liever op tijd zijn dan te laat. Ik wilde jou tot je laatste moment op jouw plekje laten, waar je nagenoeg je hele leven hebt gestaan.
Maar wat is zo’n keuze moeilijk, ik heb je gekend van mijn 3e tot mijn 27e. Alles heb je meegemaakt. Alle leuke, en minder leuke dingen. Lieve, lieve Flash, bedankt voor alles kanjer! Ik zal je missen en vergeten zullen we je nooit..
wat heb je een eerlijke keuze gemaakt voor Flash.