FjordenWereld.nl

Okee, de titel is eigenlijk een vraag, maar ik hoop op lange verhalen, dus dan staat het hier wel goed bij Fjordenpraat toch
Ik ben benieuwd waarom jullie voor de Fjord hebben gekozen als eigen paard, verzorgpaard enz. Was het een bewuste, weldoordachte keuze, of toeval? Hadden je ouders altijd al Fjorden en ben je er mee opgegroeid? Of was je misschien eerst hartstikke anti-Fjord, en nu niet meer?

Nou, zal ik dan maar eerst gaan
Als kind vond ik Fjorden al leuk, je kent dat wel, paardenboeken halen bij de bibliotheek en dan bij het hoofdstuk 'Rassen' je droompaard uitzoeken... Nou ik kon nooit kiezen natuurlijk, maar de Fjord zat er toch meestal wel bij!
Ik kende geen Fjorden in het echt, op de manege hadden ze er geen en bij ons in de buurt ook nergens. Maar ik viel altijd al op rond en stevig en een beetje koudbloed-achtig Hoewel ik inmiddels het fijne werk van een Trakehner ook erg kan waarderen, vind ik bijv de Zweedse Koudbloed en Freiberger ook nog steeds geweldig leuk (op die laatste heb ik gereden in Zwitserland).
Overigens vind ik Haflingers en Friezen dan weer helemaal 10x niks, maar dat terzijde

Toen ik 11 was kocht mijn mama een 3/4 arabische D-pony voor zichzelf, een aantal jaar later reed ik vaker op die pony dan zij, en ging ze op zoek naar een ander paardje voor zichzelf.
M'n mams was dus zo'n anti-Fjord-persoon Ze vond het niks, die dikke korte nekken, die brede ronde lijven, korte benen. Wij kenden de Fjord inmiddels van het huifkar-verhuur-bedrijf en die types waren nu eenmaal alles behalve charmant
Om een lang verhaal kort te maken, m'n moeder was op zoek naar een fijn, betrouwbaar paardje om mee buiten te rijden en uiteindelijk gingen we toch maar eens kijken bij een Fjordmerrie die te koop stond...
En daar stond ze dan, Floor (v. Astrix), nog helemaal vol met mestvlekken... Ouderwets type, had 7 veulens gehad. Ze zag er een beetje 'uitgewoond' uit... Nou ja, we zijn er nu toch, dus vooruit, dan maken we wel een ritje...
En mijn mama was helemaal om
Dat was onze eerste Fjord-ervaring! Helaas is Floor afgemaakt vanwege overhoef.
Jaren later kwamen we met ons Welshje op een boerderij te staan waar ze Fjorden hadden en fokten... Ik mocht toevallig een Fjord gaan rijden van iemand die daar op stal stond. En toen die persoon vertrok, mocht ik de jonge Fjord gaan rijden van de stal-eigenaar.
En die Fjord, da's dus mijn Zico En we staan nog steeds op die boerderij. Sinds april dit jaar is hij van mij. Hij lijkt in niks op Floortje, behalve dan de kleur. Bouw, gangen en karakter zijn allemaal totaal anders. Sowieso is ie al 15cm hoger. Maar natuurlijk is ook hij in alles echt helemaal Fjord!

Als ik als kind toch eens had geweten dat ik op m'n 24-ste een eigen Fjord zou hebben! Ik had al die jaren niet kunnen slapen denk ik

Hopelijk vinden jullie het ook leuk om jullie verhalen te vertellen!

Ik ben als klein peny meisje al op de fjord gevallen..
Ben zelfs als 8 jarig meisje naar het fjordhestgard geweest voor ponykamp!!

Maar mijn vader zag er niet zoveel in. Dus eerst op een welsh en dat soort pony's en daarna over naar een KWPN.

Toen ik 18 was hadden we geen paarden meer, ik heb een KWPN gehad met een hernia in zijn rug waar de VA pas na twee jaar ofzo achter kwamen. In die twee jaar heb ik echt een gek paard onder me gehad en ik was bang geworden.

Ik kreeg destijds een leuk bedrag van mijn opa en oma en het paardrijden was weer gaan kriebelen en toen heb ik besloten om een fjord te kopen. Mijn vader zei dat als ik dat echt wilde ik dat maar moest doen..

Zo gingen we kijken naar een wat oudere fjord, nou ja, 14, en dat was Jeskim.. En toen is het allemaal een beetje uit de hand gelopen, hihi..

Maar ik was als klein meisje al verkocht!!

Esther schreef:Ik ben als klein peny meisje al op de fjord gevallen..
Ben zelfs als 8 jarig meisje naar het fjordhestgard geweest voor ponykamp!!

Wat leuk! Ik ook, samen met mijn toenmalige fjord ben ik daar twee keer op kamp geweest.

Klijntje schreef:Als ik als kind toch eens had geweten dat ik op m'n 24-ste een eigen Fjord zou hebben! Ik had al die jaren niet kunnen slapen denk ik

Fantastische opmerking!

Ik mocht pas op paardrijles toen ik 10 was. Op manege Lies Beuker (toen nog heel klein) hadden ze een aantal fjorden, het was liefde op het eerste gezicht.
Toen ik 12 was ging ik een shetlander verzorgen en een jaar erna mocht ik een fjord kopen. Ik kon mijn geluk niet op

Na veel toestanden (vooral de zoektocht was lastig) was daar eindelijk mijn eigen fjordenmerrie: Ursina!
Van haar heb ik 18 jaar mogen genieten en met mij nog vele anderen. Van haar 17e tot en met haar 24e heeft ze meegelopen in de gehandicaptenlessen op de PWA-manege in Amsterdam waar ik ook lesgaf. Na een welverdiend pensioen van 4 mooie jaren heb ik haar helaas op 28-jarige leeftijd moeten laten inslapen.

Na een paar jaar begon het weer te kriebelen. Dus wederom op zoek. 50 fjorden (zonder overdrijven) en een half jaar verder, had ik Iza weer op stal.
Eigenlijk geen moment getwijfeld: het moest weer een fjord worden.
Waarom? Omdat ze stoer zijn, koel in het hoofd en grappig eigenwijs. Vind de meeste knotjespaarden over het algemeen nogal mieperig.
Inmiddels heb ik er twee en ben nog dagelijks blij met mijn keuze voor dit ras. Overigens heb ik ook helemaal niets met Haflingers of Friezen. Als ik ooit een ander paard zou kopen zou het toch een KWPN-er (o.i.d.) worden, maar voorlopig blijf ik trouw

heey,
Hier heb je een super lang verhaal hoe ik aan mijn lieve meissie ben gekomen.

Ik heb altijd gezegd ik vind fjorden heel erg leuk, maar ik zou er zelf geen 1tje willen. Een merrie wou ik ook nooit Bij mij was het echt gewoon puur toeval. Toen ik haar 5,5 jaar geleden voor het eerst zag staan op de camping (want daar was een manege bij) was ik gelijk opslag verliefd. Ik vond haar echt helemaal leuk, ze was lief schattig enz. We zijn hiervoor wel eens opzoek geweest naar een eigen pony voor mij, maar mijn ouders gingen bijna 5 jaar geleden uit elkaar en toen hield het snel op. Patricia en ik hebben daar echt heel veel meegemaakt. Ze heeft daar 2 seizoenen gestaan, het eerste seizoen is er veel gebeurt en het 2e seizoen leiten ze haar maar een beetje gaan. Wilden niks meer aan haar verbeteren enz. Ze was eigenlijk veel te sterk voor die kinderen en werd daardoor met stang gereden. Waarop haar reactie was dat ze het bit ging vast pakken. Toen hebben ze haar daar hard behandelt. Een vriendin van mij en ik waren toen werkzaam daar en gaven daar les. Wij zijn toen wel heel erg boos geworden en lieten tries daarna eigenlijk met rust en wilden niks meer aan haar verbeteren. Een paar maanden later werd zijn geschopt door een Belgischtrekpaard/Haflinger. Ik moest lesgeven en zou wat later komen en ik kom aangefiets en voordat ik de bocht op ga en de bak kon zien hoorde ik *BAF* en vlak daarna kinderen huilen. Ik als een gek daar naar toe gefietst. Het eerst wat ik zag waren 3 pony's die los liepen. Inclusief tries en die liep op 3 benen. Ik haar als eerst uit de bak gehaald want het paard wat haar geschopt had liep ook nog los ik denk als die weer mept dan kan ze niet goed weglopen en hebben we dadelijk nog meer schade. Ze lieten die avond de dierenarts nog komen. Peesblessure, de dierenarts zei dat ze heel veel geluk had gehad. Het had veel erger kunnen aflopen. Veder kreeg ze pijnstillers en elke dag moesten we koelen. Dat werd niet zoveel gedaan. Ze stond daar maar als een wezenloze in de wei. (ze stonden 24/7 op de wei in de zomer) dat vond ik echt dood zielig. Toen ben ik naar de campingeigenaresse gegaan en gevraagd of ik haar na mijn werktijd mocht verzorgen. Dat was gelukkig goed. Elke avond na het eten ging liep ik naar de wei en deed haar beentje koelen, de pijnstillers geven, lekker poetsen. Al snel zag ik dat ze me begon te herkennen dat was zo leuk! 3 a 4 maanden heeft ze stil gestaan en daarna is ze de lessen weer in gegaan. Het ging niet lekker met haar. Ze bleef het bit vastpakken en begon nu ook nog hard te rennen. Toen was het onze taak (vriendin van mij en ik) om haar te rijden en wat manieren bij te brengen. we hebben haar meer gereden zodat ze lekker beweging had. We wilden niks aan haar verbeteren. Het was de kinderen de 'schuld' dat ze zo deed. Die trokken te hard. Ik zou dat ook gedaan hebben als je 3 uur op een dag alleen maar in je mond getrokken word. Ook al zeiden wij er wat van, als je je omdraait doen ze het toch weer. Na dat seizoen sprak ik mijn vriendin om msn. 2 van onze schatjes moesten weg. Een welsh-arabiertje Zorra en Triesje. Zorra is met een springhandelaar meegegaan en tries wilden hij niet. ik natuurlijk gigantisch van streek ik had nog geen eens afscheid van Zorra kunnen nemen. Ik liep naar beneden om het me moeder ne stiefvader te vertellen. Me moeder zei meissie hoe graag ik Tries ook voor je zou willen kopen, maar we kunnen het gewoon niet betalen. Ik hoorde dat allemaal op woensdag. Op vrijdagmiddag zat ik op de bank was net uit school. Belde me moeder vanaf haar werk. Hey kimmie, een collega van mij heeft haar paard in Ridderkerk staan en wilt graag een stallentje in de buurt. Weet jij het nummer van Elly Mol? (ik ging toen der tijd met een klasgenootje mee naar haar paard en die stond bij elly mol) ik zeg nee zei me moeder weet je waar ik dat kan vinden. ik weer nee. Heeft ze in het ziekenhuis bestand het nummer van mijn klasgenootje opgezocht en haar moeder gebeld en daar het nummer aangevraagd of ze nog een stalletje over hadden. S'avonds zat ik boven op de computer op msn. Mijn moeder roept kimmie, kom je even naar beneden we willen wat met je bespreken. Dus ik kom de deur door beneden en zeg wat is er? ze zaten alle 2 aan de eetkamertafel. Me mams zei kom eens zitten. Ik dacht echt uh-oh wat heb ik nou weer verkeerd gedaan. Mijn moeder zei: ik wil dat Fred (mijn lieve stiefpapa) het verteld, want hij heeft het gedaan, maar hij wilt dat ik het zeg, omdat jij mijn dochter bent, maar ik sta der op dat Fred het zegt. We zijn er nog niet helemaal uit. Ik zeg zeg het nou maar gewoon, want had het helemaal niet naar me zin natuurlijk. Zat niet goed in me vel vanwege de paardjes en ik dacht dat ik wat misdaan had. Dus Fred knikt en begint te lachen en me moeder zegt: we hebben je paard gekocht! nou ik begon te huilen, te trillen en te gillen! ik vond het echt super geweldig. Ik vroeg gelijk wanner we haar gingen halen. Volgende week, in de herfstvakantie. 17 oktober vergeet het nooit meer. Het lijkt wel als de dag van gisteren en het is alweer 4 jaartjes geleden. Zo zie je maar, ik heb altijd gezegd: ik wil nooit een fjord en ook geen merrie en ik heb nu een fjordenmerrie! en het is echt mijn lieverd, me alles, me steun en toe verlaat!!


Ik hoop dat dit lang genoeg is hahaha!
Veel plezier met jou fjordje!:D

Wauw wat een droomverhaal Kim

Ik was op de manege vroeger ook helemaal weg van de fjorden. Later kreeg ik een verzorgfjord Collin, vanaf dat moment heb ik geroepen als ik ooit een paard koop dan is het een fjord. Toen ik 19 was, was het zover. Ik kocht Rosco een ettertje van een hengstveulen. Helaas kreeg hij na vijf jaar eczeem en heb ik op een gegeven moment moeten besluiten hem op een andere plek neer te zetten. Het was gewoon echt niet onder controle te houden.

Vervolgens heb ik een uitstapje gemaakt naar de KWPN'ers, die waren ook koel in het kopje en hadden zeer veel humor dus misschien diep van binnen ook wel fjord. Het is natuurlijk het karakter van een paard waar je op valt. Terwijl ik de uitstap nog aan het maken was kwam Rosje op een gegeven moment weer terug, en is iemand anders hem gaan rijden. Ik heb hem al die tijd niet verkocht trouwens want dat wilde ik niet. Maar uiteindelijk heb ik hem wel aan haar verkocht met de afspraak dat als ze ooit niet meer voor hem zou kunnen zorgen dat ik hem voor hetzelfde symbolische bedrag weer terug zou kopen van haar. Rosco is vervolgens naar Aalsmeer verhuisd.

Helaas in die jaren beide KWPN'ers verloren, de een aan koliek en de ander aan een gebroken straalbeen. En toen begon het toch weer te kriebelen. Ik wilde wel weer een fjord, maar ik wilde nooit meer een eczemer. Uiteindelijk is dat de kruising fjord / kwpn Sven geworden die we als bijna roze hengstveulen gekocht hebben. Na 2 jaar kwam heel onverwacht Rosje weer terug, en wilde mijn vriend een trekpaard. Die heeft namelijk niet zo veel met fjorden. Een dag nadat Rosje terugkwam heb ik me aangemeld op fjordenwereld. Toen ik hier alle verhalen las over keuringen en de spanningen daaromheen begon het toch weer bij me te kriebelen. Met Rosje kan ik niet naar de keuring, nou ja zou ik wel kunnen maar daar zie ik het nut niet van in door zijn eczeem. Dus Sven verkocht en een leuke jonge fjordenruin (Alex) gekocht. Die laatste hebben we inmiddels weer weg moeten doen door omstandigheden, dus de keuringen zitten er voorlopig weer niet in .

Maargoed om een lang verhaal kort te maken, ik vind een fjord leuk om meerdere dingen. Ik kan niet zeggen (sorry ) dat ik ze ontzettend mooi vind, uitzonderingen daar gelaten, maar ik vind ze gewoon verschrikkelijk praktisch. Je kan er alle takken van paardensport mee beoefenen. Maar het is in geen van die takken van sport een echte uitblinker. De veelzijdigheid is natuurlijk een talent op zich maargoed. Ik zeg niet dat ik nooit door zal gaan met een ander ras nadat Ros er niet meer is, maar ik zullen altijd speciaal voor me blijven.

VROEGER TOEN MIJN OUDERS DE PONY'S NOG VOOR ME UITZOCHTEN HAD IK GEWONE PONYS(WELSCH NEWFOREST)
TOT IK IEMAND LEERDE KENNEN MET EEN FJORD(ANITA) EN DIE VROEG OF IK HAAR FJORD IN DE WEDSTRIJDEN UIT WILDE BRENGEN.
OP DIE FJORD HEB IK JAREN GEREDEN EN BEN M DRESSUUR MET HAAR GEWEEST EN EEN KEER KAMPIOEN BESTGAANDE IN HOENDERLOO.
TOEN ZIJ VOOR EEN TWEEDE FJORD GING KIJKEN BIJ DE WILDKAMP IN WIJK BIJ DUURSTEDE ZAG IK COLLIN VOOR HET EERST EN WAS GELIJK VERKOCHT,DIE MOEST IK HEBBEN!!!
EN DAT GEBEURDE IK KREEG COLLIN TOEN HIJ 7 WAS EN HEB HEM GEHAD TOT ZIJN 25E.
TOEN IS HIJ DOODGEGAAN AAN EEN HARTSTILSTAND.
EN JA, DAT IS DEZELFDE COLLIN ALS WAAR MARIJKE HET HIER BOVEN OVER HEEFT..
NA COLLINS DOOD REAGEERDE IK OP EEN ADVERTENTIE VAN IEMAND DIE EEN FJORD TE KOOP HAD EN DAT BLEEK MARIJKE TE ZIJN DIE IK EEN PAAR JAAR GELEDEN UIT HET OOG VERLOREN WAS.
EN TOEN KWAM ALEX!!!!.
IK HEB FJORDEN ALTIJD LEUK GEVONDEN DUS TOEN IK ZELF MOCHT KIEZEN WERD HET EEN FJORD,KWAM OOK ZO OP MIJN WEG.
MET COLLIN BEN IK TROUWENS OOK M DRESSUUR GEWEEST.

Annette, dat valt me toch een beetje van je tegen hoor...je vergeet helemaal Collin's springtalent te vermelden. Dat kon hij super!
En ook voor wagen deed hij het niet onverdienstelijk toch? Collin was ook echt een super veelzijdige fjord!

ik reed op een manege en daar ging het niet zo geweldig, dus toen ik daar gestopt was ben ik op zoek gegaan naar een verzorgpaardje. En ik vond op Divoza een advertentie van iemand uit de buurt die een verzorgster zocht voor haar fjord. Ik ben er opaf gegaan en was gelijk verkocht, wat een karakter zeg. Ik zat toen op clubs van hetnet en zat ook op de club fjordenmania van Astrid en Viv, daar leerde ik Mir kennen en zij stelde voor om eens bij haar fjord Nena te komen kijken.
Hierop ben ik Nena gaan rijden 2 keer in de week, tijdens deze periode heb ik nog meerder fjorden gereden en het was voor mij duidelijk als er ooit een eigen paardje komt (wat ik toen nooit kon geloven, want mijn ex was beroepswerkeloos en ik mocht van hem niet werken, bang dat ik een andere vent tegen zou komen), zou het een fjord worden.
Inmiddels ben ik nu 4 jaar in Limburg en in het begin kon ik geen fjordje vinden om te verzorgen, ik heb op een gegeven moment "maar genoegen genomen" met een Haflinger. Hartstikke gaaf beest, Meinderd van klavertje4.
Door klavertje4 leerde ik iemand anders kennen en die kreeg op een gegeven moment een fjord waar ik ook op heb gereden.
Na een jaartje Meinderd te hebben gedaan kwam ik in de mogelijkheid om Vera te kopen en ja inmiddels lopen er nu 2 van die gele voddenbalen bij ons in de wei

En Meinderd rij ik ook nog af en toe, want wat ik toen zag als genoegen nemen met is voor mij veranderd in mijn grote haflingerliefde, wat een kanjer is Meindje

JA MARIJKE COLLIN WAS EEN KANJER,HIJ KON ZEKER SUPER SPRINGEN EN VOOR DE HUIFKAR HEBBEN WE OOK HEEL WAT MET HEM GEREDEN.
HIJ WAS NIET VOOR NIKS PRESTATIERUIN.
TROUWENS ALS IK ALEX MANEN NOU NOG EVEN KORT HOU KUNNEN WE BEST EEN KEER MET HEM NAAR DE KEURING HOOR ALS JIJ DAT LEUK VIND.

Marijke&Rosco schreef:Ik kan niet zeggen (sorry ) dat ik ze ontzettend mooi vind...

Haha, nee hier hetzelfde hoor, ik vind ook lang niet alle Fjorden mooi en sommige zelfs errug lelijk
Toen ik Zico de eerste keer zag vond ik hem trouwens ook niks... Hij was toen pas 1,5 jaar, en een echte slungel. Heel bleek van kleur waar ik niet van hou. En dan waren ook nog es z'n manen eraf geschoren, en van z'n voorpluk was ook niks over, vanwege het exceem.
Ik vond hem er toen echt heel dom uitzien Ik weet nog dat ik tegen m'n moeder zei, het lijkt me een echte lieverd, maar wel een beetje een simpele, slome...

Nou dat is dus gelukkig helemaal niet waar en natuurlijk is hij inmiddels uitgegroeid tot het mooiste paard van de wereld

ik vond fjorden eigenlijk helemaal niks..

heb 4 jaar lang een fjord verzorgd (van me 11e tot me 15e) een super leuk beest maar de eigenaar klikte het op een gegeven moment niet meer mee, waardoor ik de pony niet meer leuk vond. en zij werd weggestuurd van onze stal.

toen heb ik gezegd dat ik nooit meer een fjord wilde, maar een ijslander ofzoiets.

maar toen zag ik arin haha en nu ben ik verliefd
en begin ik andere fjorden ook steeds leuker te vinden

Vind ze er gewoon mooi uitzien de kleur en meestal een mooie volle kuif en staart en de humor die ze hebben . De manen het kleurverschil . Gewoon verliefd op het ras!!

Eerst had ik er niet echt iets mee (geen idee wat ik vroeger van fjorden vond eigenlijk )
Toen ging ik samen met mijn vriendin bij onze meester Louis ( ) de fjorden gaan verzorgen en sja... Daar blijven hangen en vrees dat het virus er nooit meer uitgaat!
Vind knotjes e.d. vaak leuk om te zien, maar daar heb ik toch minder mee dan met fjorden. Die passen gewoon bij mij, ik zie me nog niet op een knotje doen wat ik met 'mijn' fjorden allemaal kan

mmh even denken.......en hoelang wil je het hebben ?

Mijn eerste ervaringen met de fjorden, was op Vlieland. Daar werden altijd de tassen van de bezoekers met de kar met fjorden ervoor over het eiland verspreid. Ik zat áltijd in het huisje (gingen elk jaar) te hopen dat onze tassen per paard gebracht werden, maar helaas...vaak was het een trekker.
Had toen alleen geen specifieke voorkeur voor de fjord. Zolang het een hoofd, 4 benen, een staart had en kon hinniken was ik tevreden.

Op de manege later kreeg Magdalena (sommigen hier nog wel bekend) een fjord. Die was er even en even had ik de ambitie dat ik wel op die fjord wou. Helaas mocht het niet, was te druk, te sterk.
Later was er nog een fjord (of kruising) Figaro. Daar mocht ik na een tijdje wél op en was in mn nopjes. Weet nog precies: breed, blok, vertrouwd en toch pittig.
Maar ook toen nog geen fjordenambities.

Eerst wou ik altijd een nrps/kwpn-ruin. (niet dat die er kwam) Later ging die wens over in een mooie fries.

Op een winterdag sprak ik mn buurmeisjes en die vertelden dat ze een fjordenruin gekregen hadden. Ik stond perplex....wouw jullie een paard? Waar? En waarom in vredesnaam een fjord en geen wpner?

Niet veel later werd me gevraagd of ik eens mee wou. Dat wou ik wel, de mensen op stal waren vriendelijk en ik maakte weer opnieuw kennis met Mieke, die ik nog van de basisschool kende. Zij reed Pybelien.
Ik ging Runnar rijden als Julie op vakantie was. In de winter van 2001 (klopt dat miek??) kreeg Mieke een klap tegen dr hoofd, waardoor ze in het ziekenhuis belandde, waarna nog vele weken thuis. Er werd mij toen gevraagd of ik Pybelien zolang niet wou rijden. Dat wou ik wel, ondanks dat ik het doodeng vond, aangezien Pybelien niet helemaal 'standaard' te rijden was. Leerde toen heel veel, maar met name raakte ik een hoop angst kwijt.

Toen Mieke er weer was, reed ik Runnar weer af en toe.
Rond de zomer kreeg Mieke dr eigen fjord Tim. En niet veel daarna kwam Norah tijdelijk als huifkarkracht in bruikleen vanaf Bart. Met Mieke en Julie ging ik elke vrijdag mee naar de rijles. Vaak haalde ik Tim op, omdat Mieke dan nog op school zat of moest werken.
In het najaar vroeg de eigenaresse van stal me of ik niet een fjord van haar wou bijrijden. Dat leek mij wel leuk. Ik begon met zowel Pybelien en Norah, maar al snel kwam er een ander meisje die Pybelien ging rijden en was Noor dus voor mij. Met Noor heb ik veel geleerd, ondanks dat ze eigenlijk weinig kon. Daarnaast kreeg ze ook nog een veulen, wat natuurlijk ook geweldig was voor ons tienermeiden. Konden we lekker mee omprutsen.

Ondertussen reed ik ook altijd nog op de manege, want wou wpn blijven rijden. Daarnaast had ik ook nog steeds mijn zinnen erop staan ooit nog eens een Fries te willen.
Een herfstjaar later werd er een bijrijdster voor kwpner Orthos gezocht. Dat ben ik toen ook gaan doen en gestopt op de manege. Op een gegeven moment was de eigenaresse van Orthos ziek en werd het op financieel gebied na, compleet mijn paard.

Na een tijd kwam het besef dat ik eigenlijk veel liever met de fjorden bezig was. Ze qua karakter me veel meer aan spraken, etc

In het voorjaar 2005 ging Norah naar Wanneperveen om gedekt te worden. Toen kregen we de uitnodiging voor een kleine hengstenshow bij Bart (of eerst show toen dekking, weet t zo niet meer). Nav dat bezoek begon Mieke over een stageplaats die ze zocht. We tipten toen Bart eens te vragen. Dat deed ze en vervolgens tijdens die stage kwam het idee om met Reinar en Anton te trainen voor een pas de deux voor het jubileum. Mieke vroeg of mij dat leuk leek en dat leek me wel wat.
Zo zijn we gaan trainen en kwamen we in Wanneperveen over de vloer.

Toen kwam bij mij écht het besef dat ik fjorden leuk vond. De andere rassen werden steeds minder boeiend, maar nog steeds had ik wel ook wat met friezen. En de kwpners vond ik steeds minder....
Maar niet alleen de fjorden trokken me aan, ook de hele fjordenwereld. Vooral fokkerij trok de aandacht en ging ik me meer en meer over inlezen en over praten (nee niet alleen FW is verslavend, fjorden zijn verslavend)

Zo was ik ook niet teleurgesteld toen ik hoorde dat Orthos verkocht moest worden of een betalende bijrijdster nodig had. Meteen aangegeven aan de eigenaresse dat ik graag hielp zoeken naar iemand.
Mijn liefde voor de fries is trouwens teniet gedaan tijdens mijn stage in ook 2005 op een friezenhandelsstal. Nee dat waren toch écht mijn paarden niet. Ze zijn prachtig, maar fjorden zijn volgens mij toch iéts slimmer.

Daarnaast zie ik mezelf ooit nog best eens op een ander paard, maar niet om het paard, maar om het mezelf gemakkelijk te maken op wedstrijden (oftewel, dan wil ik een makkelijk, meegaand knotjespaard met een beetje talent, maar geen springveer).

Ik heb op mijn 15de ooit een keer een week op een fjord gezeten op ponykamp. Op de manege hadden we er 1 lopen, maar dat was een eigenwijze rotbok (en bokken kon ze). Toch toen ik 21 was en mijn Nrps bijrijdpaard werd ingeslapen (op 7 jarige leeftijd...) wilde ik een eigen paard. Ik wilde geen groot paard meer, dat viel te hard had ik ondervonden. Ik hoefde ook geen wedstrijdgericht beest, dat ben ik zelf niet. Ik wilde een klein stevig paard. Maar haflingers of fjorden, toch voor de fjord gekozen. En tja, eigenlijk was Pablo de allereerste fjord die we hebben gekeken. Daarna nog wel bij 3 andere geweest, maar toch Pablo gekocht. En nu 5,5 jaar later geen spijt van! Ik zou er wel een ijsco bij willen, om lekker mee buiten te rijden en Pablo alleen voor de wagen te zetten, maar de tijd en financieën werken niet mee

Als je tegen mij zou hebben gezegd, dat ik ooit een fjord als eigen paard zou hebben, zou ik je voor gek hebben verklaard. Ik heb vanaf mijn 7e op een manege gereden op allerlei soorten pony's en paarden. Van vlugge naar slome, van kleine naar grote.
Wij hadden van Zonhove (instelling voor mensen met een verstandelijke handicap) 2 fjorden staan en toen ik een jaar of 17 was, kwam ik daar heel regelmatig op. Vond ik wel leuk, was ook wel een uitdaging, maar het maakte me niet zoveel uit op welk paard ik zat, fjord of niet.
Toen ik ouder werd en niet meer op pony's mocht, kwam ik automatisch meer op de fjorden. We hadden toen een grote KWPN merrie staan (er zat nogal wat tuigbloed in dit dier). Een grote, grove merrie. Ze was een jaar of 5 en nogal sloom. Later bleek dat er ook nogal een karakter in zat.
Ik moest van mijn instructrice daar maar eens op, om te zien wat ik kon rijden! Nou en wonder boven wonder klikte dit ontzettend goed. Ik kon met haar lezen en schrijven! Dingen die anderen niet met haar konden, had ik geen problemen mee. Bijv voeten knippen, kon alleen als ik achter degene zat die haar aan het knippen was. Als Siganda haar hoofd omdraaide en mijn rug zag, was het prima. Anders bleef ze niet stil staan.
Ik heb gezegd tegen mezelf dat ik graag een eigen paard wilde als ik klaar was met de Pabo. Het was dan niet moeilijk, maar dan zou het Siganda worden. Ondertussen had ik verkering gekregen met Leo. Wat ik niet wist, was dat zijn vader fjorden had! Daar kwam ik snel genoeg achter. Zijn vader heeft 4jarige Oska laten betuigen en inrijden en ik kon aan de gang. Hij had nog een 9jarige staan en die heb ik ook proberen in te rijden. Werd al snel verkocht later. Hij had ook 3jarige merrie Ninja staan. Dat was zo'n scheet. Haar ook ingereden en heerlijke ritten mee gemaakt. Maar Siganda was toch nog steeds mijn grote liefde. Oska en Ninja kregen intussen veulens. Ninja's 1e veulen was Ronan. 2 dagen voor mijn verjaardag geboren. Toen ik jarig was, had hij nog steeds geen naam. Die mocht ik hem geven. Jaar later kwam daar broer Silas bij.
In de tussentijd begon het bij Leo en mij te kriebelen en kregen we de mogelijkheid om te onderzoeken of we de konijnenfokkerij van zijn broer en de boerderij van zijn ouders over te nemen. Dat was voor mij een reden om niet Siganda te gaan kopen, want ik was bang dat dat niet zo goed zou gaan met mijn schoonvader. Hij moest er overdag toch het meeste mee doen en Siganda was absoluut geen mannenpaard. Dat werkte niet. (een jongen heeft haar een tijd gereden en daar mocht ze niks van. 1,5 uur heel kort aan een touwtje stil blijven staan ed).
Toen wilde ik Silas kopen. Maar mijn schoonvader had zoiets dat ik beter maar een jaarling kon kopen, dan hoefde ik niet zo lang te wachten met rijden ed. Heb dit dus ook gedaan. Heb in de tussentijd de fjorden die bij mijn schoonvader kwamen, ingereden en doorgereden voor zover dat dat kon. Totdat ik steeds minder tijd kreeg.
Leo werd intussentijd ook aangestoken door het fjordenvirus. En hij heeft zo'n jaar of 4 geleden 2jarige merrie Ulvi gekocht. Ulvi is op 5jarige leeftijd helaas gestorven, maar dochter Anca stond er nog. Ze was eigenlijk wel verkocht, maar gelukkig voor ons, mochten we haar toch houden. Waar we erg blij mee zijn!!!! En dit is hoe ik besmet ben met het fjordenvirus.
Heb er eerst nooit zo bij stil gestaan, maar als er nu iemand iets verkeerds zegt over fjorden, heb je aan mij een ontzettend slechte!! Ik spring in de bres voor ze.

Ik heb niet speciefiek voor een Fjord gekozen. Ik kende helemaal geen fjorden behalve San.

Mijn paardenleven begon toen ik 8 jaar was en wekelijks ging paardrijden op een manege. Daar heb ik ongeveer 5 jaar gereden. Daarna ben ik samen met mijn zus naar een andere manege gegaan. Een hele andere sfeer en hele andere manier van lessen; heb er veel geleerd en ook heel veel pelzier gehad Hier heb ik ongeveer 4 jaar gereden. Toen had ik het manege-gedoe wel een beetje gehad en ging op zoek naar een verzorg-/bijrijdpaard. Mijn zus was al eerder gestopt op de manege en zij reed op dat moment een heel leuk paard voor iemand. Zoiets zocht ik ook, maar dat was uiteindelijk niet nodig, want Sandra kwam in ons leven...

Ik heb nu dus (samen met mijn zus) Sandra, een fjordenmerrie. Ze is nu ongeveer 14 jaar en op een speciale manier bij ons gekomen.
Mijn zus heeft haar een paar jaar gereden toen ze met haar oude baasje nog voor de wagen liep. San en haar baasje woonden bij ons heel dichtbij en kwamen op de manege voor de mencursus. Omdat San af en toe flink kon etteren voor de wagen is mijn zus haar gaan rijden (in het bos; bak was er niet) zodat ze wat meer energie kwijt kon. Dit ging in het begin echt niet, omdat San echt een kreng was. Maar het ging steeds beter en ook met het mennen was ze braver. Toen ben ik haar ook af en toe gaan rijden als mijn zus niet kon. Ideaal was het; San stond namelijk op nog geen 10 minuten afstand van ons thuis en praktisch in het bos!

In februari 2003 is het oude baasje van San plotseling overleden. We ontfermden ons een beetje over de pony omdat er niet echt iemand was die voor haar kon zorgen. De man leefde alleen en zijn zoons wonen in de Randstad. Toen zij hierheen kwamen om alles te regelen voor de begrafenis enzo, bleek dat er in het testament van hun vader stond dat Sandra voor mijn zus zou zijn als er met hem iets zou gebeuren. Hij vond dat zij zo goed voor haar zorgde en hij wilde niet dat ze verkocht zou worden. Dat was wel even schrikken voor m'n zus (ineens een eigen pony!!), maar zo is het dus ook gegaan. De 2 zoons van hem vonden het prima; zij hadden geen tijd voor en geen zin in een pony en aangezien hun vader het zo gewild heeft waren ze het ermee eens.
Dus hadden we toen ineens een pony! (We hadden besloten dat we haar samen zouden gaan doen.) We hebben ze verhuisd (een paar keer; nu eindelijk een superplek gevonden) en zijn er lekker rustig mee verder gegaan zoals we altijd deden. Lekker bosritjes maken en verder niks; beetje dressuur in de bak en longeren aan de pessoa voor de soepel- en gehoorzaamheid.

Wat een hele mooie verhalen hier allemaal zeg, echt heel mooi.

Nadat ik 1jr les had gehad mocht ik op die manege de haflinger sally verzorgen. Daar op die manege werd alles te duur en ik moest verhuizen. Op de tweede manege kwam ik een bruine pony te verzorgen maar mijn hart ging uit naar die eigenwijze fjord jack.
Todat er op een dag een fjord kwam, een nieuwe purley genaamd. Het zou een les pony worden maar niemand wou hem in orde maken. Het was immers een fjord. Aldus de hele manege.
Ik voorzichtig vragen of ik purley dan mocht klaar maken, manen knippen, regelmatig rijden etc.
En hoera!! Dat mocht ik was helemaal verlieft mijn fjordje waar niemand anders op wou, bokken, ervandoor gaan heerlijk!

Mijn fjordenbeest Purley, ik mocht er alles mee. Ben ermee naar school geweest, mocht er kinderfeestjes mee mennen en wedstrijdjes rijden.
Door omstandigheden ben ik daar toen weggegaan en ik wist zeker dat ik een fjord weer wou.
Bij een handelaar terecht gekomen, geen fjord maar inieder geval paarden.
Na bijna 2jr daar weggegaan en toen kwam hoofdstuk Distel een 21 jarige fjord stront eigenwijs en totaal geen opvoedig.
Het sleurde letterlijk mensen over het erf heen, ging dwars door balken heen een echte fjord dus.

Ik kreeg de kans dit gedrag zodanig te veranderen dat die weer fatsoenlijker werd.
Vanaf dag 1 met liefde maar wel streng aangepakt en dit was succesvol. Distel wist waar die aan toe was. Ik blij en hij blij.

In deze periode heb ik ook nog een 4 hele weken 7 dagen per week stagegelopen bij fjordenpaardencentrum Nijend erg leuk
Ik kreeg last van me rug en moest het rustig aan gaan doen. Een periode (6 maand) gestopt met paarden maar ik bleef ermee bezig. Voor een stage op een stoeterij ben ik nog een poosje close geweest met Zigomar, Yvar en Ilona. Maar dat werd het ook niet helemaal. Teveel gezeur met stalgenootjes.

Toen Anisha verzorgt evenlater kwam edelweiss erbij en sinds maart 2007 heb ik een eigen fjord cunna

nou bij mij is het begonnen tijdens ponykamp. Ik had wel eerder fjorden gezien omdat zoals annabel al zei de fjorden op vlieland voor de kar stonden met alle tassen etc. Maar pas toen ik op ponykamp op de fjord Spluk mocht rijden vond ik hem helemaal geweldig. Heb de hele week hem tot mijn beschikking gehad. voelde echt vertrouwd met hem.

(nu vergeet ik helemaal te vertellen dat ik met schoolreisje eerder er ook al geweest was en toen ook al meerdere rondjes op de fjorden gereden heb. al was het toen wel goed zolang het een paard was)

Daarna kwam er een periode met weinig fjorden, ponykampen met gewone paarden. maar uiteindelijk was het toch weer een kruizig fjord x paint die mijn voorkeur had.

Toen kreeg juul haar eigen fjord, en die zocht nog iemand voor hem als zij op vakantie was. Want annabel reed op Norah en mieke had Tim en Carmen had Pybelien.
Dus ik op Runnar, vakantie naar vakantie. En uiteindelijk kwam gerda naar mij toe met de vraag of ik niet zin had om hun fjordenmerrie bij te rijden. Nou toen voor het eerst op raya gereden in het bos samen met nicole en Iwan. geweldig een eigen verzorgpaardje. En een jaar later mocht ik ook nog mee naar de hengstenshow om te kijken naar een hengst voor Raya. Vond de hengsten echt mooi. Nou en niet veel later begon annabel Anton te rijden en kwam ik ook steeds vaker mee naar Wanneperveen.
Daarnaast gingen we met Raya naar keuringen en vond ik het heel mooi om al die fjorden zo bij elkaar te zien.

En steeds meer ben ik verslaafd geraakt aan de Fjorden. En sinds een paar jaar ben ik ook meer gaan neuzen in de fokkerij die mijn zus zo interessant vond. En het bleek ook nog echt interessant te zijn ook.

Ondertussen heb ik ook af en toe wel op een ander ras paard gereden. Zoals de Kwpn Orthos waar annabel het over had. En enkele paarden van mensen bij ons op de pensionstal. Maar toch heb ik elke keer het gevoel gehad dat ik me op raya veel veiliger voelde en dat het fjordenkarakter mij ook veel meer aanstond.

En zo is het eigenlijk gekomen dat ik een Fjordverslaafde ben. Evenals een FW verslaafde.