Van de week in het plaatstelijke krantje gelezen over een hardloop marathon wat vandaag bezig was. De route was deels in het bos uitgestippeld. Wat mij leuk leek om samen met Erna te gaan kijken. Ze doet stoer dat ze altijd voorop wilt lopen als we met een groepje uit rijden gaan. Erna had de hardlopers als eerste opgemerkt> pats boem we staan stil wie heeft die anker inene uitgegooid?! Ze stond aan de grond genageld.
Madam vertrouwde het niet om voorbij de hardlopers te gaan. Anders rijd ik haar met bitloos hoofdstel, passeren we giga trekkers en ze geeft er niet om maar nu al die hijgende mensen!
Dat vindt deze oh zo dappere dodo eng.
Altijd al geweten dat de ZZ-knopjes erop zaten maar helaas nooit in de les kunnen vinden.
Ze maakte een rechtsomkeert op de plaats, wending om de achterhand en zoefff weg van al die enge mannen.Gelukkig "leiden er meer wegen naar rome" en zijn we een ander paadje ingereden om daar het opgewonden standje weg te galopperen.
In een grasberm Erna even laten grazen de zon scheen op m'n gezicht en de rust was wedergekeerd. Hoog boven ons in de blauwe lucht vloog een vliegtuig die waarschijnlijk een warm oord als eindbestemming heeft. Zullen we meegaan Ernie? lekker warm op een strand liggen bakken in de zon.. nee Erna heeft er geen oren naar. We genieten van onze rit en hopelijk zullen er meer volgen. Wetend dat volgende week slecht weer wordt voorspeld hebben we ons geluksmomentje te pakken
<-speciale editie van mijn onderschrift 