mijn kinderen zijn 15,5 jaar geleden bij mij weggehaald dankzij mijn toenmalige partner, helaas hebben ze mij bij hem laten zitten en kon ik pas 6,5 jaar geleden eindelijk de moed opbrengen om ook te vluchten.
Met mijn dochter bleef ik gewoon contact houden, had een bezoekregeling, ze belde me elke week en ik had ook contact met de mensen waar ze woonde.
Helaas zijn de mensen waar Mitchell terecht is gekomen van minder goede zin en 14 jaar geleden is het contact verbroken, volgens hun wilde Mitchell geen contact meer (was toen 4 jaar oud). Ik heb gevochten als een leeuw, maar het heeft allemaal niet mogen baten, wat ik ook deed het was nooit goed

Cadeaus die ik aan Samantha meegaf voor haar broer werden afgepakt, was niet goed voor Mitchell. Samantha mag daar inmiddels ook niet meer komen, want die maakte Mitch van slag met haar verhalen hoe leuk ze het had gehad als ze bij mij en Jos was geweest. Die lui hebben alles in het werk gesteld om Mitchell zover mogelijk bij mij weg te houden, zelfs ten koste van de band tussen broer en zus
In september wordt Mitch 18 en nou heeft hij aangegeven dat hij contact wil, hartstikke leuk natuurlijk, want ik heb hem al 14 jaar niet gezien of gesproken (ja 1 keer op msn, had zijn adres van me dochter gekregen).
Gisteren kreeg ik een telefoontje van de vrouw van jeugdzorg om iets af te spreken, tijdens het gesprek gaf zij aan dat die frøken waar Mitch nu woont ook bij die ontmoeting zou zijn. En dat kan ik niet aan, want ik zou haar het liefste plat onder mijn auto zien, alleen is dat t.o.v. Mitchell natuurlijk niet echt verstandig. Ik wil haar zoveel voor haar voeten gooien, waarom heb ik never nooit meer iets gehoord? Waarom nog geen kaartje, foto of rapport? Waarom heeft ze mijn zoon tegen mij opgezet (msn gesprek loog daar niet om)? etc etc.
Hoe kan ik in godsnaam tijdens dat gesprek op een normale manier het contact met mijn zoon herstellen als er zo'n Akela bij zit? Ik heb die vrouw van jeugdzorg ook uitgelegd wat het probleem was en dat ik met mijn borderline weet welke 2 kanten het op kan gaan. Of ik heb mezelf niet meer in de hand of ik ga dissocieren. Geen van beide kanten is nou positief te noemen t.o.v. mijn zoon.
Die vrouw begreep het wel en zei ook nog eens dat die frøken nog eens met mij wilde praten, heb dan ook gezegd dat ze daar 14 jaar de tijd voor heeft gehad
Ze gaat nu voorleggen of het goed is dat mijn moeder erbij is, ik verwacht niet dat die op tijd in kan grijpen, maar het kan mij misschien wel rustig houden.
Al met al voel ik me eigenlijk behoorlijk gechanteerd en weer in die hoek gezet waar ze me jaren geleden ook hebben geparkeerd. Het gaat namelijk niet door als die frøken er niet bij mag zijn, ik heb nou wel een mail naar die vrouw gestuurd met de vraag of het niet verstandiger is om eerst een telefoongesprek met de frøken te hebben voordat die ontmoeting er is. Zou al een hoop spanning wegnemen, hoop ik..........
het gevolg van alles is dat ik gisteren van de ene dissociatie in de andere viel, waar Jos gelukkig elke keer op tijd in kon grijpen
