Fiego, zo klein, waarom mocht je maar zo even bij ons zijn..
Geplaatst: ma 17 jul 2006, 10:01
Dit plaats ik dan als laatste over onze kleine mooie Fiego.
Als een soort afsluiting....
Doortje heeft trouwens wel afscheid van hem kunnen nemen... Misschien niet lang genoeg nee. Ik wilde hem nog wel even laten liggen, maar de eigenares heeft hem weggehaald. Op zo'n moment is het ook zo moeilijk te bepalen wanneer je het weghaald, wat het beste is... Er gaat ook zoveel door je heen...
Op een gegeven moment ging Doortje echt in hem bijten en met haar hoeven op hem slaan, zo van: "Sta op!!!" En toen ze wegliep om even aan de nageboorte te kunnen likken hebben we hem weggehaald. Dit snapte ze eerst niet. Dus misschien was het toch te vroeg om Fiego bij haar weg te halen?! Wie zal het zeggen.....
Nu is ze er in ieder geval overheen en is ze weer het vrolijke paardje van toen!!!
Ik heb een paar hele mooie foto's van hem gemaakt die ik graag met jullie delen wil, en een gedicht...
(Als je het schokkend vind om foto's te zijn van een dood veulentje kun je beter niet naar onderen scrollen...)
Fiego,
Zo mooi, zo perfect, zo klein....
Onze Fiego, waarom mocht jij maar zo even in ons midden zijn....
Weken, maanden heb ik over je gedroomd, op je gewacht....
Over hoe ik jou vast zou houden, je vachtje streelde, oh zo zacht....
Ik zag je al met je mama in de wei rennen....
Ik wilde zo graag een band met je opbouwen, je door en door leren kennen....
Je zou echt mijn kleine mannetje geworden zijn....
Maar helaas, nu ben jij alleen een herinnering, tjonge wat doet dat pijn....
Je was zo welkom, we wilden je zo graag een warm nest aanbieden hier....
Je zien opgroeien, genieten van jou, met zoveel plezier....
We zouden zo van je zijn gaan houden, we hadden je zoveel liefde willen geven....
Zodat je een vrolijk gelukkig veulentje kon zijn, met een heel mooi leven....
Nu lig je hier koud.... Maar oh zo mooi te wezen, onze kleine man....
Ik vraag me af of ik ooit aan dit oneerlijke, verdrietige beeld wennen kan....
Ik zal je altijd in mijn hart en gedachten bij me dragen....
Je zal altijd in mijn herinnering zijn, alle nachten, alle dagen....
Fiego mannetje, rust in vrede!!!!
Fiego, 12 Juli 2006 geboren en helaas ook weer uit ons midden weg gegaan....
Zijn mooie half witte beentjes:
Zijn staartje....
Een wit vlekje op zijn schoftje....
Hij heeft een aalstreepje op zijn ruggetje en een heel klein wit vlekje op zijn kontje....
Mijn mannetje, nog geen uur na de bevalling....
Dit was de volgende dag toen Fiego mooi opgedroogd was... Tjonge wat pijnlijk om je mannetje zo mooi zo pefect, maar dood, te zien....
Zijn mooie koppie.....
Zijn kleine witte kolletje op zijn koppie....
En de laatste:
Ik vind zelf de foto's niet eng... Het geeft mij nog steeds het gevoel dat hij lekker ligt te slapen... Ik hoop dat jullie er net zo'n gevoel bij hebben....
Groetjes Jessica
Als een soort afsluiting....
Doortje heeft trouwens wel afscheid van hem kunnen nemen... Misschien niet lang genoeg nee. Ik wilde hem nog wel even laten liggen, maar de eigenares heeft hem weggehaald. Op zo'n moment is het ook zo moeilijk te bepalen wanneer je het weghaald, wat het beste is... Er gaat ook zoveel door je heen...
Op een gegeven moment ging Doortje echt in hem bijten en met haar hoeven op hem slaan, zo van: "Sta op!!!" En toen ze wegliep om even aan de nageboorte te kunnen likken hebben we hem weggehaald. Dit snapte ze eerst niet. Dus misschien was het toch te vroeg om Fiego bij haar weg te halen?! Wie zal het zeggen.....
Nu is ze er in ieder geval overheen en is ze weer het vrolijke paardje van toen!!!
Ik heb een paar hele mooie foto's van hem gemaakt die ik graag met jullie delen wil, en een gedicht...
(Als je het schokkend vind om foto's te zijn van een dood veulentje kun je beter niet naar onderen scrollen...)
Fiego,
Zo mooi, zo perfect, zo klein....
Onze Fiego, waarom mocht jij maar zo even in ons midden zijn....
Weken, maanden heb ik over je gedroomd, op je gewacht....
Over hoe ik jou vast zou houden, je vachtje streelde, oh zo zacht....
Ik zag je al met je mama in de wei rennen....
Ik wilde zo graag een band met je opbouwen, je door en door leren kennen....
Je zou echt mijn kleine mannetje geworden zijn....
Maar helaas, nu ben jij alleen een herinnering, tjonge wat doet dat pijn....
Je was zo welkom, we wilden je zo graag een warm nest aanbieden hier....
Je zien opgroeien, genieten van jou, met zoveel plezier....
We zouden zo van je zijn gaan houden, we hadden je zoveel liefde willen geven....
Zodat je een vrolijk gelukkig veulentje kon zijn, met een heel mooi leven....
Nu lig je hier koud.... Maar oh zo mooi te wezen, onze kleine man....
Ik vraag me af of ik ooit aan dit oneerlijke, verdrietige beeld wennen kan....
Ik zal je altijd in mijn hart en gedachten bij me dragen....
Je zal altijd in mijn herinnering zijn, alle nachten, alle dagen....
Fiego mannetje, rust in vrede!!!!
Fiego, 12 Juli 2006 geboren en helaas ook weer uit ons midden weg gegaan....
Zijn mooie half witte beentjes:
Zijn staartje....
Een wit vlekje op zijn schoftje....
Hij heeft een aalstreepje op zijn ruggetje en een heel klein wit vlekje op zijn kontje....
Mijn mannetje, nog geen uur na de bevalling....
Dit was de volgende dag toen Fiego mooi opgedroogd was... Tjonge wat pijnlijk om je mannetje zo mooi zo pefect, maar dood, te zien....
Zijn mooie koppie.....
Zijn kleine witte kolletje op zijn koppie....
En de laatste:
Ik vind zelf de foto's niet eng... Het geeft mij nog steeds het gevoel dat hij lekker ligt te slapen... Ik hoop dat jullie er net zo'n gevoel bij hebben....
Groetjes Jessica
erg leuk die vlekjes. Nogmaals heel veel sterkte...