Dat je hersenen kraken, hun uiterste best doen om er wat van te maken.
Want och, zovaak als ik teken, heb ik toch vást m'n eigen ponies wel eens getekend?
En ja, Bailey heb ik wel twee keer binnen een opdracht getekend.
Hij heeft twee keer geïllustreerd in Bit gestaan.
Een keer kamperend naast een tentje bij een artikel over buiten rijden.
En een keer etend uit een hooiruif bij een artikel over voeding.
Maar echt, mijn eigen pony's tekenen, zoals ze zijn?
Geprobeerd wel hoor, maar hoe dichterbij, hoe lastiger.
Want ja, ze moeten het ook wel zíjn natuurlijk.
De ene keer werden ze te cliché, dan weer te lief, te lelijk, te grof, te pietepeuterig. Te algemeen of te specifiek. Te niet-erg-precies-zoals ze waren.
Ik kan daar nog een een lang verhaal over zeveren, maar de conclusie is dus eigenlijk heel simpel.
Nee. Ik had mijn pony's nog niet kunnen tekenen.
Gek he?
Dus besloot ik daar maar wat aan te doen.
Met in mijn hoofd de sessie van vandaag tekende ik mijn Veluweponies.
Je eigen paarden hebben zoveel detail in gedachten, dat kun je simpelweg eigenlijk niet allemaal in een tekening vastleggen, dus dan moet je uitselecteren!
(loop al langer met een andere gedachten te spelen, maar daar matcht dit idee in)
