FjordenWereld.nl

Vandaag is het 5 jaar geleden dat ik Vinga in heb laten slapen, en vandaag is
het 3 weken geleden dat ik Dakota in heb laten slapen, nog steeds ongelofelijk
dat ik in nog geen 5 jaar tijd allebei mn kanjers kwijt ben
Het paardloos zijn en alles wat daarbij hoort valt me zwaar, ik mis het uitmesten van mn stal, het voldane gevoel als hij lekker warm en droog in
zn schone stalletje stond op zn hooi te knabbelen.
De geuren van vers hooi, paardenpoep, gewoon de paardenlucht, babbeltje met mn stalgenoten, even momentje voor me zelf met mn paardje... ik MIS het!
Loop ik in de winkel, even een zakje wortels meenemen voor Dakota... oh nee, dat hoeft niet meer.
Rot weer, veel regen en wind, even zn deken opleggen of binnen zetten? Oh nee, ook dat hoeft niet meer...
het valt me zwaar om na 10 jaar elke dag voor mn paardjes gezorgd te hebben er nu gewoon niks meer is... het zal vast een keer gaan wennen, of misschien wel nooit...

Nogmaals sterkte, Andrea.

Sterkte dit zijn de moeilijke dingen en dat moet slijten en dat kost tijd.

Ik kan me het gemis heel goed voorstellen, veel sterkte!

Komt er na verloop van tijd geen nieuw paard meer als er voor je gevoel daar ruimte voor is?

Kan me voorstellen dat je nu helemaal uit je ritme bent. Je bent dat zoveel jaren gewend geweest.
Misschien als het verdriet afneemt weer eens een nieuw paardenavontuur of durf je het niet meer aan?

Dat is heel begrijpelijk Andrea, het is een levenstijl, paarden houden. Binnen 5 jaar is ook erg kort op elkaar, en beide veel te jong. Sterkte

Sterkte andrea. Kan het me goed voorstellen dat je het mist. Het is ook nog zo vers en in een korte tijd je maatjes verliezen is niet niks! Je hoopt toch jaren van elkaar te kunnen genieten.

Kan het me heel goed voorstellen dat het nog steeds niet te plaatsen is. Heel veel sterkte.

Mijn paarden gingen niet dood, maar ik ben er door omstandigheden ook een tijdje uit geweest, dus geen paard bij huis, maar dan val je wel in een gat. Je blijft er een poos mee bezig, sta je met je jas bij de achterdeur kom je erachter dat je niet naar buiten hoeft, gek hoor! Wist ook niet wat ik met mijn tijd moest..

Dat moet slijten en dat kan best een tijdje duren. Dan gebeurt het je nog maar af en toe dat je die zak worteltjes al in de winkelwagen hebt gelegd.

Nogmaals heel veel sterkte!

Moeilijk! Sterkte!

Het went hoor en straks geniet je extra van je kleine mannetje en alle tijd die je nu voor hem hebt.
Je moet een nieuw ritme vinden en dat duurt even. En je kunt toch zowizo af en toe langs stal gaan en bijbabbelen en geurtjes snuiven. Misschien af en toe en paard van een stalgenootje doen, dan blijf je er toch nog een beetje in.

@ Ilonka: nee voor mij geen paarden meer, teminste niet van me zelf, zeg nooit nooit, maar ik heb mn portie wel gehad, niet alleen
met het verliezen van ze, maar ook allerlei blessures en aandoeningen, zou het inderdaad niet meer aandurven.

@ Viv: doe ik ook wel hoor, maar het voelt niet zo als dat je zelf een paard hebt. Bovendien hebben wij geen fjordjes op stal, ik mis
de aalstrepen, fjordenkammetjes etc. Afgelopen zaterdag bij mn vriendin langs geweest en haar fjordenbaal even geknuffeld, dat is dan wel weer fijn.

stum he allemaal.... Wil je heel veel sterkte toe wensen...

Ik ken het gevoel. Op de klok kijken als het bijna voertijd is en dan beseffen oh nee.. dat hoeft niet meer. Heel naar!
Voor je paardjes is het lijden gelukkig voorbij, voor jou begint de verwerking. Het is ook nog maar 3 weken geleden. Ik denk ook dat het wel slijt mettertijd.

Kan het me helemaal voorstellen. Niet omdat ik zelf paarden heb moeten inslapen maar wel door verkoop.
Ook een eigen keuze maar je valt in een groot gat... elk uur van de dag denk je,nu zou ik er zijn,nu zou hij eten krijgen en net wat je zegt over het zakje wortelen.
Paarden blijven kriebelen ... ik hoop dat je het gemis op een goede manier kan opvangen.. maar het is allemaal ook zo recent.
Sterkte!

Dikke knuf....het valt allemaal niet mee...

Kan ik me heel goed voorstellen dat je alle dingen mist..ook de kleine..Sterkte!!

Kan het me goed voorstellen Andrea! Ik ben door omstandigheden 1 jaar paardloos geweest, wist niet wat ik met de overgebleven tijd moest doen. Was toen 17.

Ik kan me indenken dat het een vreselijk raar gevoel is.

Hoop dat het met de tijd slijt en je misschien toch ooit weer zin / tijd hebt voor een eigen paardje. Na Anka1 had ik er ook helemaal tabak van hoewel ik toen Nisko nog had. Ondanks alle pech toch ben ik toen toch weer aan een nieuw paard begonnen waar ik hardstikke veel plezier een beleef. Gun je ook zo graag zo'n pareltje!

Voor nu heel veel sterkte en wie weet ooit....

Wat een groot gemis, ik kan het me helemaal voorstellen.
Sterkte hoor Andrea!

Faira staat ook altijd klaar voor een rondje, misschien kunnen we dat van de zomer nog eens plannen! ;-)