is de dag waarop Hjala met 6 weken oud moederloos werd....
is de dag dat ik mijn mooie dame extra mis...

Het is nog zo ontzettend vers in mijn gedachten. De hele week heb ik er al extra moeite mee...
Het moment dat mijn moeder belde op stage en ik het te horen kreeg. Ik weet nog precies
wat ik voelde en dat ik steeds maar nee dat kan niet en weet ik veel wat heb geroepen tussen mijn tranen door.
Dat ik in een soort roes met de trein naar huis ben gegaan en niet kon ophouden met huilen en
iedereen in mijn telefoonlijst die ook maar iets met Alinde te maken had heb gebeld, om het te vertellen
gewoonweg omdat ik het zelf niet geloofde.
Het moment dat mijn vader me van de trein kwam halen en we gelijk zijn doorgereden naar stal.
Op stal waar Mieke al van alles voor Hjala had geregeld en de meneer van de verzekering al stond te wachten.
Ik Hjala in paniek in de stal zag staan en ik haar heerlijk omhelst heb.
Ik zie precies hoe Alinde aan de weg lag en hoe ik afscheid heb genomen...
Dat ze daar ook veel te lang gelegen heeft zal me altijd bij blijven....
Ik heb toen ook nog nooit zo'n nare verjaardag gehad. Ik was wel erg blij dat ik hem toch heb door laten gaan
dat deed me wel wat goed, maar het was raar....
Het ongeloof en de hoop dat ze gewoon weer in de wei zou staan als ik naar stal fietste (ik moest immers 5x per
dag Hjala voedden).
Mijn beste vriendin waar ik echt een klik mee had zoals ik eigenlijk nog nooit met een paard had gehad was weg...
De dagen en weken daarna dat het gemis er steeds meer in ging slaan. Dat je na een tijd op evenement kwam
waar je eigenlijk met Alinde zou moeten staan...
Maar ik herinner me ook hoe goed Hjala en ik zijn geholpen door veel verschillende mensen en hoe
dapper Hjala was!
Vanmiddag ga ik lekker even knuffelen in Balloo...
Het ongeloof is er nog steeds een beetje. Je weet inmiddels natuurlijk dat ze echt niet meer terug komt, maar
het verdriet is nog wel heel erg aanwezig....
Het idee dat je haar nooit meer kan knuffelen als je even niet lekker in je vel zit of als je juist ontzettend goed in je
vel zit. Het beeld dat ik haar voor het laatst een knuffel heb gegeven staat ook nog strak in mijn geheugen en komt steeds weer terug. Alsof ik bang ben dat ik dat zal vergeten ofzo...
Sommige mensen hebben gewoon een paard waar ze heel wijs mee zijn en balen als het weg is.
Alinde was voor mij niet alleen een paard, maar echt een maatje....

Alinde mijn ster voor altijd....



