Vorige week al een kleine aanvaring met Ulmar gehad, was 'm aan het longeren onder begeleiding van Miriam, maar meneer heeft zo zijn eigen ideetjes moemnteel....lekker uitproberen, dwars liggen, beetje etteren en op een gegeven moment wou hij dwars door me heen lopen.Nou ben ik niet zo gauw onder de indruk(op de grond dan
), dus dat was zo opgelost, maar vanavond moest ik er weer op....niet stilstaan, opzij stappen met opstijgen,dan ben ik altijd hel blij dat Miriam in de buurt is, al doet ze niet veel zinnigers dan mij uitlachen 
.Afijn, lekker stappen, alles gaat goed, ontspannen zitten zeggen tegen jezelf,benen lannngggg,rechtop, liedje zingen...gaat lekker.Totdat er ineens iemand in het bos loopt, iets waar ze normaal nooit van schrikken, hooguit even kijken.Zowaar niet gevallen, gelijk beentjes erbij, doorrijden, maar dan is alles ineens eng, vallende takjes, de wind, een auto, een omgevallen boom...
Hoezo uitproberen en de grenzen opzoeken, lijkt wel een puberpaard zeg.Het gekke is dat als ik er eenmaal opzit, niet bang ben, ale ingestampte regels van vroeger als vanzelf omhoogkomen, maar als ik daarna op de grond sta...pfff, klapperknietjes en klotsende oksels.En toch iedere keer weer he, soort zelfkwelling....maar wat genieten! Raar toch?
