FjordenWereld.nl

Vorige week hebben mijn vriend en ik het metalen frame dat het dak van de stal draagt geschilderd. Om de paarden niet in de weg te hebben (Falco neemt alles in zijn waffel en zou de ladder weleens aan een grondige inspectie kunnen onderwerpen), zetten we de paarden op het achterste stuk van de wei (is in drie verdeeld). Dit stukje ligt wat meer afgelegen. Er loopt wel een wandelpaadje langs, maar vanaf de grote weg kan je de paarden niet zien. Na het schilderen hebben we hen daar nog een paar uurtjes laten lopen. Ze stonden zo lekker op het lange gras.

Toen we ze wilden gaan halen waren we verbaasd. Ze waren helemaal uit hun normale doen. Allebei aan het gillen, allebei onrustig. Nu is Jaldiña sowieso wat nerveuzer dan Falco, maar ik heb ze geen van beide ooit al zo van slag gezien. We hebben het stuk geopend en ze kwamen allebei bijna in mijn binnenzak gekropen. Mijn vriend kon Jaldiña zelfs niet meer bendaderen. Ook Falco deed vreemd. Hij is toen de omheining nagelopen (niks te zien) zodat ik de paarden even kon nakijken. Ik kon hen tenslotte wel nog benaderen. Falco kalmeerde vrij snel in mijn aanwezigheid en bleek niks te hebben. Jaldiña liet zich aanraken tot ik aan haar achterhand was. Wilde ik daar aan zitten, spurtte ze ervandoor. Het heeft zeker vijf minuten geduurd voor ik haar ook weer aan haar achterbenen en staart kon aanraken. Gelukkig bleek ook zij niks te mankeren. We zijn nog een twintigtal minuten bij de paarden gebleven waarbij ze ons als twee honden bleven volgen. Ze wisten echt niet waar ze naartoe moesten. Dat terwijl er genoeg gras voorhanden was. Normaal zijn we dan na vijf minuten niet meer interessant... Ook toen we vertrokken bleven ze aan het draad ijsberen. Ik liet hen niet gerust achter, maar we konden ook niet de hele nacht blijven. 's Ochtends ben ik direct wezen kijken en leek alles bij het oude.

Ik vraag me af waarvan ze zo geschrokken zijn. Er lopen hier weleens twee schoffies die een jointje gaan roken en die maken er een sport van om op te springen als de paarden naar het draad komen. Ze gaan dan een meter achteruit ofzo, maar onder de indruk zijn ze daar niet echt van. Er is ook een kanon dat om de zoveel tijd afgaat om de vogels op te schrikken, maar dat kennen ze. Ik durf ze nu niet goed meer op dat stuk weide te zetten, maar als het andere deel kaal is, moeten ze wel...

Konden ze het me maar vertellen...

ik kan me voorstellen dat je er niet gerust op bent..

Zou zo mooi zijn als de paarden je iets konden vertellen.

Wat een raar gedrag dan ineens he? Misschien dat ze bezoek hebben gehad, maar wie weet is het van een onbekend dier geweest wat ze niet kennen en daar van schrokken? Hopelijk krijg je geen menselijk bezoek daar, dat lijkt me een heel onprettig idee.

Vreemd...Megan had toch ook eens zoiets, met Dorrin of Zero, op stal? Misschien een steenmarter ofzo?

Ik zou het toch in de gaten houden je hoort wel es van die rare dingen.
Hoop voor je dat het hierbij blijft .

Erg vreemd idd, maar soms zoek je er meer achter dan er werkelijk is. Ik hoop op het laatste.

Misschien los lopende honden die de paarden hebben opgejaagd. Is bij ons ook een keer gebeurd.

met die enge verhalen van tegenwoordig kan ik me voorstellen dat je er niet gerust op bent.
maar een "vreemd"dier kan het natuurlijk ook geweest zijn, heb met mijn kwpner vroeger op een stal gestaan, waar de vrouw voor haar verjaardag een biggetje kado kreeg. nou, mijn paard is 3 dagen echt over de zeik geweest, van de geur van dat varken alleen al?!?

@Leentje: paarden vinden varkensgeur echt verschrikkelijk. Dat heb ik al meermaals ondervonden!

@Jeempie (hoe was je naam ook alweer? ): dat hoop ik inderdaad Voorlopig lijkt het daar ook op. Ze zijn flink van iets geschrokken, maar de laatste dagen is alles vredig! Gelukkig maar.

@Janneke: als er iets is wat ze gewend zijn, dan zijn het wel honden Falco jaagt ze meer angst aan dan vice versa!

Tja, je hoort zo veel vreemde verhalen de laatste tijd... Je zou voor minder achterdochtig worden...

Olaf heeft dit gedrag ook als hij het stroom aanraakt. Dan is hij echt even van slag en moeilijk te benaderen.
Terwijl er dan vrij weinig aan de hand is, hij blijf dat ook heel dicht bij je dribbelen en ga vliegensvlug de hekken door. Maar het domme is, dat een aantal weken later hij het weer vergeet en dan op nieuw het stroom aanraakt.

Verder zou ik het niet weten.