Heb ik dat
Geplaatst: di 01 dec 2009, 20:13
Ik heb vandaag ook weer wat meegemaakt....beetje lang verhaal maar ik had buiten de paarden om die ooggetuige waren niet direct iemand in de buurt om het mee te delen.
Kennen jullie dat van die momenten dat je stiekem blij bent dat er niemand is om mee te delen? Een echt voorbeeld van slapstick waar Laurel en Hardy qua niveau nog een puntje aan kunnen zuigen? Ik sinds vanavond ook!
Voor je verder leest wil ik je vast vertellen dat je je visuele inbeeldingsvermogens even op scherp moet zetten.
Ik ging vanavond de paardjes voeren en liep gewapend met zaklamp en kruiwagen richting de tent waarin wij het hooi bewaren. Ik had de lamp in de bak ook aangedaan voor wat extra licht. Ik kom in de tent en pak een aantal plakken van de bovenste baal. Wat dus heel goed ging omdat ik gewapend was met zaklamp, ik heb al tig keer staan martelen in het donker en bijna mijn enkels gebroken omdat ik verkeerd op een pallet ging staan. So far so good!
Het pakken van de plakken ging ook geweldig, er viel er niet een uit elkaar en ik kreeg zowel de portie voor vandaag als voor morgenochtend in één keer op de kruiwagen. So far still good!
Ik loop met kruiwagen (zaklamp achterlatend) de tent uit en ga onder het draadje door, al het hooi bleef liggen...meestal verlies ik op dit moment een kwart van wat er op de kruiwagen ligt.
Het volgende kwart verlies ik dan door het gepluk en getrek aan het hooi door hongerige paarden. Die bleven keurig bij me uit de buurt. Die hadden de nacht daarvoor al het hooi voor de volgende morgen al gejat dus het zal wel gebrek aan erge honger zijn geweest.
Wij hebben platen voor de stal liggen en ik had ook zonder morsen het hooi op de plaat gekregen. Dan moet je een drempeltje over om de stal in te kunnen rijden. Ik draai dan altijd de kruiwagen want een drempel op trekken gaat makkelijker dan duwen. Ook dat ging van een leien dakje. Ik heb duidelijk mijn dag dacht ik nog. Dus so far even better!
Vervolgens loop ik driftig achteruit en vergeet even dat we daar een grote houten kist hebben staan....Ik loop, met de kruiwagen vol met hooi die ik nog vast heb,tegen de kist aan, die drukt tegen de achterkant van mijn bovenbenen en ik duvel zo achterover de kist in!
Echt waar kabouter Spillebeen was er niets bij, zo hopla twee benen in de lucht.
Ik heb in mijn eentje liggen schateren van het lachen in die kist, en de paarden stonden te genieten van het inmiddels volop gemorste hooi. Ik had direct een beetje een lugubere gedachte, deze kist heb ik namelijk van mijn oma gekregen en is bijna 50 jaar oud. Ik heb daar als klein kind nog in geslapen, als we als kleinkinderen bij mijn opa en oma bleven logeren was het altijd vechten om wie er in de kist mocht slapen (helemaal vol geduwd met matrasjes dus heerlijk zacht). Een van de eerste dingen die ik dacht...heb ik waarschijnlijk als laatste van de familie in oma's kist gelegen.
Kennen jullie dat van die momenten dat je stiekem blij bent dat er niemand is om mee te delen? Een echt voorbeeld van slapstick waar Laurel en Hardy qua niveau nog een puntje aan kunnen zuigen? Ik sinds vanavond ook!
Voor je verder leest wil ik je vast vertellen dat je je visuele inbeeldingsvermogens even op scherp moet zetten.
Ik ging vanavond de paardjes voeren en liep gewapend met zaklamp en kruiwagen richting de tent waarin wij het hooi bewaren. Ik had de lamp in de bak ook aangedaan voor wat extra licht. Ik kom in de tent en pak een aantal plakken van de bovenste baal. Wat dus heel goed ging omdat ik gewapend was met zaklamp, ik heb al tig keer staan martelen in het donker en bijna mijn enkels gebroken omdat ik verkeerd op een pallet ging staan. So far so good!
Het pakken van de plakken ging ook geweldig, er viel er niet een uit elkaar en ik kreeg zowel de portie voor vandaag als voor morgenochtend in één keer op de kruiwagen. So far still good!
Ik loop met kruiwagen (zaklamp achterlatend) de tent uit en ga onder het draadje door, al het hooi bleef liggen...meestal verlies ik op dit moment een kwart van wat er op de kruiwagen ligt.
Het volgende kwart verlies ik dan door het gepluk en getrek aan het hooi door hongerige paarden. Die bleven keurig bij me uit de buurt. Die hadden de nacht daarvoor al het hooi voor de volgende morgen al gejat dus het zal wel gebrek aan erge honger zijn geweest.
Wij hebben platen voor de stal liggen en ik had ook zonder morsen het hooi op de plaat gekregen. Dan moet je een drempeltje over om de stal in te kunnen rijden. Ik draai dan altijd de kruiwagen want een drempel op trekken gaat makkelijker dan duwen. Ook dat ging van een leien dakje. Ik heb duidelijk mijn dag dacht ik nog. Dus so far even better!
Vervolgens loop ik driftig achteruit en vergeet even dat we daar een grote houten kist hebben staan....Ik loop, met de kruiwagen vol met hooi die ik nog vast heb,tegen de kist aan, die drukt tegen de achterkant van mijn bovenbenen en ik duvel zo achterover de kist in!
Echt waar kabouter Spillebeen was er niets bij, zo hopla twee benen in de lucht.
Ik heb in mijn eentje liggen schateren van het lachen in die kist, en de paarden stonden te genieten van het inmiddels volop gemorste hooi. Ik had direct een beetje een lugubere gedachte, deze kist heb ik namelijk van mijn oma gekregen en is bijna 50 jaar oud. Ik heb daar als klein kind nog in geslapen, als we als kleinkinderen bij mijn opa en oma bleven logeren was het altijd vechten om wie er in de kist mocht slapen (helemaal vol geduwd met matrasjes dus heerlijk zacht). Een van de eerste dingen die ik dacht...heb ik waarschijnlijk als laatste van de familie in oma's kist gelegen.
. Net als je denkt dat je dag perfect gaat, gebeurt je dit. En dan ben je me toch blij dat niemand dat zag. Ik zag het voor me in elk geval, ben erg visueel ingesteld 
. En Ivonne, ik moest gewoon gelijk aan jou konijnenvisioen denken 
. Sterkte met je blauwe plekken Marijke.
