zo stoer en nog zo'n puppie
Geplaatst: ma 09 nov 2009, 10:49
wat is Exel soms nog een puppiekind he? Gisteren had Cathy een proefje met hem op de manege, dus wij een blubberbaal uit de wei gevist, beetje gepoetst, zodat er een zadel op kon en ik op weg naar de manege. Jos en Cathy gingen vooruit met de auto, zodat ze de sleutel konden halen om het hek daar open te maken (staat een beetje vreemd als je met je fjord via de kantine naar binnen gaat
)
Nou hij vond het wel gezellig hoor al dat gefriemel en gepoets daar, zeker toen ze de paarden gingen voeren en hij ook een handje biks kreeg. Er waren ook allemaal fans gekomen, dus hij stond volop in de belangstelling.
Nou en toen de bak in die twee, ik was eigenlijk een beetje bang dat ie er vandoor zou gaan, maar dat viel gelukkig mee. Alleen bij het poortje waar wij stonden ging hij elke keer van de hoefslag en hij begon als een idioot te hinnikken en maar naar mij kijken. Dus ik ben op een gegeven moment maar bij het poortje weggegaan, zodat ie me niet meer zou zien. Dat vond ie helemaal niets, want toen werd het volume iets hoger gezet
Iedereen lag helemaal dubbel, zeker toen de manegepaarden antwoord gingen geven
Het moment dat ze de bak uitkwamen zal ik nooit vergeten, hij zag me staan en die neus ging tegen me aan, het leek wel alsof hij in me wou kruipen
Daarna terug naar de wei gereden en hij had de pas erin zeg, alhoewel ik hem heel de weg gerust heb moeten stellen, want het was best griezelig hoor in het donker.
Mijn kleine grote vent op weg naar volwassenheid, wat had hij het even moeilijk zonder de steun van Vera of mij

Nou hij vond het wel gezellig hoor al dat gefriemel en gepoets daar, zeker toen ze de paarden gingen voeren en hij ook een handje biks kreeg. Er waren ook allemaal fans gekomen, dus hij stond volop in de belangstelling.
Nou en toen de bak in die twee, ik was eigenlijk een beetje bang dat ie er vandoor zou gaan, maar dat viel gelukkig mee. Alleen bij het poortje waar wij stonden ging hij elke keer van de hoefslag en hij begon als een idioot te hinnikken en maar naar mij kijken. Dus ik ben op een gegeven moment maar bij het poortje weggegaan, zodat ie me niet meer zou zien. Dat vond ie helemaal niets, want toen werd het volume iets hoger gezet

Iedereen lag helemaal dubbel, zeker toen de manegepaarden antwoord gingen geven

Het moment dat ze de bak uitkwamen zal ik nooit vergeten, hij zag me staan en die neus ging tegen me aan, het leek wel alsof hij in me wou kruipen

Daarna terug naar de wei gereden en hij had de pas erin zeg, alhoewel ik hem heel de weg gerust heb moeten stellen, want het was best griezelig hoor in het donker.
Mijn kleine grote vent op weg naar volwassenheid, wat had hij het even moeilijk zonder de steun van Vera of mij
