Dag Bul, dag vriendje!!
Geplaatst: vr 04 sep 2009, 23:08
1 November 1999, het was liefde op het eerste gezicht!!
Na bijna 10 jaren vol plezier, liefde maar helaas ook veel pech en pijn
moeten we nu afscheid van elkaar nemen.
Ik kies nu voor Ul, zoals hij altijd voor mij koos.
Dag Bulletje, dag vriendje, eindelijk geen pijn meer voor jou!!
Op 6 september om 19.00 uur zal Ulrich voorgoed gaan slapen
en nooit meer pijn hebben.
We zullen hem missen!!!!
5 weken geleden liep Ulrich niet goed. Hij wilde niet op het harde lopen en bij mij gingen alle alarmbellen rinkelen, omdat we dit eerder hebben meegemaakt.
Hij moest beslagen worden en ik zei al tegen de smid dat hij er maar weer zooltjes tussen moest slaan, omdat hij niet lekker liep. Tijdens het beslaan van de voorhoeven ging Ulrich bijna liggen zoveel zeer deed het. Op de terugweg liep hij nog slechter. Maar ja, me zelf voorhoudend dat hij dit wel vaker heeft na het beslaan, hij heeft nou eenmaal gevoelige voeten, in deloop van de week gaat het dan altijd beter.
Maar dit keer ging het alleen maar slechter met hem. Tot ik het op vrijdag niet meer aan kon zien en ik de dierenarts heb gebeld. Deze kon gelukkig nog dezelfde middag komen. Toen hij Ulrich zag lopen en verder had bekeken werd mijn nachtmerrie waarheid, Ulrich was weer hoefbevangen. Gelijk maar bloed laten prikken om te kijken hoe het met de lever was, aangezien die bijna een jaar geleden ook de boosdoener was dat hij zo slecht was na een koliekoperatie. Na 5 dagen kreeg ik het bericht dat de ggt (leverwaarde) 383 was, waar 8-23 normaal is. Tja en dan, ook al wil je niet toen zat het al in mijn hoofd dat het wel eens tijd zou kunnen zijn om afscheid te moeten nemen. Toch nog maar een aanvullend bloedonderzoek laten doen om te kijken of ze het deze keer wel zouden kunnen vinden wat het is. Helaas kwam hier ook niks uit. Zelfs de kliniek in Moerbeke wist het niet meer.
Ondertussen waren we 3 weken verder en stond Ulrich ondanks de pijnstillers nog steeds met pijn. Hij was zo sjago, straalt geen lust meer uit. Wou nog steeds niet lekker lopen.
Weer dat gevoel dat zijn tijd aangebroken was. Maar ik wou er nog steeds niet aan.
Afgelopen dinsdag is de da weer geweest, ik wou hem uitverdoofd zien lopen. Kijken of dan mijn Bul weer terug zou zijn. Volgens mijn da kon dit nooit in zo'n korte tijd. Maar het tegendeel was waar, nadat allebei de voorvoeten verdoofd waren, ging zijn koppie omhoog, zijn oortjes erop en daar ging hij.Kon hem bijna niet meer houden. Da stond ervan te kijken. Ook nog foto's laten maken van zijn voorvoeten, gelukkig geen verkanteling op te zien.
Maar ja dat was het enige goede nieuws, da was heel duidelijk dat ze zolang hij hoefbevangen stond weinig konden proberen voor zijn lever maar zolang die lever niet goed was hij wss hoefbevangen zou blijven. We konden hem wel op speciaal beslag laten zetten en hem dan naar de kliniek brengen om van alles te gaan proberen. Maar ja, wil je dat. Ul heeft al zoveel meegemaakt, ik wilde hem niet als proefkonijn laten gebruiken.
Dus gisteravond het moeilijke besluit genomen om voor hem te kiezen en hem zijn rust te geven. Hij is nu al 7,5 jaar aan het kwakkelen, waarvan we de laatste 2,5 jaar gaan van de ene ernstige naar de andere ernstige aandoening. Van een peesblessure naar de 1x hoefbevangenheid, toen net weer half jaartje goed en weer hoefbevangen ondanks alle zorgvuldig genomen maatregelen om het te voorkomen. Toen afgelopen oktober die koliekoperatie incl. leverproblemen, waarbij ze al vreesde voor zijn leven. En nu dit weer.
Het is nu genoeg geweest, hij mag gaan slapen!! En nooit, maar dan ook nooit zal hij nog pijn voelen!!
Zijn laatste dagen wordt hij gruwelijk verpest, hij mag op de groene wei, hij krijgt weer voordroog, muesli, appels en wortels. Alles wat hij niet meer of heel weinig mocht.
2 weken geleden zijn we nog met hem naar een strandje hier in de buurt geweest en hebben we zulke mooie foto's gemaakt van ons tweetjes.
Na bijna 10 jaren vol plezier, liefde maar helaas ook veel pech en pijn
moeten we nu afscheid van elkaar nemen.
Ik kies nu voor Ul, zoals hij altijd voor mij koos.
Dag Bulletje, dag vriendje, eindelijk geen pijn meer voor jou!!
Op 6 september om 19.00 uur zal Ulrich voorgoed gaan slapen
en nooit meer pijn hebben.
We zullen hem missen!!!!
5 weken geleden liep Ulrich niet goed. Hij wilde niet op het harde lopen en bij mij gingen alle alarmbellen rinkelen, omdat we dit eerder hebben meegemaakt.
Hij moest beslagen worden en ik zei al tegen de smid dat hij er maar weer zooltjes tussen moest slaan, omdat hij niet lekker liep. Tijdens het beslaan van de voorhoeven ging Ulrich bijna liggen zoveel zeer deed het. Op de terugweg liep hij nog slechter. Maar ja, me zelf voorhoudend dat hij dit wel vaker heeft na het beslaan, hij heeft nou eenmaal gevoelige voeten, in deloop van de week gaat het dan altijd beter.
Maar dit keer ging het alleen maar slechter met hem. Tot ik het op vrijdag niet meer aan kon zien en ik de dierenarts heb gebeld. Deze kon gelukkig nog dezelfde middag komen. Toen hij Ulrich zag lopen en verder had bekeken werd mijn nachtmerrie waarheid, Ulrich was weer hoefbevangen. Gelijk maar bloed laten prikken om te kijken hoe het met de lever was, aangezien die bijna een jaar geleden ook de boosdoener was dat hij zo slecht was na een koliekoperatie. Na 5 dagen kreeg ik het bericht dat de ggt (leverwaarde) 383 was, waar 8-23 normaal is. Tja en dan, ook al wil je niet toen zat het al in mijn hoofd dat het wel eens tijd zou kunnen zijn om afscheid te moeten nemen. Toch nog maar een aanvullend bloedonderzoek laten doen om te kijken of ze het deze keer wel zouden kunnen vinden wat het is. Helaas kwam hier ook niks uit. Zelfs de kliniek in Moerbeke wist het niet meer.
Ondertussen waren we 3 weken verder en stond Ulrich ondanks de pijnstillers nog steeds met pijn. Hij was zo sjago, straalt geen lust meer uit. Wou nog steeds niet lekker lopen.
Weer dat gevoel dat zijn tijd aangebroken was. Maar ik wou er nog steeds niet aan.
Afgelopen dinsdag is de da weer geweest, ik wou hem uitverdoofd zien lopen. Kijken of dan mijn Bul weer terug zou zijn. Volgens mijn da kon dit nooit in zo'n korte tijd. Maar het tegendeel was waar, nadat allebei de voorvoeten verdoofd waren, ging zijn koppie omhoog, zijn oortjes erop en daar ging hij.Kon hem bijna niet meer houden. Da stond ervan te kijken. Ook nog foto's laten maken van zijn voorvoeten, gelukkig geen verkanteling op te zien.
Maar ja dat was het enige goede nieuws, da was heel duidelijk dat ze zolang hij hoefbevangen stond weinig konden proberen voor zijn lever maar zolang die lever niet goed was hij wss hoefbevangen zou blijven. We konden hem wel op speciaal beslag laten zetten en hem dan naar de kliniek brengen om van alles te gaan proberen. Maar ja, wil je dat. Ul heeft al zoveel meegemaakt, ik wilde hem niet als proefkonijn laten gebruiken.
Dus gisteravond het moeilijke besluit genomen om voor hem te kiezen en hem zijn rust te geven. Hij is nu al 7,5 jaar aan het kwakkelen, waarvan we de laatste 2,5 jaar gaan van de ene ernstige naar de andere ernstige aandoening. Van een peesblessure naar de 1x hoefbevangenheid, toen net weer half jaartje goed en weer hoefbevangen ondanks alle zorgvuldig genomen maatregelen om het te voorkomen. Toen afgelopen oktober die koliekoperatie incl. leverproblemen, waarbij ze al vreesde voor zijn leven. En nu dit weer.
Het is nu genoeg geweest, hij mag gaan slapen!! En nooit, maar dan ook nooit zal hij nog pijn voelen!!
Zijn laatste dagen wordt hij gruwelijk verpest, hij mag op de groene wei, hij krijgt weer voordroog, muesli, appels en wortels. Alles wat hij niet meer of heel weinig mocht.
2 weken geleden zijn we nog met hem naar een strandje hier in de buurt geweest en hebben we zulke mooie foto's gemaakt van ons tweetjes.
