Afscheid van een trouwe vriend!

[Hilde]

Sorry,voor het lange verhaal.
Zal het alvast maar erbij schrijven,maar moest vanmorgen m'n ei kwijt en alles van me af schrijven,vandaar hier van het begin tot het eind ons verhaal van een zeer korte epe paardenvierdaagse/vakantie.


Zondag 8 Juni 2008 voor de 5de x afgereisd naar Epe voor de 15de Epe paarden vierdaagse.
Samen met Dries en Ellen en hun 2 haflingers vertrokken om vervolgens zondagmiddag een rit van 2.5 uur te maken met de koets en hun tweespan en ik met Heid onder het zadel erachteraan.
Na terugkomst lekker gedouched en uit gaan eten.
Maandagmorgen om half 8 de friezen en de haflingers gevoerd en zelf naar binnen om te gaan eten.
Na het eten om 9.00 uur lag Kor in de wei,maar dat nog even ‘’afgedaan’’ als moe van de reis……
Zelf buiten lekker koffie gedronken,kletsen met z’n allen en een krantje lezen.
Rond half 11,11 uur weer even naar de wei en daar zagen we dat Kor al op 3 verschillende plaatsen was gaan liggen.
Omdat hij nogal snel koliekerig was,teruggelopen naar stal voor de spuit en parafine die we eigenlijk altijd meenemen.
Omdat hij ook behoorlijk zweette eerst naar de spuitplaats gebracht en z’n billen en benen met koud water afgespoeld om hem wat te koelen.
Toen besloten dat Dries met Heid mee zou wandelen en Ronald Kor zou pakken en we een rondje aan de hand met ze zouden stappen.
Omdat het tegen 12 uur liep gingen Ellen en ik met de auto naar het dorp om broodjes bij bakker bart te halen voor ’s middags op de koets.
Want na een rondje met hun span,zouden hun tegen de avond weer naar huis vertrekken.
Wij zouden dan de 4-daagse rijden en Zaterdags zouden ze met hun andere span terug komen.
Rond 13.00 uur waren we terug en stond de rest van de groep ons al op te wachten,zodat we niet zouden schrikken,maar het ging helemaal niet goed met Kor en de dierenarts was al gebeld.
Ronald liep met Kor in de bak,waar hij telkens in elkaar dreigde te vallen,maar met wat grote schreeuwen bleef hij dan toch nog redelijk voorwaarts.
Ook begon Kor behoorlijk raar te ‘’boeren’’ nog nooit zoiets aparts gehoord uit een paard…..
Na een uur arriveerde de dierenarts uit Epe,die hem op de stoep wilde hebben om te onderzoeken.
Na een inwendig onderzoek waar hij weinig tot geen mest uithaalde (Kor mestte wel gewoon nog zelf…) kwam hij tot de conclusie dat z’n darmen nagenoeg leeg waren en hij meer dacht dat het aan de voorkant zat met name z’n maag was het verwachtte probleem volgens hem.
Toch kreeg hij een spuitje om de darmen op gang te houden (?) en met een vette rekening en een ‘’over 2 uur moet hij duidelijk opknappen en anders bel je nog maar eens….’’ Vertrok hij weer!
We hadden een plekje op het zand voor de stallen (wat overdekt was en dus lekker in de schaduw) voor Kor afgezet en daar lag hij………
Na 1.5 uur ging hij nog steeds niet vooruit,sterker nog,onze Kor ging alleen maar achteruit!
Hij wilde alleen maar liggen en kwam soms alleen maar even omhoog om zich vervolgens op z’n andere zij te laten vallen.
Het boeren werd alleen maar erger en ook leek hij slik-en ademhalingsproblemen te gaan krijgen,door z’n neus helemaal omhoog te gooien zachtjes te piep-hinnikken en vervolgens zijn borst/hals en keelspieren helemaal te zien samentrekken.
Als een sint bernard begon hij te kwijlen en liet alles gewoon uit z’n mond lopen.
Nadat hij omhoog kwam en zich weer op z’n andere zij liet vallen,kwam er een golf van voeding uit z’n neus die hij ’s morgens had gekregen…..
Onmiddellijk de dierenarts terug gebeld dat hij met spoed terug moest komen,aangezien hij met de minuut ging verslechteren.
De dierenarts kwam en onderzocht hem nogmaals inwendig.
Daar stuitte hij op een strak gespannen ronding ter grootte van een voetbal,wat hij niet precies kon plaatsen….
Doordat het eten uit z’n neus bleef komen,hebben ze een slang in z’n neus gebracht en geprobeerd het eruit te krijgen en hem te spoelen.
Helaas,liep het water om te spoelen niet door en kwam (wel met af en toe wat voedsel) terug de slang uit lopen.
De dierenarts zag nog 1 uitweg en dat was met spoed naar Utrecht te rijden,want hier zou hij langzaam sterven,aangezien de dierenarts verder niets kon en die bal onverklaarbaar was voor hem.
Onze andere fries en de 2 haflingers in handen gegeven van de andere vakantiegangers en nadat Kor een zware pijnstiller voor op de wagen kreeg,hem meteen geladen en naar Utrecht gereden.
Daar aangekomen en uitgeladen begon alles weer van voor af aan,dus de dossering was precies voldoende………
In Utrecht viel Kor in hetzelfde onderzoek-traject; inwendig onderzoek en sonde via z’n neus.
Bloed afgenomen en onmiddellijk onderzocht,waaruit bleek dat z’n witte bloedlichaampjes sterk afgenomen waren.
Doordat hij erg uitgeput was en uitgedroogd was is hij meteen aan het infuus gegaan.
De voetbal die gevoeld was door de 2de dierenarts in Epe was zijn maag die zo vreselijk opgezet was van alle voeding die hij op onverklaarbare wijze niet naar z’n darmen kreeg.
Het grote gevaar was dat zijn maag zou klappen met alle gevolgen van dien………….
Dus is er continu doorgegaan met via de sonde zoveel mogelijk eten eruit proberen te krijgen.
Een nieuwe methode was dit met cola te proberen,omdat ze daarvoor dus totaal geen manier hadden om dit proces te helpen.
Cola schijnt veel ‘’op te lossen’’ in de maag (denk ook aan roest van boutjes ed) dus waren ze sinds een paar maanden bezig op deze manier een paar patiënten ermee te helpen en tot nu toe met succes.
We moesten mee om Kor in te schrijven en gegevens te noteren en wat meer over zijn (medische) achtergrond te vertellen.
Daarna hebben we afscheid genomen en zijn we terug naar Epe gereden om onze andere fries de 2 haflingers en onze koffers te pakken.
De lol van een 4-daagse/vakantie was er voor ons af!
Om half 2 ’s nachts waren we thuis en daar had Heid pas in de gaten dat z’n vriendje ook hier niet was.
Snel de fjord gehaald die in de wei liep en op stal gezet,zodat Heid niet alles bij elkaar hinniktte en onrustig door de bak liep.
Gelukkig was de aanwezigheid van Hilde genoeg om hem wat te ‘’kalmeren.’’
Ne een onrustige,korte nacht kregen we om 8.00 uur telefoon vanuit de kliniek dat Kor in ieder geval de nacht had gehaald.
Er was een klein beetje eten uitgehaald,maar het gevaar was nog niet geweken.
Hij had die nacht verhoging gekregen en was ook weer uitgedroogd,zodat hij weer aan het infuus stond.
We mochten om half 2 bellen hoe het met hem ging.
Je bent totaal uit je ritme,wil niks doen,voelt je ellendig en huilt om de haverklap,wat vreselijk machteloos is dit,zeg!
Om half 2 belde we naar de kliniek hoe het met onze Kor ging.
Hij was niet echt verbeterd en de witte bloedlichaampjes waren weer verder afgebroken.
Het enige positieve nieuws was dat z’n maag nagenoeg leeg was gehaald en ze een scopie hadden kunnen doen.
Zijn maag zag er goed uit en er waren geen afwijkingen te zien.
Wel hadden ze iets in z’n slokdarm gezien van 30 a 40 cm groot wat ze niet precies konden plaatsen,maar wat leek op een vernauwing.
Ze wilde ’s middags gaan proberen hem kleine beetjes voeding te gaan geven om te kijken of hij dat weg kreeg en hoe z’n lichaam daarop zou reageren.
Om 17.15 uur ging de telefoon nogmaals.
Hij ging achteruit……….
Zijn koorts was weer hoger opgelopen,slijm kwam uit z’n mond,hij was sterk vermagerd en verzwakt,slikte nog erg moeilijk en toonde totaal geen interesse in eten,hij wilde niks aanpakken of zelf overgaan tot eten.
Ook stond hij voor de zoveelste keer aan het infuus.
We vroegen of Kor pijn had,dat was voor ons erg belangrijk,hij moest niet lijden dat verdiend hij niet!
Volgens de dierenarts was dat niet,hij was suf en stond met z’n koppie omlaag in de stal,maar toonde geen tekenen van pijn.
We hebben afgesproken dat hij ons zou bellen hoe de nacht gegaan was,maar wij vertelde te willen komen morgen om hem zelf te zien.
Zo gezegt,zo gedaan de arts zou ons verwachten en dan konden we even rond de tafel hoe nu verder te gaan.
Om half 10 woensdagochtend zijn we in de auto gestapt naar Utrecht,waar we om 10.45 uur aankwamen.
Door de gang lopend en zoekend waar onze Kor kon zijn,vonden we hem met 2 artsen in de behandel-stand.
Daar stond ons hoopje ellende……..weer aan het infuus,koppie hangend,maar z’n oortjes mooi erop!
Na een dikke knuffel en een dossis tranen hoorde we aan hoe de nacht was gegaan.
Zijn koorts was weer opgelopen en zijn bloedlichaampjes gedaald.
Hij maakte ze ook niet meer zelf aan.
Eten wilde hij nog steeds niet en het slijm liep nog steeds uit z’n mond.
Slikken ging bijna niet en we vroegen ons af hoe hij dan in godsnaam eten weg zou moeten krijgen?
Waarop werd verteld dat de slokdarm zodanig was,dat die zo zou blijven,daar was niets aan te doen.
Ook hadden ze iets aan zijn dunne darm ontdekt,afwijkingen/dingen die ‘’onverklaarbaar’’ zijn,maar zeker niet horen in een paardenlichaam.
Kor stond met zijn benen helemaal onder zijn lichaam,onrustig van het 1 op het andere been te steunen en z’n achterbenen telkens pijnlijk op te trekken.
Ook was naast zijn ruggengraat zijn buik erg opgezet vonden wij.
Daar sta je dan met je grote,stoere vent als een hoopje ellende aan een halstertouw………….
Het verhaal van de dierenarts aan te horen en bij elk woord zakt de moed je in de schoenen.
Totaal geen verbetering de afgelopen 2 dagen,juist meer dingen gevonden/ontdekt.
Voor ons was wel duidelijk dat hij pijn had.
Je verstand weet het,maar je hart wil niet………………………
Nog eens dubben,samen praten,Kor kroelen en geruststellen,nog eens overleggen.
Je wilt hem niet kwijt,maar we moesten voor onze vriend kiezen,niet voor ons!
Uiteindelijk de arts geroepen,dat we eraan uit waren.
We laten onze,grote,zwarte,stoere,o zo trouwe vriend gaan…………………
Wat een verdriet,wat een pijn,wat een beslissing!
Het infuus werd afgekoppeld en de stand werd open gemaakt.
Ronald heeft Kor aan de hand mee de gang opgenomen en ondertussen heeft de arts de spullen bij elkaar gezocht.
Van het geritsel ging Kor zijn koppie wat omhoog en zijn oortjes naar voren.
Paniek!
Maken we de goede keus?
Kor ging flemen en zijn benen optrekken…pijn!
Ook leek hij weer te willen slikken,je zag alles samentrekken en het slijm uit z’n mond lopen.
Rust……toch de juiste keus.
We liepen met Kor de gang uit,links de bocht om tot halverwege de gang,waar rechts de euthenasie kamer was.
Even wachten met het roes-spuitje……….
Om z’n nek hangen,huilen,tegen hem praten,hem geruststellen,toch jezelf afvragend ‘’doe ik het wel goed?’’
Ronald was er erg zeker van,die zag echt aan kor dat hij uitgevochten was.
Ik daarintegen ‘’zoek’’ nog altijd naar iets tastbaars om me aan vast te houden.
Wat kunnen we eerst nog uitproberen?
De assistente knikt ons toe:’’ je doet het goed,hij heeft pijn,is uitgestreden’’
Langzaam laten we hem los en geven we hem aan de dierenarts,die geeft hem een roesje,zodat hij wat suffig word en lopen met hem de kamer binnen,waar ze hem alvast tegen de muur zetten.
Daar fleemt hij door de roes-spuit heen van de pijn.
Samen lopen we naar onze vriend;een kus,een knuffel,een aai en een ‘’bedankt jongen.’’
We lopen naar achter en laten de dierenarts erbij,die uitlegt dat dit spuitje is om hem te laten slapen,een soort narcose dus.
Even lijkt hij nog te vechten,maar dan laat Kor zich vallen en valt op z’n linkerzij.
We knielen bij hem neer,ik geef hem een kus en zeg zachtjes;’’Welterusten maatje’’ Ronald aait hem over z’n hals,ondertussen geeft de dierenarts via het infuusnaaldje Kor zijn laatste spuit.
Na enkele seconden voelt hij en verteld ons dat z’n hart niet meer klopt.
We kunnen rustig afscheid nemen,maar moeten niet schrikken van stuiptrekkingen en eventuele zuchten.
Sjonge jonge….wat een verdriet!
Hoe pijnlijk om onze,fiere vent daar te zien liggen.
Uitgeput,zwaar ziek,doodop,waarom?
5 jaar oud.
Ik knip een stuk van z’n pak manen af,die we normaal zo voorzichtig behandelde omdat we zo trots op die bos zijn….
Ronald tilt z’n hoofd op en ik haal voorzichtig het halster af.
Kor trilt met z’n neus en zucht.
Hij trilt wat met z’n rechtervoorbeen en z’n buik gaat omhoog.
Ik geef hem een kus;’’het is goed,jongen’’
Ronald klopt hem op z’n hals,net als anders:’’goed gedaan,jongen,bedankt!’’
Zwaar onder de indruk en stuk van verdriet laten we hem liggen,doen de deur dicht.
Het is over en uit,voorbij,afgelopen en met een leeg halster lopen we door de gang,bedanken de dierenarts en geven toestemming om Kor zijn lichaam beschikbaar te stellen.
Al zouden ze maar kunnen ontdekken wat er nu echt aan de hand was,daar 1 ander paard mee kunnen redden of de studenten er zoveel van kunnen leren om een ander te helpen,heeft zijn dood nog ‘’nut’’ gehad en heeft hij misschien een soortgenoot later kunnen redden.
Thuis gekomen na een zwijgzame terugreis,hang ik zijn pluk manen met een stiekje aan het halster en hang dit in zijn stal.
Zachtjes fluister ik nog:’’Welkom thuis,jongen.’’
Zijn stal is leeg,wij zijn leeg………….
Wat is het dan erg om dieren te hebben!
Ik probeer mooie herinneringen naar boven te halen,maar zie alleen Kor nog liggen.
Haal foto’s erbij van de marathon vorige week,die hij zo vreselijk goed gelopen heeft en zo hard voor ons gewerkt heeft.
God,wat een ellende!
We proberen moed te verzamelen om met Heid te gaan rijden,maar dat lukt niet,want ons span is er niet meer.
Heid,onze druktemaker is al 2 dagen opvallend rustig en ook hij merkt duidelijk dat er iets is en mist z’n maatje in de wei en op stal erbij.
Zoekt contact met de fjord,maar die piept hem kattig weg.
Heb net 2 paarden gevoerd en de 3de emmer blijft leeg.
Net zo leeg als Kor op het laatst was.
Hij was onze grote vriend en we hopen dat hij onze keuze begrijpt,dat we het juiste hebben gedaan en hem geholpen hebben.
Nu kan hij uitrusten…………………..

Dag,lieve,grote,stoere,sterke,koele harde werker en mooie maat van ons.
Je word gemist!

[Reinou]

Oh bah wat een vreselijk verhaal
Zo jong nog...heel veel sterkte met het verlies

[Amber_]

Jemig.. wat rot allemaal zeg !

En het had zo goed moeten beginnen.. met Epe,

Ik vind het heel rot allemaal, wens je heel veel sterkte !

[Jilly]

Zit helemaal met de tranen in m'n ogen.. wat een verhaal...

Heel veel sterkte voor jullie, en de paarden natuurlijk

[~mirjam~]

Ik zit hier met tranen in m'n ogen, wat een verhaal.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal

[Bella]

Heb het niet eens helemaal gelezen, dat houdt je niet droog. Maar jeetje...ontzettend veel sterkte, dit is echt even een klap. Iets wat zo leuk, mooi en gezellig had moeten zijn eindigd zo.

[Marijke_]

Jeetje meid wat een verhaal. Vreselijk. Door dit soort verhalen besef ik me altijd wel weer heel goed hoe teer en gevoelig paarden zijn. De ene dag blaken van gezondheid en de volgende doodziek. Ik heb het zelf gehad met een paard met koliek waar ik bijna 24 uur mee aan het tobben ben geweest maar ook die wilde en kon op gegeven moment niet meer.

Heel veel sterkte, ook Ronald! Jullie hebben het goed gedaan voor jullie mannetje!

[lauraatje]

Jeetje, heb een brok in m'n keel van je verhaal.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie kanjer.

[Kelly]

Jemig ik ben er helemaal stil van. Wat erg.
Heel veel sterkte voor jou en Ronald.

[Hilly]

Ach heden, ik kon het niet drooghouden bij dit verhaal.
Misschien heb ik er door de heftigheid van het verhaal 'langs' gelezen maar wat had Kor nou in zijn slokdarm, maag en darmen zitten?

Heel veel sterkte.
Wat verdrietig voor jullie.

[Anne&Wendie]

Zit met het kippevel op m'n armen.
Heel veel sterkte met dit grote verlies.

[Esther]

Wat een afschuwelijk verhaal!!
Heel veel sterkte met het verlies van jullie knappe zwarte vent!!!

[Charret]

Wat een verschikkelijk verhaal!
We hadden Jouke en jullie Kor en Heid ongeveer tegelijk bij Pieter en Sjanet gekocht. Zelfde leeftijd, beetje zelfde type. Weet je dat nog?

Knappe knappe Kor. Wat erg zeg.

Wat zul je een verdriet hebben..

Heel veel sterkte en je man natuurlijk ook.

Wat zullen jullie je zwarte parel gaan missen...

Mochten ze ontdekken wat het was, laten ze dat dan nog weten?

[leoensuzanne]

Tjee, wat is dat schrikken zeg!!! De tranen lopen over mijn wangen. Wat een paar verschrikkelijke dagen hebben jullie gehad en zullen jullie nog krijgen.
Ik wens jullie heel veel sterkte!!

[Ilonka]

Wat verschrikkelijk voor jullie, de goede keuze maken is niet de makkelijkste. Heel erg veel sterkte voor jullie beiden.
Ook ik kon het hier niet bij droog houden, die dappere vriend van jullie die zo hard heeft gevochten. Heel veel sterkte.

[colunder]

jeetje zeg, wat een verhaal,vreselijk.
heel veel sterkte gewenst na deze moeilijke gebeurtinis!!

[kittyhartsvriendin]

god wat erg
ik krijg er tranen in mijn ogen van...
veel sterkte ermee
dit wens je echt niemand toe

[Mir]

Wat een verschrikkelijk nieuws Angela, en wat voel je je dan machteloos!! Het klinkt als een hele heftige strijd tegen de pijn, ik word alleen al naar als ik het lees. Heel veel sterkte...

[Tamara]

ongelovelijk triest zeg! ik zit hier met dikke tranen onder aan mijn kin. Ik wil jullie alle sterkte wensen!

[Leentje]

oh, Angela, wat een ellende!
je hebt er nu geen ene moer aan,maar jullie hebben gedaan wat je kan!
heel veel sterkte voor jou, Ronald en Heid.
wat zullen jullie je maatje missen.
houd je ons op de hoogte,als ze iets vinden uit de autopsie?