Het begon de dag voor Koninginnedag met een licht bevangen Cratos. Die gelukkig twee dagen later weer helemaal in orde was.
Rosco hebben we 1 mei naar de dierenarts gebracht om een nachtje te logeren en Cratos is 1 mei naar de nieuwe stal gegaan. Eveline heeft meegeholpen de jongens te verhuizen en Rosje af te zetten bij de dokter
. Die was na Dennis’ verjaardag blijven slapen. Ik moet nog wel een beetje wennen hoor, en heb af en toe een verloren gevoel. Maar dat komt wel weer goed.
Cratos was een beetje depri zonder Ros en zag er een beetje zielig uit. Die was dan ook dol gelukkig dat Ros er vrijdag weer was.
De donderdag eindigde goed met een rokende auto waar de brandweer, de wegenwacht en de politie bij is geweest. Wel gezellig, maar ik was liever om half een in plaats van half vier thuis geweest met een auto die gewoon doet wat hij moet doen. De nieuwe stalbaas was zo aardig om ons zijn auto uit te lenen voor vrijdag dus we hebben de rest van de dingen kunnen verhuizen en Rosje vrijdag weer op kunnen halen. Onze eigen auto rijdt inmiddels weer, maar er moet nog wel een onderdeel vervangen worden van de week. De ingreep bij Ros is goed gegaan, hij heeft zich wel behoorlijk misdragen en schijnt alle kanten uit gemept te hebben. Zelfs na het optillen van een voorbeen presteerde meneer het nog om van zich af te meppen. Dit heeft geresulteerd in niet alleen een jaap op zijn koker maar ook nog 2 extra nietjes in zijn buik. De dierenarts wilde net snijden toen hij weer begon te meppen. Hij was suf gemaakt en plaatselijk verdoofd…. de hark.
Toen we hem vrijdag eind van de middag weer op konden halen was hij nog wat suffig maar dat was gauw over.
Ik zal kijken of ik vanavond wat foto’s kan maken van het nieuwe onderkomen van de jongens, zij hebben het prima naar hun zin en staan nu nog even apart in een padock. Ze zijn vrolijk en eten goed en hebben zo op het eerste gezicht weinig stress. Cratos was niet helemaal zichzelf toen Ros er nog niet was. Die was ook wat dun op de mest maar dat gaat inmiddels helemaal prima.
Ik denk dat ik het meest moet wennen aan de verhuizing. Ik heb het plekje in Putten ook met wat pijn in mijn buik achter me gelaten. Maar dat komt allemaal wel weer op zijn pootjes terecht. We weten waar we het voor doen.
Ik zie het al helemaal voor me. Hij dacht natuurlijk terug aan de laatste keer dat ze daar in de buurt waren 
