FjordenWereld.nl

Na het hele beuren van Veronica en Evlin heb ik echt een rot periode meegemaakt, alles zat ineens tegen en niets wilde meewerken.

Ik ben vaak verdrietig om Veer, omdat ik mijn meisje zo erg mis. Normaal als ik naar stal kwam om haar te mesten en te poetsen en lekker te knuffelen dan hinnikte ze altijd even naar me, in het begin heb ik dat zooo gemist. Dean heeft dat nog helemaal niet in zich.

Door de periode met Veronica, is het op m'n werk ook wat slechter gegaan. Ik doe een opleiding tot verzorgende, dus ik moet 1 keer in de 2 weken naar school en de rest werk ik erbij, deze opleiding is nogal heftig met een huishouden en dieren erbij. Het eerste halfjaar ging het goed maar na dat gedoe met veer en evlin wat minder, ik was erg down en depressief, omdat ik een erg gevoelig mens ben. Ik kreeg vorige week te horen dat ik alswezen "stilstond" qua werkgebied, dat werd me zo ook medegedeeld. Maar ja als je net je paard en veulen verloren heb heb je wel andere dingen aan je hoofd. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik niet verder kwam dan helpende taken in de verzorging, dat kwam ook als een donderslag bij heldere hemel, al die tijd ging het goed maar ineens ging het minder, ik was helemaal van slag, ook dat nog erbij. Ik was trots dat ik eindelijk mijn roeping heb gevonden, een opleiding en een baan!

Op het moment gaat het redelijk met me. Ik heb mijn zware momenten nog steeds dat ik rouw om veer, sommige begrijpen dat en sommige niet, en dat bij sommige niet, bedoel ik: het is maar een dier en kom op meid je hebt al een ander paardje. ga zo maar door (zulke opmerkingen kreeg ik)

Nu de veulenperiode eraan komt, valt dit erg zwaar, veronica was voor de eerste keer drachtig en van een hengst die niet meer mag dekken in nederland. Ik was trots op mijn meisje, we kregen samen een veulen een hengstje kleine evlin, ons mannetje die nooit zijn oogjes heeft mogen openen en te kijken hoe het is in deze grote wereld. (zit nu met tranen in mijn ogen)
elke keer als ik naar stal kom dan hoop ik dat ze er staat en dat alles een boze droom is, ik vind dan wel een andere kanjer in de stal maar het doet en blijft zeer om je eerste trots en oogappel te verliezen.

Dean maakt een hoop goed, we groeien steeds dichter naar elkaar en we voelen elkaar aan. Hij lijkt in zoveel opzichten veel op zijn zus maar in andere ook weer niet. Vandaag durfde ik eindelijk weer een beetje trots te zijn op wat ik heb.

sorry voor het lange verhaal maar moest het even kwijt.

Hoi Brenda, ik snap wat je bedoelt, aan de ene kant is het natuurlijk ook heel fijn dat je in Dean een hoop van je paardje terugziet, aan de andere kant is dat juist heel moeilijk...

ik begrijp heel goed hoe je je voelt...
ben dan wel niet mijn merrie verloren, maar ik merkte dat ik in het begin een beetje 'anders' was tegen mijn stalgenoot waarvan haar merrie tegelijk met ydel was uitgerekend...
want wat je zegt; het veulenseizoen komt eraan, en je ziet die kleine dingetjes huppelen...

klinkt heeeeeel erg stom wat ik nu ga zeggen, maar wat me echt geholpen heeft zijn de lammetjes op stal.
2 aparte lammetjes en er moet nog 1 lammeren.
daar leef ik nu heel erg naar uit en ben je toch niet zo met veulens bezig..
uier van ydel is ook al bijna helemaal weg dus dat herinnert me er ook niet meer aan.
elke keer met poetsen een grote uier vinden is ook niet leuk

maar nogmaals, jij bent ook je merrie(=toch je oogappel) verloren..
maar kan me je gevoel ook enigzins voorstellen.
ik had het donderdag toen ik ydel voor het eerst sinds maanden weer eens flink dressuurmatig aan het doorpakken was.
dus dat gaan we nu maar echt doorpakken, zeg ik nu hahaha

heel veel sterkte nog de komende tijd...

Ik kan me alleen inbeelden hoe jij je moet hebben gevoeld en eigenlijk nog voelt.
Mijn maag kantelt er van om.

En zoals ik al eerder zei. De een is er vele malen eerder over dan de ander.
Maar gun jezelf de tijd om het te verwerken.
Opkroppen heeft geen zin.

Meid, goed dat je het even van je afschrijft. Ik kan alleen maar bedenken hoe het zou voelen, verschrikkelijk...
Neem rustig de tijd voor je verdriet en probeer toch ook van de kleine dingen te genieten. En van je nieuwe kanjer natuurlijk.

Ik kan me het heel goed voorstellen(ik was in een half jaar mijn merrie en een half jaar later een veulen verloren)

Natuurlijk is het heel fijn dat je een nieuw paardje hebt gevonden maar dat neemt niet je verdriet van de andere weg, het verzacht maar doet het niet vergeten.

Je moet er lekker je eigen tijd voor nemen.

Heel vervelend dat ze dit op je werk niet begrijpen.
Maar ook daar zal het wel goed mee komen.

Tijd Tijd Tijd.

Lastig hoor, het kost inderdaad tijd om hier overheen te komen.
Heel veel sterkte ermee en hou je vast aan de lichtpuntjes (zoals Dean).

Ik begrijp je ook heel erg goed hoor! Een nieuw paard kan je wel helpen het verdriet te verzachten en ook weer leuke momenten te hebben, maar je overleden paardje vervangen kan het nooit. Ik krijg ook nóóit een Jackie weer, hoe blij ik ook met Diëgo en Marga ben.
Ik kan me ook goed voorstellen dat die veulentjes moeilijk voor je zijn.

Probeer van Dean te genieten en mensen die er geen begrip voor hebben moet je schijt aan hebben, ze weten niet beter. Op mijn werk hadden de leidinggevenden er ook geen begrip voor dat ik niet kon werken na de dood van Jackie. Ik wilde me ziek melden, ik wás ook ziek, van verdriet. Maar dat mocht niet en ik ben toch gegaan, hele dag gejankt......Ik vind het heel erg als mensen zeggen: dan neem je toch een nieuwe.....

Sterkte en geniet van Dean!

De een doet er idd wat langer over dan de ander,maar geef jezelf de tijd om alles te verwerken en het op een rijtje te zetten.
Het is ontzettend fijn dat jij en Dean naar elkaar toegroeien, hij zal je helpen om je verdriet dragelijker te maken.
En wees maar trots op die kerel van je!! geniet ervan.....

Je hebt nog al wat voor je kiezen gehad.
En natuurlijk heb je daar tijd en ruimte voor nodig.
Jammer dat ze dat op je werk niet begrijpen.
Fijn dat Dean en jij naar elkaar toegroeien,ook dat heeft tijd nodig.

Wendie

Ik begrijp je helemaal en ben ook direct van slag nu als het tegenzit. Bij mij was Anka het sluitstuk van een periode waarin echt van alles mis ging. Ik ben daar ook nog lang niet overheen en dat is moeilijk. Ik bid ook dat Nisko voorlopig niet iets overkomt, dat is echt niet te overzien dan. Ik wens je heel veel sterkt en ik kom het ook tegen, fijne mensen die je begrijpen en mensen die tsa, denken dat een paard een pak suiker is. Is ie weg? Koop je toch gewoon een nieuwe . Sterkte hoor en geniet lekker van je mannetje.

brendaatjuh schreef:elke keer als ik naar stal kom dan hoop ik dat ze er staat en dat alles een boze droom is, ik vind dan wel een andere kanjer in de stal maar het doet en blijft zeer om je eerste trots en oogappel te verliezen.

Yup herkenbaar dat er toch elke keer weer een ander hoofd boven de deur uitsteekt. Hij staat natuurlijk (net als cees ook stond) in dezelfde box, dat maakt het er ook niet makkelijker op. Merk nu we op een andere stal staan dat ik het allemaal veel sneller en makkelijker loslaat en nu écht verder kan gaan.
Verdriet slijt met de jaren, en die dip ken ik ook qua werk. Ben zelfs van baan veranderd in de hoop dat dat iets op zou lossen. Gelukkig kon ik 3 weken later weer terug naar mn oude werk hihihi.

Dikke knuf, t was gezellie gister en je komt maar snel buurten.

heej meis,
wel fijn dat je dit van je afschrijft hoor!
en het is heel begrijpelijk dat je je zo voelt....

(nu na bijna 2 jaar hoop ik soms zelfs bij mijn moeder dat het allemaal niet waar was en dat ik het huis binnen wandel en dat ze er zit....)

gelukkig kon je je weer een beetje trots voelen, aan die stukjes moet vasthouden! (ik wist niet eens dat dean en veroon familie waren?!)

heel veel sterkte nog de komende tijd en de mensen die zulke opmerkingen maken zou ik maar laten lullen.... die hebben waarschijnlijk nog weinig mee gemaakt in het leven......

Cindy+Uniek schreef: (ik wist niet eens dat dean en veroon familie waren?!)

Ja het zijn broer en zus, ze hebben dezelfde moeder alleen een andere vader. hahaha.

@viv doen we kletsen we gewoon weer verder!

dank jullie voor het opbeuren

ook vanaf hier een hart onder de riem. Ik kan me ook alleen maar inbeelden hoe het moet voelen om je allesie kwijt te raken. Neem rustig de tijd, en probeer je niets aan te trekken van de mensen die jou niet begrijpen, dat zegt meer over hun.

En je weet het hé, Karev x ansgar is voor jou!

Tamara schreef: En je weet het hé, Karev x ansgar is voor jou!

stiekem dan he, laat manlief het maar niet horen hahaha

he bah meid, het zit ook niet mee..
wel fijn dat dean je nu wat opvrolijkt.

ik kan het me helemaal voorstellen Brenda, heb het gelukkig zelf niet aan de hand gehad, maar kan me zo goed voorstellen hoe leeg jij je gevoelt moet hebben

Geniet lekker van Dean en als je eens in het zuiden van het land bent, kom je maar eens buurten

Ziggy schreef:Geniet lekker van Dean en als je eens in het zuiden van het land bent, kom je maar eens buurten

ik geniet alle momenten van mijn grote kleine man

als ik in de buurt ben dan kom ik zeker bij je buurten!

goh meid het heeft je ook niet meegezeten de laatste tijd!!
ik herken zo veel in je verhaal: het dubbele gevoel, blij zijn met dean maar het verdriet om veer en evlin nog niet verwerkt hebben.
de vervelende opmerkingen van buitenstaanders,die niet weten waarover ze praten!
natuurlijk rouw je nog om het verlies van je maatje(s)!
het is nog maar zo kort geleden!!!!
met jouw en dean komt het zeker goed, ik begin ook nu pas steeds meer een band met alex te krijgen,hij gaat nu steeds vertrouwder voelen!
neem er rustig de tijd voor en verwerk wat er gebeurd is op je eigen tempo,laat je niet opjagen door anderen en probeer je verdriet niet weg te stoppen!!
je trotse gevoel op dean zal steeds vaker op de voorgrond komen en (heeeel) langzaam het verdriet om veer en evlin naar de achtergrond duwen.
sterkte er mee !! geniet van de leuke dingen,maar neem de tijd voor je verdriet.