Dagje grondwerkcursus
Geplaatst: di 18 mar 2008, 10:49
De grondwerkcursus die ik zaterdag met Vjesta heb gedaan was een groot succes.
We waren om half acht 's morgens al op stal . Vjesta gepakt, beenbeschermers om, staart gebandageerd en opgeladen (lang leve een paard wat zo de trailer op dendert).
Onderweg hebben we ons heel erg hard af staan vragen of Vjesta er nog wel was, het was zo stil achterin. Na ruim 1,5 uur rijden kwamen we aan in hoge Mierde (waar ook stal Bartels is) kwamen we aan bij de paardelarij. Daar bleek waarom Vjesta zo stil was: het hele hooinet was leeg gegaan . We werden verwelkomd door Eef en Sandra, die die dag de cursus deden. Uitgeladen, beenbeschermers en bandage weer af, en toen kon ze naar haar stal toe. een prettige verrassing toen we de stal binnen stapten: het was een oude merriebox, dus 5x4. Een mooie laag vlas op de grond, waar Vjesta onmiddellijk een hap van nam . Domme doos. Ze spuugde het ook net zo hard weer uit, met een hoofd erbij: dit is NIET lekker. Ik mocht kiezen of ze hooi of kuil zou krijgen dus Vjesta kreeg n grote berg kuil. Die vermaakte zich wel.
Wij begonnen met een kop koffie en thee terwijl we een video keken over Monty Roberts zijn join up. Daarna liet Sandra zien op Suzie hoe een join up gaat. We mochten allemaal even proberen hoe een paard reageert als de join up is gedaan. Ze liep keurig achter je aan, stond netjes stil als jij ook stilstond. Echt super.
Daarna moesten we op elkaar uit proberen hoe een join up gaat, de een als paard en de ander als mens. Daardoor let je meer op je eigen houding als je het echt gaat doen.
En toen was het moment daar, we mochten een join up gaan doen met onze eigen paarden. Een voor een haalden we ze richting de round penn om te zien hoe ze het zouden doen. Vjesta mocht als 2de. Ik had haar gehaald, beenbeschermers om gedaan en richting round penn. Eerst een paar rondjes gelopen om haar te laten zien waar ze was. Ik kreeg de vraag hoe ik dacht dat ze erop zou reageren. Mijn antwoord: 'ik denk dat ze zwaar beledigd is'. En dat was idd iets waar ik rekening mee moest gaan houden. Tijdens het lopen liep Vjesta namelijk al grotendeels voor me uit (ik bij haar schouder) ipv achter me (haar hoofd bij mijn schouder). En beledigd was ze. Ze probeerde steeds in mijn ruimte te komen door de cirkel kleiner te maken, waarbij ik haar weer naar buiten moest sturen, omdat ze niet in mijn persoonlijke ruimte mag komen. Uiteindelijk wegdraaien en hopen dat ze naar me toe kwam. En dat deed ze . Nog ff rondjes gelopen waarbij ze netjes achter me bleef en meeliep.
Na de join ups hadden we lunch, waar iedereen als hongerige beesten op aanviel. Na de lunch mochten we een stuk in de trailer rijden. Alle cursisten in de trailer, en rijden maar. Eerst een stuk te snel, en daarna zoals het hoort. en het scheelt zo veel, of er rustig word gereden in bochten en drempels over.
Na het trailerrijden was het tijd voor de schriktraining. Er was een lange stok met plastic zakken aan het uiteinde, een plastic zijl, een soort van houten vlonder en er waren paraplu’s. De tinkers deden er allemaal niets naar uit, en zelfs het pony’tje waarvan ze het idee hadden dat ze weleens gek zou kunnen worden was keurig braaf. Dus ik mocht Vjesta halen. Voor de veiligheid eventjes een Monty Robberts trainingshalster om gedaan, met een leadrope eraan, gezien ze het vermoeden hadden dat Vjesta weleens fel zou kunnen zijn. En dat bleek nodig. Vjesta wilde best op het zeil stappen, maar zodra ze erop stond wilde ze er ook zo snel mogelijk weer vanaf. En dat ging met het nodige geweld. Het idee was dat zodra je paard rustig was, je de 'enge' prikkel weg mocht halen, zodat ze leerden dat het loont om stil te blijven staan. Vjesta was het er niet mee eens. Maar uiteindelijk ging het zeil prima.
En toen kwam de stok. Die stok die was een tijger volgens Vjesta en daar moest je heel erg hard voor wegrennen. De meeste paarden rennen weg in de ruimte die het touw hen bied, en blijven dus rondjes om je heen draaien. Vjesta niet, die rent de kant op die toevallig in het verlengde ligt van de waar ze naar kijkt. En dat is dus ontzettend zwaar, want de stok moest haar aan blijven raken. Uiteindelijk heeft Sandra haar van om overgenomen en Eef de stok. En samen hebben zij het voor elkaar gekregen dat ze Vjesta er iig mee aan mochten raken. Om eventjes de druk eraf te laten zijn we over het hout gaan wandelen, en dat ging perfect. Ook een paraplu was totaal niet eng, en een doek over haar ogen was zo mogelijk nog minder eng, ze liep blind met me mee. We hebben een kwartiertje gehouden, waarbij Vjesta weer lekker op stal mocht om eventjes bij te komen.
Na de pauze zijn we er nog eventjes mee doorgegaan. Uiteindelijk steigerde Vjesta naar de stok, wat een goed teken is, omdat paarden liever vluchten dan aanvallen, dus een aanval is het laatste middel voor ze zich overgeven. En daarna, inderdaad, mochten we alles doen met de stok zonder dat ze iets deed, en konden we de lijn zelfs op de grond leggen.
Hierna was het al weer 5 uur, en hebben we Vjesta weer opgeladen, om naar huis te gaan. Ik mocht gelukkig mijn hooinet daar nog een keertje vullen, zodat Vjesta lekker kon eten op de terugweg.
Al met al een super leerzame en leuke dag, zeker voor herhaling vatbaar!
We waren om half acht 's morgens al op stal . Vjesta gepakt, beenbeschermers om, staart gebandageerd en opgeladen (lang leve een paard wat zo de trailer op dendert).
Onderweg hebben we ons heel erg hard af staan vragen of Vjesta er nog wel was, het was zo stil achterin. Na ruim 1,5 uur rijden kwamen we aan in hoge Mierde (waar ook stal Bartels is) kwamen we aan bij de paardelarij. Daar bleek waarom Vjesta zo stil was: het hele hooinet was leeg gegaan . We werden verwelkomd door Eef en Sandra, die die dag de cursus deden. Uitgeladen, beenbeschermers en bandage weer af, en toen kon ze naar haar stal toe. een prettige verrassing toen we de stal binnen stapten: het was een oude merriebox, dus 5x4. Een mooie laag vlas op de grond, waar Vjesta onmiddellijk een hap van nam . Domme doos. Ze spuugde het ook net zo hard weer uit, met een hoofd erbij: dit is NIET lekker. Ik mocht kiezen of ze hooi of kuil zou krijgen dus Vjesta kreeg n grote berg kuil. Die vermaakte zich wel.
Wij begonnen met een kop koffie en thee terwijl we een video keken over Monty Roberts zijn join up. Daarna liet Sandra zien op Suzie hoe een join up gaat. We mochten allemaal even proberen hoe een paard reageert als de join up is gedaan. Ze liep keurig achter je aan, stond netjes stil als jij ook stilstond. Echt super.
Daarna moesten we op elkaar uit proberen hoe een join up gaat, de een als paard en de ander als mens. Daardoor let je meer op je eigen houding als je het echt gaat doen.
En toen was het moment daar, we mochten een join up gaan doen met onze eigen paarden. Een voor een haalden we ze richting de round penn om te zien hoe ze het zouden doen. Vjesta mocht als 2de. Ik had haar gehaald, beenbeschermers om gedaan en richting round penn. Eerst een paar rondjes gelopen om haar te laten zien waar ze was. Ik kreeg de vraag hoe ik dacht dat ze erop zou reageren. Mijn antwoord: 'ik denk dat ze zwaar beledigd is'. En dat was idd iets waar ik rekening mee moest gaan houden. Tijdens het lopen liep Vjesta namelijk al grotendeels voor me uit (ik bij haar schouder) ipv achter me (haar hoofd bij mijn schouder). En beledigd was ze. Ze probeerde steeds in mijn ruimte te komen door de cirkel kleiner te maken, waarbij ik haar weer naar buiten moest sturen, omdat ze niet in mijn persoonlijke ruimte mag komen. Uiteindelijk wegdraaien en hopen dat ze naar me toe kwam. En dat deed ze . Nog ff rondjes gelopen waarbij ze netjes achter me bleef en meeliep.
Na de join ups hadden we lunch, waar iedereen als hongerige beesten op aanviel. Na de lunch mochten we een stuk in de trailer rijden. Alle cursisten in de trailer, en rijden maar. Eerst een stuk te snel, en daarna zoals het hoort. en het scheelt zo veel, of er rustig word gereden in bochten en drempels over.
Na het trailerrijden was het tijd voor de schriktraining. Er was een lange stok met plastic zakken aan het uiteinde, een plastic zijl, een soort van houten vlonder en er waren paraplu’s. De tinkers deden er allemaal niets naar uit, en zelfs het pony’tje waarvan ze het idee hadden dat ze weleens gek zou kunnen worden was keurig braaf. Dus ik mocht Vjesta halen. Voor de veiligheid eventjes een Monty Robberts trainingshalster om gedaan, met een leadrope eraan, gezien ze het vermoeden hadden dat Vjesta weleens fel zou kunnen zijn. En dat bleek nodig. Vjesta wilde best op het zeil stappen, maar zodra ze erop stond wilde ze er ook zo snel mogelijk weer vanaf. En dat ging met het nodige geweld. Het idee was dat zodra je paard rustig was, je de 'enge' prikkel weg mocht halen, zodat ze leerden dat het loont om stil te blijven staan. Vjesta was het er niet mee eens. Maar uiteindelijk ging het zeil prima.
En toen kwam de stok. Die stok die was een tijger volgens Vjesta en daar moest je heel erg hard voor wegrennen. De meeste paarden rennen weg in de ruimte die het touw hen bied, en blijven dus rondjes om je heen draaien. Vjesta niet, die rent de kant op die toevallig in het verlengde ligt van de waar ze naar kijkt. En dat is dus ontzettend zwaar, want de stok moest haar aan blijven raken. Uiteindelijk heeft Sandra haar van om overgenomen en Eef de stok. En samen hebben zij het voor elkaar gekregen dat ze Vjesta er iig mee aan mochten raken. Om eventjes de druk eraf te laten zijn we over het hout gaan wandelen, en dat ging perfect. Ook een paraplu was totaal niet eng, en een doek over haar ogen was zo mogelijk nog minder eng, ze liep blind met me mee. We hebben een kwartiertje gehouden, waarbij Vjesta weer lekker op stal mocht om eventjes bij te komen.
Na de pauze zijn we er nog eventjes mee doorgegaan. Uiteindelijk steigerde Vjesta naar de stok, wat een goed teken is, omdat paarden liever vluchten dan aanvallen, dus een aanval is het laatste middel voor ze zich overgeven. En daarna, inderdaad, mochten we alles doen met de stok zonder dat ze iets deed, en konden we de lijn zelfs op de grond leggen.
Hierna was het al weer 5 uur, en hebben we Vjesta weer opgeladen, om naar huis te gaan. Ik mocht gelukkig mijn hooinet daar nog een keertje vullen, zodat Vjesta lekker kon eten op de terugweg.
Al met al een super leerzame en leuke dag, zeker voor herhaling vatbaar!
