Gewoon een bijzondere dag...
Geplaatst: vr 01 feb 2008, 11:11
Er zijn van die dagen, dat je naar je paardje gaat en je doet je ding. Stal uitmesten, wei uitmesten, paard verzorgen, nog even rijden...
Routinewerk. Je doet het gewoon, omdat het erbij hoort en/of omdat het moet. Van jezelf, van andere mensen of door de omstandigheden.
Natuurlijk is het leuk, want het is je hobby en dus doe je het graag
(sommige mensen ervaren voornamelijk het eerste stukje, ik vraag me dan wel eens af waarom ze nou eigenlijk een paard hebben... Maar dat terzijde)
Het gaat ook wel okee en je bent best tevreden, maar verder is het niet echt een speciale dag. Net als gisteren en waarschijnlijk net als morgen.
Er zitten echter ook van die dagen tussen, dat het net lijkt of je alles veel scherper ziet. Je hebt dan ook de rust in je om dat zo te kunnen zien. Alsof je ineens weer heel duidelijk voelt, waarom je voor een paard hebt gekozen en waarom specifiek voor dit paard. Zo'n jij&ik, wij samen gevoel, alles klopt, jij begrijpt hem en hij jou. Je bent zomaar even heel dicht bij elkaar.
En dan hoef je helemaal geen grote prestatie neer te zetten of eindelijk dat ene doel te bereiken, het blijkt eerder uit al die kleine dingetjes dat jullie echt kameraadjes zijn, elkaar aanvullen.
Zo'n dag had ik vandaag met Zico.
We hebben eigenlijk niks bijzonders gedaan, gewoon een rondje door het bos gemaakt. Ik had het bitloze hoofdstel weer eens helemaal schoongemaakt en we waren allebei ontspannen. Een waterig zonnetje, ruisende bomen, een los teugeltje. Samen alleen op de wereld. Lekker een beetje alles op ons in laten werken.
Na het rijden natuurlijk nog even verzorgd, en -gek genoeg naar aanleiding van een cursus op m'n werk- voor het eerst een soort T-Touch bij Zico gedaan. Heel zijn lichaam met m'n vlakke handen stevig 'afgestreken' om hem te laten ervaren dat oren, staart en benen ook nog onderdeel zijn van hem zelf.
Zico stond los in de poetsplaats zoals wel vaker, en vond die behandeling heerlijk Hij stond heel ontspannen en toch op me te letten, af en toe keek hij even rustig om naar wat ik aan het doen was. En daar kreeg ik zo'n warm gevoel van! Hij straalde zo'n vertrouwen uit.
Hij is daarna helemaal los met me meegelopen naar de wei zonder ook maar 1 graas-poging onderweg. En daar was het magische moment voorbij want meneer had natuurlijk dorst en moest bovendien zijn weidemaatje even begroeten.
Maar ik heb enorm genoten van deze ochtend en hoop dat er nog vele van zulke zullen volgen in de toekomst! Ben echt stapelgek op m'n grote paardenvriend
Routinewerk. Je doet het gewoon, omdat het erbij hoort en/of omdat het moet. Van jezelf, van andere mensen of door de omstandigheden.
Natuurlijk is het leuk, want het is je hobby en dus doe je het graag
(sommige mensen ervaren voornamelijk het eerste stukje, ik vraag me dan wel eens af waarom ze nou eigenlijk een paard hebben... Maar dat terzijde)
Het gaat ook wel okee en je bent best tevreden, maar verder is het niet echt een speciale dag. Net als gisteren en waarschijnlijk net als morgen.
Er zitten echter ook van die dagen tussen, dat het net lijkt of je alles veel scherper ziet. Je hebt dan ook de rust in je om dat zo te kunnen zien. Alsof je ineens weer heel duidelijk voelt, waarom je voor een paard hebt gekozen en waarom specifiek voor dit paard. Zo'n jij&ik, wij samen gevoel, alles klopt, jij begrijpt hem en hij jou. Je bent zomaar even heel dicht bij elkaar.
En dan hoef je helemaal geen grote prestatie neer te zetten of eindelijk dat ene doel te bereiken, het blijkt eerder uit al die kleine dingetjes dat jullie echt kameraadjes zijn, elkaar aanvullen.
Zo'n dag had ik vandaag met Zico.
We hebben eigenlijk niks bijzonders gedaan, gewoon een rondje door het bos gemaakt. Ik had het bitloze hoofdstel weer eens helemaal schoongemaakt en we waren allebei ontspannen. Een waterig zonnetje, ruisende bomen, een los teugeltje. Samen alleen op de wereld. Lekker een beetje alles op ons in laten werken.
Na het rijden natuurlijk nog even verzorgd, en -gek genoeg naar aanleiding van een cursus op m'n werk- voor het eerst een soort T-Touch bij Zico gedaan. Heel zijn lichaam met m'n vlakke handen stevig 'afgestreken' om hem te laten ervaren dat oren, staart en benen ook nog onderdeel zijn van hem zelf.
Zico stond los in de poetsplaats zoals wel vaker, en vond die behandeling heerlijk
Hij stond heel ontspannen en toch op me te letten, af en toe keek hij even rustig om naar wat ik aan het doen was. En daar kreeg ik zo'n warm gevoel van! Hij straalde zo'n vertrouwen uit.Hij is daarna helemaal los met me meegelopen naar de wei zonder ook maar 1 graas-poging onderweg. En daar was het magische moment voorbij
want meneer had natuurlijk dorst en moest bovendien zijn weidemaatje even begroeten. Maar ik heb enorm genoten van deze ochtend en hoop dat er nog vele van zulke zullen volgen in de toekomst! Ben echt stapelgek op m'n grote paardenvriend