De stalhouder waar ik sta is vannacht of vanmorgen vroeg plotseling overleden. Hij was pas 67 jaar had nog wilde plannen, maar helaas het mocht niet meer zo zijn.
Ik ben echt diep geschokt, wij allemaal op onze stal, we waren als zijn dochters voor hem, en hij voor ons een tweede vader. We mochten alles, 's middags gezellig bij hem in huis koffie drinken of als je honger had een broodje pakken, met pindakaas, die hij speciaal voor ons in huis haalde. Ook als je weg wilde naar het bos, strand, wedstrijd of iets dergelijks mocht je altijd zijn auto en trailer lenen. Waar vind je nog zo'n man!
Iedereen die er komt loopt daar al rond sinds klein meisje of jongen. Iedereen vraagt zich af waarom nou hij. Hij die alles voor een ander over had, genoot als anderen genoten, wilde dat iedereen plezier had met zijn paard, hij, hij is niet meer.
Nadat ik hem vanmiddag gezien heb, liggend in zijn bed komt een beetje het besef, hij is echt niet meer. Hij lag daar met een smile op zijn gezicht, zoals hij altijd was. Altijd vrolijk en nooit echt chagarijnig. Vele mooie herinneringen koesteren wij. We hebben genoten van deze prachtige vent.
Bij de gedachte dat Stal vis 'de beste die er is' nooit meer dezelfde zou zijn, is heel raar. En dan komen nog de vragen, hoe nu verder?
Kunnen wij met onze paarden , 30 stuks in totaal, daar blijven staan, moeten we weg, zo ja hoe snel, wie gaat de stal tot die tijd runnen en ga maar door.
Onderling hebben we een schema opgemaakt wie er wanneer is om te voeren, mesten, buiten en binnen zetten van de paarden.
Wij blijven hier nu achter met vele mooie momenten die wij met hem gekend hebben. Hij is waarschijnlijk door een dubbele hart aanval overleden, een snelle en pijnlose dood, wie wil dit nou niet!
We zullen hem missen.
Vera 
Finnea, v. Timor x Woudina v. Bjorkmann 
