Zanouk naar haar eerste paarden-les
Geplaatst: wo 25 apr 2007, 17:48
Jawel.. gister smste Sandra voor de grap of ze Zanouk alvast uit het land moest halen voor de les als ze er eerder zou zijn dan ik...
Ik heb in eerste instantie terug gesmst dat ik nog even ging nadenken met wie ik zou gaan lessen tussen de ‘grote’ paarden. (m’n rijvereniging heeft er een jáár over moeten nadenken of er nou wel of geen pony’s (lees: Nienke met fjord) bij de paarden mochten komen rijden).
's Avonds op stal hadden Sandra en ik in overleg besloten dat ik zou gaan met de pony die het liefst op me af kwam lopen, ik bedoel, je moet het toch enigszins kunnen onderbouwen waarom je nu opeens met je andere poonie naar de club komt..
En Zanouk kwam uiteraard hinnikend op me af omdat ze me zo ontzettend lief vindt.
Etenstijd heeft hier uiteraard niets mee te maken.
Samen met Sandra en Lotus langs de weg naar de rijvereniging gestapt. Zanouk voorop, want ja als je op dat grote bange paard moet wachten kom je nooit ergens
Ook langs de Connexion-bus komen, die op zijn staakdag met pech langs de weg was komen te staan en moest worden weggesleept door een grote gele auto,was geen probleem.
Hoewel, geen probleem, eng was hij wel, maar Zanouk heeft de vreemde gewoonte om recht op de dingen waar ze bang voor (of nieuwsgierig naar?) is af te lopen.
Gelukkig was de buschauffeur zo vriendelijk om Zanouk te laten weten dat het géén paard was waar ze nu aan aan het ruiken was en konden we weer verder.
Bij de rijvereniging even gemeld dat dit níet Tasja was (‘oh hij lijkt er wel op’), dat ze hier voor het eerst ging rijden, tussen andere ‘grote’ paarden en dat het stuur het misschien zou kunnen begeven.
In de bak is Zanouk welgeteld één hele keer geschrokken van een omgeploegd hoopje grond (bewoond door bakkabouters hoor, dat wel) aan de ‘bosjes-kant’ van de bak en voor de rest heeft ze braaf haar rondjes gelopen en zocht ze in draf lekker m’n hand op, alsof ze nog nooit anders heeft gedaan
Tussendoor wel veel gestapt want haar conditie is het nog niet helemaal en stiekem denk ik dat ze het allemaal toch wel zo spannend vond dat ze het er wat warm van kreeg.
Ook de instructrice van de rijvereniging heeft net als mijn instructrice geconstateerd dat Zanouk een ‘doodloper’ is. Iets vriendelijker geformuleerd: ze zal zelf niet zomaar aangeven dat ze moe is of geen zin meer heeft, ze gaat gewoon door.
Dit was ook wel duidelijk aan het eind van het half uurtje, ze was zeiknat, ik heb haar aan de hand rondgestapt het laatste kwartiertje van de les.
Hierna dacht Zanouk gelijk dat ze helemaal klaar was en wel alvast kon rollen. Want: zo’n zadel zit misschien wat in de weg bij het rollen, maar als je jeuk hebt moet je krabben toch?
Ik heb in eerste instantie terug gesmst dat ik nog even ging nadenken met wie ik zou gaan lessen tussen de ‘grote’ paarden. (m’n rijvereniging heeft er een jáár over moeten nadenken of er nou wel of geen pony’s (lees: Nienke met fjord) bij de paarden mochten komen rijden).
's Avonds op stal hadden Sandra en ik in overleg besloten dat ik zou gaan met de pony die het liefst op me af kwam lopen, ik bedoel, je moet het toch enigszins kunnen onderbouwen waarom je nu opeens met je andere poonie naar de club komt..
En Zanouk kwam uiteraard hinnikend op me af omdat ze me zo ontzettend lief vindt.
Etenstijd heeft hier uiteraard niets mee te maken.
Samen met Sandra en Lotus langs de weg naar de rijvereniging gestapt. Zanouk voorop, want ja als je op dat grote bange paard moet wachten kom je nooit ergens
Ook langs de Connexion-bus komen, die op zijn staakdag met pech langs de weg was komen te staan en moest worden weggesleept door een grote gele auto,was geen probleem.
Hoewel, geen probleem, eng was hij wel, maar Zanouk heeft de vreemde gewoonte om recht op de dingen waar ze bang voor (of nieuwsgierig naar?) is af te lopen.
Gelukkig was de buschauffeur zo vriendelijk om Zanouk te laten weten dat het géén paard was waar ze nu aan aan het ruiken was en konden we weer verder.
Bij de rijvereniging even gemeld dat dit níet Tasja was (‘oh hij lijkt er wel op’), dat ze hier voor het eerst ging rijden, tussen andere ‘grote’ paarden en dat het stuur het misschien zou kunnen begeven.
In de bak is Zanouk welgeteld één hele keer geschrokken van een omgeploegd hoopje grond (bewoond door bakkabouters hoor, dat wel) aan de ‘bosjes-kant’ van de bak en voor de rest heeft ze braaf haar rondjes gelopen en zocht ze in draf lekker m’n hand op, alsof ze nog nooit anders heeft gedaan
Tussendoor wel veel gestapt want haar conditie is het nog niet helemaal en stiekem denk ik dat ze het allemaal toch wel zo spannend vond dat ze het er wat warm van kreeg.
Ook de instructrice van de rijvereniging heeft net als mijn instructrice geconstateerd dat Zanouk een ‘doodloper’ is. Iets vriendelijker geformuleerd: ze zal zelf niet zomaar aangeven dat ze moe is of geen zin meer heeft, ze gaat gewoon door.
Dit was ook wel duidelijk aan het eind van het half uurtje, ze was zeiknat, ik heb haar aan de hand rondgestapt het laatste kwartiertje van de les.
Hierna dacht Zanouk gelijk dat ze helemaal klaar was en wel alvast kon rollen. Want: zo’n zadel zit misschien wat in de weg bij het rollen, maar als je jeuk hebt moet je krabben toch?
