Wat er is gebeurd kun je lezen bij Babynieuws.... (http://www.fjordenwereld.nl/phpBB2/view ... hp?t=15215)
Ik heb echt hele heftige dagen achter de rug. Kan nu pas voor het eerst weer helder denken en een beetje normaal doen.
Ik had van tevoren nooit gedacht dat het zo'n impact op je leven kan hebben om zo'n dood veulentje te zien, jouw dode veulentje.....
Toen het net was gebeurd was ik heel realistisch en had ik mijn gevoel op nul gezet. Ik dacht alleen maar: "Gelukkig, Doortje is er nog en het gaat goed met haar. Tja, en van het veulen is het zonde."
Maar dan de volgende dag, toen Fiego helemaal mooi opgedroogd was, toen kwamen de echte tranen pas.
Het besef van verlies. De oneerlijkheid. De 'waarom' vragen....Hij is gewoon zo mooi, zo volgroeit. Helemaal zoals ik gehoopt had dat hij zou zijn. Zijn vachtje is echt heel zacht. Hij heeft een zwarte aalstreep over zijn ruggetje lopen. Hij heeft een piepklein wit kolletje op zijn kopje.
Een wit vlekje onder aan zijn rug en op zijn schoftje. Verder is hij heel donker bruin van kleur met witte beentjes..... Helemaal mijn mannetje!Hij is te perfect te lief om dood te zijn.... Dit gaat zo tegen alles in dat je helemaal verward raakt. Ieder moment verwacht je dat hij opstaat en weg loopt. Dat hij om zijn mama roept. Dat hij gaat drinken bij Doortje, gaat spelen, gaat slapen......
Ik kan het niet uitleggen wat er de laatste dagen door me heen is gegaan. Niks in mijn leven lijkt goed te gaan. Niks in ons gezin......
Zo veel dingen lijken fout te gaan.
We keken daarom echt allemaal zo naar Fiego uit. Iets goeds, iest moois, nieuw leven! Hij zou zo veel goedmaken, hij was zo welkom. We telden met ons allen de dagen af.....
En dan word hij geboren, te vroeg, helemaal perfect, helemaal mooi, alleen dood en koud.....
Waarom is dit ons niet gegunt? We hadden zo op hem gehoopt. We zijn zo goed geweest voor Doortje..... En nu dit..... Nee, ik denk dat het nog een hele tijd duurt voordat we het echt kunnen beseffen allemaal en het een plaatsje kunnen geven.
Mijn moeder heeft ook een goede klap gehad. Zij wist vanaf het moment dat Doortje bij ons kwam dat ze geen gezond veulentje zou krijgen. Maar ze heeft mij dit nooit verteld omdat ik me er zo op verheugde en omdat ze vaak dacht: "Het valt misschien mee, misschien heb ik het fout." En na elke dag: "Gelukkig, er is weer een dag voorbij!"
En die dag dat het gebeurde trok iets haar naar het stalletje, naar Doortje. Ze zag de wortels liggen die ze eigenlijk die ochtend al wilde geven aan Doortje en Mabel en ging die brengen.
En toen ze Doortje zag dacht ze: ''Zie nou wel, nu heb ik het toch goed gehad..... Waarom in vredesnaam, waarom??"
Ze heeft echt uren in de schuur gehuild bij Fiego omdat hij zo mooi en perfect is en waarom hij toch geen kans mocht krijgen bij ons. Mijn moeder kan er niet mee omgaan. Ze kon hem niet zien of ze ging huilen. Ook nu heeft ze nog vaak de tranen in de ogen.
Ook omdat Doortje zoveel pijn heeft gehad. Ze kan dit soort dingen niet aanzien.... Ze is helemaal van slag.....
Ik vind dit heel heftig om mijn moeder zo te zien. Maar ook heel bijzonder dat ze zo van Doortje houd en van mij... Ze had het me zo gegund, zo ontzettend en toen ze me daar verloren in de wei zag zitten met een kindloos paardje bij een dood veulentje is er echt wat geknapt in haar..... Het was mijn droom.... Ik leefde echt helemaal mee met Doortje, had het nergens anders over. Was al naar halstertjes aan het kijken en op internetsites alles opgezocht over de dracht en bevalling van een paard. Ik stond op het punt om een tentje te kopen voor in de wei als Doortje op het punt stond te bevallen.
Bam, weg je droom en je roze wolk.....
En dat in nog geen uur tijd.....Telkens als ik Doortje zie dan vind ik dat hartverscheurend.... Wat zou zij voelen en nog snappen van wat er gebeurd is???
Gisteren heb ik nog een hele boel foto's gemaakt van mijn mannetje. Dat komt op anderen misschien raar over om foto's van een dood veulentje te maken, maar ik vind het fijn voor het verwerkingsproces. Om een tastbaar iets te hebben van Fiego die er maar zo kort geweest is..... Ook zag hij er zo mooi uit dat ik het niet eng vond. Hij zag er eerder uit om zo op te pakken en op schoot te nemen. Niet eng en dood...... Wat ik wel verwacht had eerst.
Ik heb ook nog een plukje van de manen en staart geknipt.
En gisterenavond moest ik hem in een kruiwagen aan de weg zetten zodat de kadaverdienst hem de volgende dag op kon komen halen. Zo heftig, zo emotioneel.....
Je weet dat het dan écht over is. Dat je hem niet meer kunt zien en aanraken en aan andere mensen die zo hebben mee geleefd kunt laten zien.... Over en uit.....
Vanmiddag werd hij opgehaald.... Ik heb niet gekeken, dat kon ik gewoon niet.
Doortje stond nietsvermoedend in de wei (gelukkig maar!) echt vreemd. Haar veulen word weggevoerd en zij staat daar nog altijd iets droevig in de wei....
Ik heb de vrachtwagen nog wel weg zien rijden, en ik dacht echt: "Daar gaat mijn kleine mannetje mee met het oud vuil
terwijl hij hier in de wei had moeten spelen. Hij had een mooi leven hier moeten hebben met Doortje en Mabel. We hadden lekker van hem moeten kunnen genieten nu......"Niks is minder waar helaas.....
Achteraf gezien dus veel heftiger allemaal dan dat ik van tevoren had gedacht. Heel pijnlijk, heel onnatuurlijk.
Ik ben er nu echt ziek van, keelpijn, hoofdpijn en verhoging.... Waardoor je ook weer labieler bent en alles nog zwarter ziet.....
Toch is het fijn dat Fiego nu weg is.
Toen hij er nog was moest ik telkens kijken. Telkens werd ik naar de schuur getrokken en moest ik hem zien, want nu kon het nog.. En dan kwamen de tranen weer, dan kwam mijn moeder weer, ook in tranen....
Wel heel fijn dat we zo afscheid van hem konden nemen en hem nog een tijdje konden zien en het meer een plekje konden geven.
Maar het is ook fijn dat hij nu weg is. Nu is het echt over en uit. Nu heb ik er ook meer vrede mee.
Ik heb Doortje net helemaal lekker schoongemaakt en Mabel geknipt en gewassen. En we beginnen weer opnieuw, met een schone lei.
Het zal niet gemakkelijk zijn, en ik ben Fiego ook nog lang niet vergeten. Ik denk nog steeds: "Hij had in de wei moeten lopen, zo'n mooi beestje" Maar ik heb er wel meer vrede mee en kan beter met dit gevoel omgaan.
Life goes on.......
Groetjes Jessica
Mijn mooie shet meiske MOOIKE!!! 
Ik zou dat niet kunnen zo. Nogmaals heel veel sterkte 
