en ja , ook ik zit hier te huilen..Wat is zoiets toch moeilijk..

She's in your heart forever, Memory's don't walk away.

Heel herkenbaar, dit had ik in het begin ook heel erg met Skreialauraatje schreef:Dank jullie allemaal.
Het is allemaal nog zo onwerkelijk... alsof ze nog gewoon in de wei loopt. Gister toen ik naar huis ging, wilde ik nog even stoppen op stal... Zo stom.
En dan thuis alle spulletjes uit de auto halen. Haar mooie nieuwe halster en nieuwe deken...
Kan me gewoon nog niet voorstellen dat ze er echt niet meer is. Dat ik nooit meer begroet wordt met haar zachte hinnikje... Nooit meer lekker boscrossen. Nooit meer even een knuffel brengen...
En dit weekend is het een jaar geleden dat papa overleden is. Dus het is ook nog dezelfde tijd.
Allemaal zo moeilijk.
Wij hebben expres gekozen om het op de Uithof te laten doen en niet op stal. San heeft een vreselijke hekel aan naalden (toen ze de ziekte van Lyme had, dagelijks 2x geprikt en zodoende een angst voor naalden opgelopen); zo erg, dat ze dan echt niet meer te houden is.Lovemischa schreef:Wegbrengen lijkt me ondraaglijk pijnlijk. Ik ben blij dat ik ze hier thuis heb kunnen laten gaan.....
Ja, als ze al zo lang met andere paarden lopen net als bij jou, dan is dat beter denk ikLovemischa schreef:gelukkig is er geen mens gelijk. Jullie hebben ongetwijfeld gedaan wat voor Sandra het beste wasIk vond het erg fijn dat Jackie en Diëgo hier nog een paar uur gelegen hebben zodat de andere paarden afscheid konden nemen. Maar niet iedereen wil dat of heeft daar de mogelijkheid voor.