Gister konden we op het land rijden: bevroren grond en genoeg sneeuw.
Na vijf weken van poetsen, volgde er nu ook eindelijk weer een hoofdstel en een zadel. En haar losrijdeken natuurlijk. Want het was koud, erg koud. De dappere meisjes die zo graag willen leren ponyrijden, dat de vrieskou hen er niet van weerhield om te komen rijden, kwamen met ijs in hun haartjes terug van het land.
Dapper als ik was, of naïef, net hoe je het bekijkt, dacht ik gelijk op ponylief te stappen om te voorkomen dat ze zichzelf onderuit zou werken aan een longeerlijn. Bij het land aangekomen, waar ook de schapen, die door Zanouk zijn omgedoopt tot schaapmonsters, vlakbij verblijven bleek ponylief helemaal niet meer stil te kunnen staan. Wel snurken, schrikken, wegspringen en héél hard achteruit als ze stil moest staan.
Toch maar even de longeerlijn geleend, leskinderen even aan de hand van de instructie laten stappen, terwijl ponylief zich aan de longeerlijn mocht uitleven, op goed geluk de lijn voorzichtig langer laten worden, pony weggestuurd en gehoopt dat ze in ieder geval niet onderuit zou gaan, zo in de sneeuw, met haar zadel nog op, beugels omlaag, want beugels opsteken was nu wel het laatste waar pony tijd voor had.
Pony gedroeg zich wonderbaarlijk goed, ze ging hard, op een iets te kleine volte, struikelde door haar fratsen een keer over en door de sneeuw heen, maar bedacht na een paar minuten idioterie toch wel weer dat ‘ho’ ook echt ‘ho’ was.
Longeerlijn er weer af, pony stilzetten was wat lastig. Héél hard achteruit, al draaiend naar de schaapmonsters, zodat ze zich misschien toch nog even wat drukker kon maken. Even van mijn stiltaan-als-ik-opstap-principe afgestapt en gewoon heel snel gaan zitten, teugels op maat, pony opzij gezet en jawel, er bleek zowaar gewoon een stuur en rem op te zitten. Zolang ze maar niet écht stil hoefde te staan.
Na een hoop heen en weer gezwalk door het land, stiekem steeds een stukje verder het ‘gevaarlijke’ land in sturend, een voorzichtig drafje ingezet. Pony begreep niets van die voorzichtigheid, schudde eens met haar hoofd, bleef om de stap briesen en probeerde op een vriendelijke manier toch wat harder te gaan, maar was met wat stuurwerk ook best in een rustig draftempo te rijden. Slangenvoltes, bochtjes en wijken, om de toch wat kwetsbare 'stuurbaarheid' te behouden, voor zover dat ging, al ploegend door de sneeuw en toen, nog net niet op verzoek van pony, toch ook maar een ‘galopje’ ingezet. Van een galopje was alleen geen sprake. Pony was zo in haar element, die gaf het gevoel dat ze bezig was op te stijgen, heerlijk te sturen, niks geen gedram om weg te komen van de schaapen of een enorme hals opzetten om zo juist even extra naar de schaapmonsters te kunnen kijken. Ze was aan het werk.
De leskinderen bleken ondertussen uit het land te zijn vertrokken, ik had het niet gemerkt. Pony ook niet, die was in haar element net als ik.
De mist kwam wat meer opzetten, het zicht werd wat minder en toen waren we even helemaal alleen pony en ik, in de sneeuw, samen bezig en met niets anders.
Heerlijk.
Sneeuw-rij-foto's van vandaag staan bij de foto's
