Zondag hadden Pj en ik weer les zoals vanouds in de Quarteio. Nu Jaldiña hier aan huis staat lessen we weer met zijn tweetjes met de manegepaarden. Ik wist al welk paard het voor mij zou worden. Ik krijg altijd Cariño, de Cruzado van de manegebaas onder mijn kont geschoven. Een hele eer, maar brengt ook veel faalangst met zich mee elke keer en Cariño is niet van de poes: als hij doorheeft dat hij kan spelen, dan sta je een hele les aan de poort en doet hij niks. Vraag je het niet goed, dan doet hij het niet. maw: een schitterend leerpaard dat me al de nodige frustraties heeft bezorgd... Er zijn al mensen weggebleven omwille van Cariño

(domme mensen, want als je luistert naar de instructrice, dan lukt het wel, maar blijkbaar kunnen sommige ruiters dat niet...)
Met een glimlach van oor tot oor kwam Joel me in zijn sterk geaccenteerde Nederlands me vertellen dat hij een cadeautje voor me gemaakt had... Cariño stond in zijn stal op me te wachten, maar had de dag ervoor op de wei -althans wat daarvan overschoot... 't was meer een modderpoel- gestaan. Zwart! Niet normaal! Nog nooit zo'n vuil paard gezien, Jaldiña erbij geteld en dat is ook een serieus moddervrouwtje. Ik beginnen poetsen met Pieterjan die me vooral niet hielp maar zich aan de kant van de baas schaarde en lachend toekeek hoe ik die ezelsgrijze bovenlaag van Cariño af pelde (gelukkig hielp een vriendin, die al klaar was met haar paard, me wél!). Na een halfuur was hij acceptabel (ik kon er min of meer een zadel opleggen) en heb ik snel opgezadeld. We waren met zijn vieren in de les en Joel (de baas) ging met de merrie van de vriendin die me geholpen had aan de grond werken.
Nu moet je weten dat Niño een echte macho is. Heeft nog niet echt door dat hij geruind is als het om mooie dames gaat, en de merrie waar Joel mee werkt is een wel érg mooie dame! Van tijd tot tijd voelde het echt alsof ik op een brokje dynamiet zat, maar hij bleef mooi onder me. Ook tijdens de gekke uitspattingen van die merrie en zélfs wanneer ze (geheel expres) langs mijn neus weg werd gestuurd of onder meneers neus werd geparkeerd. Tot de draf... Draven met Cariño is geen cadeau, echt bijna niet uit te zitten, tenzij je hem in een goeie kadans weet te krijgen met je zit, dan gaat hij zelf bijna zitten en dan is hij prachtig. Helaas lukte me dat nooit. Tot vandaag! Eventjes dan... Vertrekken in draf verliep nogal ehm... haastig... maar opeens had ik hem

Blij dat ik was!!! Tot Xilia, die merrie dus, het even te bont maakte. Natuurlijk wil je als wouldbehengst die merrie laten zien wat je in huis hebt! Ik lette een nanoseconde niet op en weg was Cariño, in een uiterst comfortabele galop, die uitdraaide op een boksalvo van jewelste. Als hij zo begint, dan is er ook geen ophouden aan. Vooral niet als je als ruiter alleen maar denkt aan blijven zitten en stoppen eventjes bijzaak wordt. Had niet echt het gevoel dat ik ging vallen, maar hij haalde toch lelijk uit. Wilde me er echt af, de etter

Toen ik hem dan zelf bijna terughad kwam Joel eindelijk tussenbeide en zei ie het magische woord "ho", wat bij Cariño (als hij het zegt tenminste) altijd werkt. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen... Wat ik echter niet doorhad was dat ik uit reflex mijn teugels veel te kort had genomen, waar Cariño echt knetter van wordt en dus een tweede poging deed. Poging één kon ik echt niet om lachen, poging twee was mijn eigen stomme schuld. Voel me er nog steeds een

om... Heb wel waar voor mijn lesgeld gekregen
Ik heb de rest van de drafoefeningen eventjes moeten passen, instructrice was blijkbaar nogal geschrokken en iedereen was tamelijk verbaasd dat ik niet naar het andere eind van de piste gekatapulteerd was... Het zag er blijkbaar lelijker uit dan het voelde. Kon ik gelijk even op adem komen. Terwijl de rest aan het draven was moest ik soepelheidsoefeningen met em gaan doen. His favorite

wordt hij echt pissig van, dus dat was precies wat hij nodig had.. Cirkels vergroten en weer verkleinen, achterhand verplaatsen op de cirkel, schouderbinnenwaarts en op het einde kreeg ik zelfs een niet onaardige keertwending om de voorhand en kon ik hem echt alleen zijwaarts laten wijken. Mijn instructrice zag zijn blik veranderen (en ik voelde het ook) van "wacht maar, dadelijk heb ik je weer liggen" naar "ok! ok! Ik weet het! Ik zal braaf zijn!". We waren allebei stikkapot na die les denk ik

Maar ik heb met een heel positief gevoel kunnen afsluiten, al voel ik me nog steeds een oen dat ik zo in zijn mond zat op een gegeven moment...
Nadien heb ik thuis ook nog eens heerlijk met Falco kunnen werken. Hij had een geweldig goeie dag! Pieterjan zette ook knap werk met Jaldiña neer. Ze is hier echt thuis, zo rustig en koel in het hoofd (het kan zo'n heethoofd zijn) Alleen jammer dat ik die goeie lijn niet kan doortrekken vandaag met de blubber hier...