We waren vroeg aanwezig en schreven ons in voor 70cm en 80cm. We waren de enige koudbloedjes. Om zeven uur begonnen ze met 50cm parcours, met allemaal van die leuke kleine sportponys. Losrijden en wachten kon in de 2e binnenbak. Daar stonden ook 2 oefensprongen. Luxe hoor, 2 grote binnenbakken (en ze hebben ook nog een enorme buitenbak, maar die was te hard en koud).
We moesten erg lang wachten, pas om half negen waren we aan de beurt voor de 70cm. Anderhalf uur inrijden is wel erg lang, maar dat kwam ook doordat een ponyruitertje was gevallen. Mijn parcours ging supergoed, lekker tempo, goed te sturen. Ik moet er alleen op letten dat ik niet te vroeg naar voren ga, dat ik echt wacht tot ze springt.
Toen wachten op de 80cm. Ondertussen waren de kleine ponys verdwenen en reden we tussen de grotere sportponys en paarden. We hoorden dat iemand anders van onze club, Danielle, flink was gevallen met haar parcours. Dus even kijken hoe erg het was. Ze was in een snelle bocht naast haar paard terecht gekomen en ze kon niet meer op haar enkel staan. Haar zus was er ook bij, zou na haar starten, maar kon nu de mannen gaan bellen om vervoer van de paarden naar huis en van Danielle naar het ziekenhuis te regelen… Balen voor hun. Zeker omdat Danielle na eerdere val-blessures eindelijk weer een beetje bezig was met haar paard.
Kirsten deed haar 80cm parcours goed.
Toen ik nog. Hindernis 1 prima. Hindernis 2, een waaier, finaal tegen de grond (de hindernis dan he). Draaien naar hindernis 3, een oxer, en recht door naar dubbelsprong 4A en 4B, beide steilsprongen. 4A werd een noodstop, waarbij ik in slow-motion vooruit schoot en de hele hindernis omgooide in mijn val (wachten tot je paard springt!!! ja, ik weet het….). Wat was ik blij met mijn cap!
Ik lag helemaal tussen de balken, was met mijn hoofd op een balk gevallen. Orlinde bleef staan, dus na een paar seconden opgestaan, opgestapt en weer rijden. Toen de hindernis weer stond (sorry voor de puinhoop) opnieuw aangereden. Nr 3 en 4A gingen goed, maar Orlinde stopte voor 4B. Die besloot ik over te slaan. Nr 5 was de muur, daar weigerde ze weer. Nog een keer aanrijden en toen gingen we erover. Toen ben ik gestopt. Het voelde niet helemaal lekker en ik zag weinig nut in een rondje alle hindernissen slopen.Ik denk dat het toch iets aan de hoge kant was voor ons, ook aangezien we de afgelopen weken nauwelijks hebben gesprongen. Ze zit dik in haar vacht, waardoor ze het flink warm had. Weigeren doet ze niet zomaar, meestal probeert ze het wel, ze vindt springen wel leuk. Onderhand waren we ook al 2 uur bezig….ik werd ook moe. Dan eindig ik liever met nog 1 goede sprong en niet helemaal uitgeput. Het moet wel leuk blijven toch?
Orlinde liep weer braaf de trailer in en was blij weer thuis te zijn. Nu heb ik een wat stijve schouder en vast ook een paar blauwe plekken. Maar verder geen schade.
Danielle was naar het ziekenhuis gereden voor een foto van haar enkel. Die bleek gelukkig alleen verstuikt, niet gebroken.
