Ik snap gewoon niet dat een paard zich zóóóóó druk kan maken om alles!
Ze zeggen wel dat tuigers hoog in het bloed staan, maar jeetje...ik word er helemaal gek van.
Het gaat al een paar maanden zo, misschien komt het wel omdat ik hem maar 1 of 2 keer in de week rijd, misschien moet ik hem wel vaker rijden..
Maar zoals vandaag:
Tijdens het poetsen en opzadelen is het al één brok spanning.
Oorzaak: De plastic hooibalen achter hem, die wapperen in de wind

Oké, opgezadeld en naar de bak. Toen ik eenmaal zat, was het nog steeds één brok spanning. En ja hoor, we gaan stappen en toen was er volgens Willem iets heel ergs aan de hand: Het ene kratje stond anders dan de vorige keren!!!!!!

Dus elke keer als we daar langs moesten dan sprong hij in één keer weg, welke kant maakte niet uit. Op de linkerhand ging het vervolgens wel goed, maar als ik van hand ging veranderen dan begon het gedonder opnieuw. Openend vond ik het gewoon eng worden en dan heb ik niet snel!
Ik moest hem echt opsluiten anders ging hij er gegarandeerd vandoor.
Uiteindelijk in draf gezet, maar elke keer als we erlangs kwamen was ie zoooo gespannen. En dan draaft hij, en dan schopt hij zelf wat zand naar voren. Dat maakte geluid en ja hoor....hij springt weer opzij en is weer helemaal over de zeik.
Ook als er opeens iemand staat te kijken ofzo, dan ziet hij dat ook in één keer en dan neemt ie weer een spurt! Pffff, ik word er zo moe van!
Wie heeft dit ook wel eens meegemaakt? Ging dat later nog over?
Ik hoop het, want als het zo door gaat heb ik er geen zin meer in...
