Zoals jullie laatst hebben kunnen lezen ging het helemaal niet goed met Mabel en mij.....
Ik kon niks meer met haar beginnen. En het feit dat Doortje er nu is hielp al helemaal niet mee.... Het was gewoon levensgevaarlijk om met Mabel buiten te rijden en ik zag het echt niet meer zitten! Het plezier van het rijden was er wel zo'n beetje af....
Dus ik heb haar daarna in de wei laten staan. Af en toe wel geborstelt en lekker afgespoten maar niet meer gereden. Ik durfde het gewoon niet meer en was echt zo bang voor nog meer terleurstellingen....
Van het weekend was mijn beste vriendin Maartje er. Zij heeft veel rij-ervaring en heeft al veel lessen op de manege achter de rug dus ze is wel meer ervaren dan ik.
En ik wist dat ik Mabel weer eens uit de wei moest pakken en aan de gang gaan want anders komt er misschien nooit meer wat van. Want hoe langer ik dan wacht hoe moeilijker het word om het weer op te pakken.
En nu zo met Maartje in de buurt durfde ik dit wel aan. En Maartje zag dit wel als een uitdaging. Kon ze mij mooi les geven in de wei en kijken waar het probleem nou ligt en of we hier wat mee kunnen.
Ik heb nog wel het liverpoolbitje ingedaan want ik durfde het gewoon niet aan om meteen een lichter bit in te doen. Ik had de teugels wel helemaal in het bovenste gaatje wat al heel wat is voor mijn doen!!! Ook heb ik de martingaal die ik nog niet eerder had gebruikt bevestigd bij haar.
Maar ik zat er nog geen vijf minuten op of ze begon alweer te dribbelen en zenuwachtig te doen.... Ik kon wel janken......
Dus Maartje vroeg of zij het mocht proberen. Dus zij is echt een half uur aan de gang geweest met Mabel. En na een half uur was Mabel als was in haar handen!!!
Ze kon werkelijk alles met haar!!!!!!Dus ik vroeg natuurlijk hoe ze dat deed! En wat blijkt nou. Ik doe gewoon veel te weinig met mijn zit en benen terwijl ze daar heel erg goed op reageert. Ik wil veel te veel met de teugels doen en daar word zij juist zenuwachtig van.
Stom zeg dat ik daar niet eerder achter ben gekomen!!! Maar ik ken haar zo goed en rijd al jaren op haar zodat je zelf deze dingen niet meer ziet en merkt.
Dus ik ging er zelf op. Ik heb ontzettend veel overgangen gemaakt en het ging super!!!! Ik hoefde niks met de teugels te doen! En ik kon haar zelfs vanuit de draf zo laten stoppen in stilstand door alleen mijn zit en benen te gebruiken.
Maartje heeft mij een tijd les gegeven en als dit zo door gaat kan ik over een half jaar wedstrijden met haar gaan rijden!
Nee, dat is maar gekheid want ze probeert nog steeds af en toe een loopje met mij te nemen.
Ook dacht ik nooit van: "Zo nu is het probleem over." Ik denk de hele tijd: "Dit is maar ff, maar wanneer komt het moment waarop ze me weer in de maling gaat nemen."
Maar dat moment komt maar niet. Ze vertrouwt mij nu volledig. En het kostte Maartje en mij veel energie en pijn dit weekend en het was absoluut niet makkelijk maar er is een hele grote omslag. Haar 'gezichtsuitrdrukking' is ook anders. Eerst leek wel of ze op springen stond altijd. Alsof ze ieder moment kon ontploffen. En nu is het een ontspannen lief meisje die zich volledig overgeeft aan ons!
Eigenlijk wilde ik ook wel een stukje naar buiten omdat het zo goed ging. En ook daar was ze zo ontspannen en op mij gericht dat ik het haast niet geloofde!!
Alleen de terugweg begon ze weer te dribbelen en wilde ze weer naar Doortje toe. Toen heeft Maartje weer uitgelegd wat ik hier aan kon doen en ja hoor, ze was weer superbraaf. En Doortje hinnikte naar haar en meestal word ze dan zenuwachtig en loopt ze de laatste kilometer als een bezetene naar huis. Maar nu niet hoor! Ik moest haar zelf wakker maken want ze struikelde over haar eigen benen!
Gisteren ben ik zelfs een stuk helemaal alleen wezen rijden zonder Maartje erbij om te kijken of ik het aandrufde en hoe het zou gaan. Nou, de eerste kilometer heb ik hem geknepen zeg.... Poeh! Maar hoe verder we kwamen hoe beter het ging en hoe meer Mabel zich ontspande. En ik heb haar zowaar twee hele kilometers in kunnen stappen en twee hele kilometers uit kunnen stappen!!!!!!! Dat mag echt in de krant!!!!!!
Ik schaam me best diep dat het probleem eigenlijk zo klein was en dat ik dat zelf niet gezien had, dus dat ik mijn paardje zo verkeert heb begrepen eigenlijk al die tijd....
En ik kan wel les nemen en proffesionele hulp gaan zoeken maar om eerlijk te zijn ben ik daar toch te eigenwijs voor. Ik wil het graag op mijn eigen manier doen. En les nemen of hulp zoeken was misschien wel prettig om een begin te krijgen maar echt les houden elke week weer zou ik heel gauw zat worden want dat heb ik dus toen al 20 weken gedaan en dat vonden Mabel en ik echt allebei niks en dat kost nog hardstikke veel ook!
En Maartje is nu mijn professionele hulp!
Zij ziet dingen die ik zelf niet zie en andersom ook. Als zij op Mabel zit zie ik dingen die ze zelf niet door heeft. Zo helpen we elkaar op weg.En Maartje heeft al ervaring met lesgeven want die heeft haar vriend leren paardrijden en die kan dat nu echt keurig en ze heeft op erg veel verschillende paarden gereden al zo'n beetje haar hele leven.
Ik zit alleen nog met het bit in mijn maag. Ik wil echt van het liverpoolbit af. Maar zoals het er nu uitziet gaat dat ook lukken!
Vanavond komt Maartje weer twee dagen hier en gaan we proberen met het Thielemanbitje te rijden. Want als zij zo op onze zit en beenhulpen reageert maakt het niet zoveel uit welk bit ze in heeft natuurlijk. (hoop ik!)
Één ding weet ik wel: dat het echt helemaal goed gaat komen! Dat Mabel zo'n verandering in drie dagen heeft doorgemaakt en dat ze het zelf zo leuk vind! Dat we er dus wel komen.
En het zal niet altijd makkelijk zijn, en ik heb het niet altijd goed gedaan en doe dat nu misschien nog steeds lang niet altijd, maar we zijn beslist op de goede weg!
En ik ben toch wel een beetje heel erg trots op Mabel, vind haar stiekem toch wel een wonderpaardje, dat ze in drie dagen al zo goed reageert op deze (voor ons kleine en voor haar misschien grote) veranderingen in het rijden.
Ze is slim en leert en reageert snel op de dingen. Beter dan ik ooit had durven dromen!
Groetjes Jessica
En hou vooral je vriendin bij de hand voor dat zetje extra 
Echt hartstikke goed dat jullie weer de positieve kant op gaan