FjordenWereld.nl

Ik was thuis bezig om Murphy(welsh, 4 jaar) te beleren. Dat ging super, maar met dat jochie zag ik het toch niet helemaal zitten. Hij kon al los draven etc. Maar qua tijd en rijstijl ging het niet.

27 Augustus heb ik hem weggebracht naar iemand die hem verder zou inrijden. Vanaf dag 1 was hij enorm paniekerig. We dachten dat een kwestie van wennen was.
Maar er kwam geen verbetering in. Het zadelen ging moeilijk en het hangen al helemaal niet. Het meisje heeft er één keer op gezeten en is er behoorlijk van afgekletterd.
Ik dacht dat hij aan het klieren was, maar toen ik kwam kijken veranderde die gedachte. Zodra er iets gebeurde wat hij niet zag, werd hij onrustig. Angst in zijn ogen. In de wei was hij wel redelijk relaxt, maar wanneer we iets van hem wouden..
Na 2 weken kreeg hij weer last van zijn knieën. Raar, want daar heeft hij nooit eerder last van gehad wanneer hij in training was.

Besloten om hem vorige week weer naar huis te halen. Heb besloten hem niet te verkopen, als grasmaaier te houden. Dit ivm tijd en even inspiratieloos met inrijden.

Maar Murphy is Murphy niet meer
Met longeren oren in de nek (eerder nooit!), toen ik ging voeren begon hij te steigeren waardoor hij mijn klomp naar zn kop kreeg.

Het is zo raar. Totaal andere pony. Alsof ik hem niet ken, alsof hij mij niet kent. Terwijl ik hem vanaf veulen heb en ik één van de weinige was die hij vertrouwde..

Zou hij aan het puberen zijn? Of gewoon te veel stress te voorduren gekregen?

heel raar, als ik dit zo lees, is mijn eerste idee dat dat adres toch niet zo een fijn adres is geweest voor Murphy en dat zijn vertrouwen een dikke deuk heeft gekregen.
Mss maar weer bij de basis beginnen en vertrouwen kweken

enne.......ik kan er natuurlijk ook kompleet naast zitten

Er is daar wss toch iets gebeurd wat veel impact op hem gehad heeft...

Zou hem even rustig de tijd geven om weer zichzelf te worden, dus niet longeren oid, gewoon een beetje knuffelen en poetsen als hij dat leuk vindt.

Ik zou het ook niet zo vertrouwen..
Maar hij was vanaf dag 1 daar al gestresst? Dan zal het misschien ook niet helemaal aan de stal hebben gelegen, maar is hij daar erg onzeker en bang geweest..

Balen dat het nu zo gaat, hopelijk vind hij zichzelf binnenkort weer terug..

Ho nee, aan die mensen twijfel ik geen seconde!
Zij had waarschijnlijk meer reden om aan mij te twijfelen omdat ik zei dat Murphy al goed kon lopen onder het zadel. Maar dat heeft hij daar niet laten zien.

We hebben alle mogelijk problemen besproken.
Uitproberen? Nee, zijn ogen straalde angst uit, duidelijk geen pretoogjes.
Zadel heeft misschien verkeerd gelegen, pijn gedaan en daardoor angstig.
Maar dan klopte het weer niet, dat wanneer je zonder zadel naast/achter hem ging hangen, hij ook paniekerig reageerde.
Oogproblemen? Niets aan te zien, geen raar ongelukje gebeurd.
Tijdens het poetsen ging het overigens wel goed na een paar dagen. Het vertrouwen leek gewonnen, totdat ze hem aan het werk wouden zetten..

Zere rug??

Zat ik ook aan te denken. Toch kan ik hem hier thuis makkelijk poetsen, ook over zijn rug.
Probleem is meer dat wanneer iemand in zijn 'dode' hoek staat, hij paniekerig wordt..

Onder paarden bestaan ook eenkennige of gevoelige dieren en verder blijven het ten alle tijde gewoonte-dieren, waar sommige paarden verandering erg moeilijk vinden. Als dan alles in 1x komt, kan er paniek ontstaan, chronische stress haast.

Denk dat je er dan alleen goed aan doet om iets heel langzaam op te bouwen en nu weer te beginnen bij de voor hem oude situatie. En zo langzaam steeds iets verder uit te bouwen met ministapjes. Om weer zijn oude ik terug te krijgen, zal hij weer vertrouwen moeten krijgen in zijn leefsituatie en daar kan best een tijdje overheen gaan.

Toch wat je al eerder beschreef een oog probleem dan misschien?
Als hij je opeens uit het zicht verliest en vervolgens iets op zijn rug krijgt. Of aan de longe als je net iets achter hem terecht komt, in zijn dode hoek..
Er moet iets niet goed zijn, anders kan hij niet opeens zo angstig reageren op bepaalde dingen... Zeker als je hem al zo lang hebt en het altijd goed ging..
Slechte ogen is ook wel een reden om in een vreemde omgeving helemaal gestrest te raken??

En ja wat Bella zegt... zit ook zeker wat in.

Toen ik dit las, moest ik aan mijn Roon denken. Ik heb ook een tijd gehad, dat ik Roon niet meer herkende. Ik had hem toen verhuisd al een tijdje stond hij bij een boer. Hij was daar "het" mannetje in de 'kudde' van een paar jonge merries.
In die tijd was ik zwanger van Jessie en hadden wij ook Anca.
Ik heb op een bepaald moment een reading laten doen, omdat ik hem niet meer herkende. In niets meer, zelfs niet meer de blik in zijn ogen. Die reading heeft wel het een en ander verduidelijkt, en het belangrijkste was, dat ik mijn maatje weer terug kreeg.
Ik denk dat het voornamelijk bij Murphy te maken heeft met het feit, dat hij ergens vreemd terecht is gekomen. Ws hebben ze hem op een net andere manier behandeld/gezadeld/gepoetst of wat dan ook, waardoor hij dit niet herkende/ je miste(voor zover een paard dat kan). Mss is zijn vertrouwen wat geknakt. Ik weet het niet, maar ik zou heel veel lekker gaan knuffelen, poetsen en nog niet te veel laten doen/moeten.
Succes!

Als ik het verhaal van Suzanne lees dan denk ik ook weer aan Tea.. Die kan ook erg slecht over verhuizing en dan met name de vreemde paarden, daar kan ze echt panisch voor zijn..
Ze weet zich dan ineens geen houding meer te geven.. Let ook niet echt meer op mij..

Ik mis ook nog beetje voorgeschiedenis. je hebt hem van veulen af aan, wat is er in de 4 jaar daartussen gebeurt. issie wel eens mee geweest op stap, uberhaupt van het erf geweest. Was ujij de enige die er mee om kon gaan of werd hij ook door anderen gedaan? Dat soort info.
Als hij altijd maar door 1 persoon gedaan is en verder nergens is geweest dan is zn reactie ergens wel logisch. Zadelmakmaken is al stressvol en dan ook nog ineens ergens anders waar ze ook dat stressvolle met je doen.
Klinkt alsof het even teveel voor hem is ineens. Gewoon weer even terug nar de basis en doen wat je altijd doet met dezelfde regelmaat. En als hij dan weer de oude is weer van voren af aan beginnen en genoeg tijd tussendoor geven om te verwerken wat hij heeft geleerd.
Welshjes zijn nou eenmaal niet de makkelijkste karaktertjes om mee om te gaan.

Ik zou er toch een dierenarts bijhalen om uit te sluiten dat zijn gedrag een lichamelijke reden heeft. Komt op mij over als een pony met pijn.

Toch denk ik niet dat het pijn is. Tijdens het poetsen stond hij vandaag heerlijk te genieten. Ben zijn hele rug afgegaan, maar hij gaf geen kick.
Hij is gewoon ontzettend nukkig tijdens het voeren bijvoorbeeld. De baas willen zijn. Zo komt het tijdens het longeren ook over, alsof hij aan het uitproberen is. Niet meer naar me toekomen als ik hem roep.
Gewoon kleine dingen waar hij chagarijnig op reageert.

Viv, ik denk dat jij de spijker op de kop slaat. Dat gevoel heb ik sterk, dat het door zijn eenkennigheid komt.
Al die jaren ben ik de enige die voor hem gezorgd heeft. Mannen vindt hij duidelijk niks.
Hij is maar één keer een weekje weggeweest, naar de kliniek in Utrecht. Al was ik daar ook elke dag
Het inrijden ging thuis super, los draven etc, maar vanwege gebrek aan ruiter en tijd ging hij ergens heen om verder beleerd te worden.
Waarschijnlijk is dat stressvol geweest en is hij nog steeds.. ehh.. boos?