FjordenWereld.nl

Ik heb zo vaak een onzeker gevoel.

Begrijp ik mijn paard wel goed?
Rijd ik op dit moment goed?
wat zal mijn paard voelen?
rijd ik wel vaak genoeg?
heeft mijn paard het fijn bij mij of kan ik haar beter verkopen?
Zal ik gaan mennen of rijden, waar doe ik haar meer plezier mee?
Het is wel rotweer doe ik haar wel een plezier om haar uit het land te plukken?
Is het erg om haar wat langer stil te laten staan dan normaal?
wel of geen deken opdoen?
wel of geen peesbeschermers?

Owhh vreselijk Hebben jullie dat ook weleens of wel vaker?? Ik in ieder geval wel en ik word er altijd zo hopeloos van
ik ben toch zeker niet de enige die dat heeft of wel?? Dan krijg je ook nog van verschillende kanten adviezen, ja oke ik vraag er dan wel om soms, maar dan vind ik het nog moeilijker ahhh

Nee hoor meid je ben nie de enige, ik heb het ook hoor...
Dan gooi ik Bel ff los, dan staat ze na paar min al bij de opening "Help ik wil er weer eruit" Zo gevoel heb ik dan

Nee geen last van, maar dat ligt misschien aan de leeftijd en ervaring. Vroeger toen ik nog een klein Vivje was had ik daar meer last van.

Ik heb het op sommige vlakken nog wel. Zeker met het begrijpen en het rijden enzo. Ze kunnen niets terug zeggen. Ik let wel goed op ze, maar dan nog... Ik heb dit niet altijd, maar wel eens soms, als ik denk dat ze niet goed in hun vel zitten of wat dan ook, kan ik onzeker van worden.
En ik moet zeggen, dat ik geen klein Suzanneke meer ben. Ik denk dat het ook een beetje aan je persoontje ligt. Was vroeger ook erg onzeker, nu nog wel eens.

Soms wel
Maar niet meer zo erg als dat ik dat eerst had. Misschien dat dit inderdaad met de jaren overgaat, zoals viv zei

Dat heb ik ook wel eens hoor. Niemand is nou eenmaal alwetend, dus van alles wat je doet leer je wat.

Ik denk altijd maar, zolang mijn poonie nog vrolijk en geinteresseerd kijkt wanneer ik aan kom lopen zal ze het nog wel naar haar zin hebben

Vroeger meer dan nu
Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving (maar ook hier) waar ik af en toe mee kan overleggen

Zeker wel, maar dat is toch heel normaal. Ik heb het zo over vanalles in mij leven; werk, relatie noem maar op. Zo lang het niet de boventoon voert lijkt het me juist gezond

Ik heb daar met Taco weinig last van.
Maar dat is ook een open boek voor mij

Met de jaren dat je je paard kent wordt je steeds minder onzeker hoor.

Orion klaagt nog niet, dus denk dat het na ruim 8,5 jaar nogsteeds wel snor zit. Als iets hem niet zint of hij iets mankeerd weet ik het direct. Ik ken mijn knollie door en door.

Zolang hij naar me hinnikt als hij mijn auto hoort, hele verhalen tegen me mumpelt als ik voor zijn stal sta en antwoord als ik roep, lief tegen me is en goed uit zijn ogen kijkt, dan zal hij wel happy met me zijn. Anders heeft die pech, hij gaat nooit meer weg.
Cyra hihnnikt ook altijd tegen me, komt altijd en heeft nog nooit iets laten merken dat ze het niet naar haar zin heeft bij me. Ondanks dat we nog niet volledig op elkaar zijn ingespeelt zoals ik met Orion wel heb ben ik met haar niet onzeker.

Zorg altijd voor afwisseling in je paardje haar leven, daar blijven ze goed van tussen de oortjes. Altijd saaie rondjes in een bak moet heel erg geestdodend zijn voor een dier.
Ik zou persoonlijk mijn paard NOOIT een dag op stal laten staan. Al komen ze er maar een uurtje uit, ze moeten bewegen en afleiding hebben.

Eerder als klein meisje had ik dat ook maar nu haast niet meer, ja laatst nog, ik was erg onzeker of ze wel drachtig was. maar dat is ze dus wel.

Ik ben het ook wel hoor.. Ik weet vaak niet goed wat ik moet doen en overal krijg je tegenstrijdige adviezen, lastig hoor..

Of van die mensen die nog een mogelijkheid in de groep gooien.. (MIEKE!!)
Heel erg lastig, hihi..

Maar ik doe mijn best en wat ik kan en dan zien we wel weer..
Al doende leert men.. Gaat het een keer mis is er nog weinig aan de hand, met kleine dingen dan, dan doe je het de volgende keer anders of zelfs beter..

Leer zoveel mogelijk, bekijk zoveel mogelijk opties, vraag zoveel mogelijk mensen en vindt dan uit wat voor jou en Vera werkt..

heb er ook regelmatig last van, maar misschien komt dat meer omdat het me eerste eigen paardje is..

Ik denk dat onzekerheid juist heel goed kan zijn. Blijf je lekker scherp van en je denkt nog eens na over voors en tegens. En de eerste mens die alles van paarden weet en perfect is moet nog steeds geboren worden. Ik ben ook wel onzeker over bepaalde dingen en heb daar geen moeite mee.

Och ik heb dat ook hoor, vroeger meer als nu maar ik heb ook vaak van die momenten dat ik twijfel of ik iets goed doe of juist niet.

nou hier nog iemand hoor, maar gelukkig is daar FW waar ik altijd wel weer geholpen word

Gelukkig ben ik niet de enige!! Ja ik ben ook wel blij om van verschillende kanten te horen hoe jullie bepaalde dingen oplossen enzo. Vera is ook mijn eerste helemaal eigen paardje en dus twijfel ik best veel, maar ik denk zolang ze nog lief en me 'uitzwaait' en begroet en lief is denk ik dat ze het wel naar haar zin heeft. FW heeft mij ook wel geholpen heb ook vrolijk weer opnieuw betaald voor dit jaar!!!

Ik heb dat niet gauw omdat ik Alies gewoon door en door ken. Jouke idem.
Maar bepaalde dingen wel. Zoals met het inrijden van Alies.

Ik ben niet onzeker met wat ik met m'n paardje doe, maar ik word af en toe wel onzeker van andere mensen als die gaan zeggen: "Nee, dat moet zo helemaal niet, dat moet sus en zo...etc"
Vooral als ze het overtuigend vertellen, dan ben ik zo om te praten.
Maar daar word ik nu wel sterker in hoor, durf wat meer m'n eigen mening door te geven

En tsja...over dat je je paard door en door kent heb ik ook met Odin heel erg.
Ik kan precies zien wanneer ze een dip heeft of wanneer ze heel vrolijk is. En ze voelt mij ook heel goed aan. Vandaag kreeg ik bijvoorbeeld tijdens het losrijden op een wedstrijd een leuk compliment. Dan wordt ik helemaal blij van binnen en dat pikt ze op, waardoor zij ook 'blij' wordt. En dat merk ik dan dat ze opeens heel erg druk wordt haha Oren erop en heel hard willen draven.

Toen ik haar op stal zette daarna, was ik nog steeds hyper vanwege m'n punten. Ik had alle paarden hooi gegeven, maar Odin stond me alleen maar met zo'n gelukkige blik aan te kijken, mij te observeren wat ik aan het doen was
Misschien was zij op haar manier ook wel blij, gelukkig...

met erna kan ik bij wijze van lezen en schrijven. Haar ken ik door en door maar dat had eventjes tijd nodig toen ik haar net had. Van een pennymeisje naar paardeneigenaresse was een grote stap maar gaandeweg leerde ik zoveel en hield ik een eigen stijl over waar ik en mijn paarden prettig bij voelen. Met mijn nieuwe paard Felitiano is het nu aftasten en mijn eigen gevoel afgaan dan komt dit ook goed.
Onzekerheid houdt op als je je eigen weg gaat maar open blijft voor andermans adviezen.